บทที่ 919

เจียงหมิงรู้สึกว่า ไม่ว่าใครก็ตาม ในโลกนี้ที่เดินลงมาจาก เฮลิคอปเตอร์ ก็คงไม่ทำให้เขาตกตะลึงจนเกินไปนัก แต่เย่เฉิน เป็นคนเดียวเท่านั้นที่เดินลงมาแล้วทำให้เขารู้สึกรับไม่ได้

แต่ว่า ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดี และมีสีหน้าเย็นชาที่ อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็คือเด็กกำพร้าที่เติบโตมากับเขาในสถาน เลี้ยงเด็กกำพร้า เย่เฉิน!

เขาจินตนาการไม่ออกเลย ว่าเเฉินมีดีอะไร? ถึงได้สามารถ วางแผนการอันแข็งแกร่งแบบนี้มาไล่จับตัวเขาได้

หากไม่พูดถึงอย่างอื่น เพียงแค่เฮลิคอปเตอร์ไม่กี่ลำนี้ แล้วยัง ผู้เชี่ยวชาญอีกหลายสิบคนที่ดูเหมือนทหารพิเศษติดปืนพร้อม กระสุนจริงนั้น ไม่ใช่ความสามารถที่คนทั่วไปจะมีได้อย่าง แน่นอน

ต่อให้เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองจีนหลิง ก็ไม่มีทางทำแบบนี้ ได้!

ลึกลงไปในหัวใจของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า เย่ เฉินคนนี้มีที่มาที่ไปยังไงกันแน่?

เขาไม่ใช่แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งเหรอ? แถมยังเป็นลูกเขยแต่ง เข้าที่เกาะผู้หญิงกินอีก! ทำถึงสามารถวางแผนการที่แข็งแกร่ง แบบนี้ได้กัน?
เย่เฉิน ในตอนนี้ ได้ค่อยๆเดินมายังด้านหน้าของทั้งหกคนแล้ว

แต่เขาไม่ได้มองดูอีกห้าคนที่เหลือ กลับใช้สายตาเย็นช้าสุด ขั้วมองไปยังเจียงหมิง แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจียงห มิง! นายกล้ามากเลยนะ!”

เจียงหมิงตกใจกลัวจนตัวสั่น ก่อนจะรีบขอร้องอย่างร้อนรนว่า “เย่เฉิน! นี่มันเรื่องเข้าใจผิดกันนะเเฉิน!”

“เข้าใจผิด?!” เย่เฉินพูดอย่างโมโห

เจียงหนึ่งในตอนนี้ร้องไห้อย่างขมขื่น ก่อนจะกล่าวทั้งน้ำตาว่า “เย่เฉิน ผมไม่มีทางเลือกนะ เพื่อที่จะไม่เสียเดิมพันกับนาย ผม บังเอิญไปชนรถโฟล์คแฟนของคนอื่น ถ้าผมไม่จ่ายค่าเสียหาย ให้เขา เขาก็จะฆ่าผม ผมเองก็ถูกบังคับอย่างไร้ทางเลือกนะ!”

เยเงินค่อยๆเดินไปข้างหน้า ก่อนจะเตะไปยังหน้าอกของเขา จนกระเด็นไปไกล แล้วตะคอกเสียงดังว่า “ตัวนายเองก็เป็นเด็ก กําพร้า นายรู้ว่าเด็กกำพร้าต้องผ่านความยากลำบากแบบไหน มาบ้าง สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเลี้ยงดูนายจะโต นายไม่ทำอะไร เพื่อบ้านเด็กกําพร้าก็มากพอแล้ว ยังขโมยตัวเด็กออกมาจาก สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อเงินอีก นายสมควรตาย!”

เจียงหมิงเจ็บปวดร่างกายอย่างหนัก แต่ก็ยังพยายามพยุงตัว ลุกขึ้น ก่อนจะพูดพร้อมกับร้องไห้ว่า “เย่เฉินผมผิดไปแล้ว ผม ขอโทษ ผมไม่ควรสูญเสียม โธรรมแบบนี้ ขอให้นายเห็นแก่ที่เรา โตมาด้วยกัน ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะนะ!”

“ปล่อยนายเหรอ?” เย่เฉินหัวเราะเยาะ แล้วพูดว่า “นายทำเรื่องไร้ม โนธรรมแบบนี้ ไปเอาความกล้าจากไหนมาบอกให้ผม ปล่อยนาย?”

เจียงหมิงร้อนรนชี้ไปที่รถไอวีโก้ แล้วพูดว่า “นายก็เห็นว่าน้อง ชายน้องสาวพวกนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บ อีกอย่างพวกน้องๆก็กิน ยานอนหลับไป ตอนนี้พาพวกเขากลับไปล่ะก็ พวกเขาจะไม่รู้ด้วย ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนี้ ขอแค่นายปล่อยผมไปสักครั้ง ทั้ง ชีวิตนี้ผมก็จะไปทํางานเพื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมยินยอมใช้ ชีวิตของผมเพื่อชดใช้บาปที่ผมเคยทำ

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ประหยัดแรงไว้เถอะเลี้ยงหมิง ทั้ง เจ็ดคน ในวันนี้ นายสมควรตายที่สุด!!

เมื่อหลิ่วจ้าวเฉินได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบโพล่งคร่ำครวญออกมาว่า “พี่ใหญ่พูดได้ถูกต้องแล้วครับ เรื่องทุกอย่างนี้ถูกวางแผนโดย คนที่สกุลเจียงนั้น พวกเราทั้งหมดถูกเขาใช้ประโยชน์! ได้โปรด ยกโทษให้เราด้วยเถอะ!!

เยเฉันเห็นแขนขวาของเขาที่ยกสูงขึ้น ซึ่งมันขาดด้วนไปตั้งแต่ ตำแหน่งข้อมือลงมา ทำให้รู้ได้ว่าคนคนนี้ก็คือหลิ่วจ้าวเฉินที่

ฉาวโฉ่นั่น

จากนั้นเขาจึงหัวเราะหึๆออกมา ก่อนจะถามว่า “นายก็คือหลว จ้าวเฉินสินะ?!”

หลิ่วจ้าวเฉินได้ยินคำนี้ก็กลัวจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว! เขารู้ชื่อของตัวเองได้ยังไงกัน?
เย่เฉินมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเขา ก่อนจะยิ้มอย่างสนุกสนาน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หลว จ้าวเฉิน คุณไม่เลวเลยนะ ผมได้ยินมาว่าคุณเคยทำธุรกิจมืดมา ก่อน แล้วครอบครัวของคุณทั้งหกคนก็ร่วมทำด้วย คาดไม่ถึงเลย ว่า คุณโดนตัดมือไปข้างหนึ่งแล้ว ยังไม่รู้จักอีกงั้นเหรอ? ผม ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนคุณเคยค้าเด็กมาก่อน แต่ไม่คิดเลยว่าคราว นี้คุณจะกล้ามาขโมยเด็กตรงๆแบบนี้!