บทที่ 877

พอเจียงหมิงได้ยินดังนั้น ก็พูดประชดขึ้นมาทันที “โหเย่เฉิน นายนี่แน่เหมือนกันนะ เวลาคุยโวโอ้อวดขึ้นมา ไม่ได้คิดหน้าคิด หลังเลยนะ!

เย่เฉินยิ้มบางๆแล้วพูดว่า “มีอะไรที่ต้องคุยโม้ล่ะ? ถ้านายไม่ เชื่อ งั้นพวกเราก็รูดบัตรกันล่วงหน้าเลย คนละแสนหยวน วันนี้ก็ กินกันในราคา2แสนนี่แหละ นายว่าไง? ”

เจียงหมิงฟังจบ ก็พูดอย่างสนใจว่า “พูดจริงนะ? ”

เย่เฉินก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วก็เปิดจ่อฟูเป่า แล้วพูด กับพนักงานว่า “มา สแกนจ่ายครับ”

เจียงหมิงเห็นดังนั้น ก็ตื่นเต้นจนต้องลุกขึ้น

ที่ตนเองคิด ก็คือจะสั่งอาหารมื้อเยอะหน่อย แล้วพอตนเอง ไปเบิกเอาค่าอาหาร ก็จะได้เยอะขึ้น แต่ไอ้พวกเด็กกระจอกใน บ้านเด็กกำพร้าพวกนี้ ก็บ่นกันพึมพำ น่ารำคาญเสียจริง

ตอนนี้เช่นเฉินยอมจ่าบกับตนเองคนละครึ่ง แถมยังจ่ายไป ครั้งเดียวเลย1แสน นี่มันไม่ใช่เอาเงินมาให้ตนเองฟรีๆ หรอก หรือนี่?

ตนเองก็จ่าย1แสน แต่ว่าสามารถเบิกเป็นบิล2แสนได้ ตอน กลับไปก็จะพูดกับเถ้าแก่ว่า อาหารมื้อนี้ได้เลี้ยงให้กับแขกคน สำคัญ อาจจะคุยงานกันได้ราคา10ล้าน พอถึงตอนนั้นเถ้าแก่คงให้ตนเองเบิกค่าใช้จ่ายง่ายๆ เลย

ตอนนี้เขาคิดดีแล้วว่า เอาชีวิตไว้สำคัญที่สุด

หลอกให้ไอ้สองคนที่อยากจะมาหาเงินกับตนเองก่อน จากนั้น พอกลับบริษัทไป ก็ไปเบิกค่าอาหารมา2แสน แล้วแก้ปัญหาของ หม่าจงเหลียงก่อน

ส่วนเถ้าแก่จะมาคิดบัญชีย้อนหลังหรือไม่นั้น ก็ยังไม่ต้องคิด กันตอนนี้

เพราะถึงอย่างไรสำหรับตนเองแล้ว หม่าจงเหลียงเป็นตัว อันตรายสำหรับตนเองมากที่สุด

จากนั้น เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “ได้ ในเมื่อนายใจเด็ดแบบนี้ งั้นผมก็จ่าย1แสนเหมือนกัน!

ป้าหลีก็ห้ามทั้งสองคน แต่เย่เฉินก็โบกปัด แสดงท่าทางว่าไม่

ต้องกังวล

สำหรับเย่เฉินแล้ว ข้าวมื้อหนึ่ง ไม่ว่าจะจ่ายเป็นแสน หรือสอง แสน ก็แค่ขนหน้าแข้งเส้นเดียว ที่เขาอยากทํา ก็คือไม่ให้เจียงห มิงทําสําเร็จตามแผน

พนักงานก็เอาเครื่องสแกนรับเงินมา ใช้ระบบสแกนคิวอาร์ โคด สแกนรับเงินจากถือเป่าของทั้งสองคน สแกนไปคนละหนึ่ง แสนหยวน

พอตรวจสอบดูว่ามีเงิน2แสนเข้าระบบแล้ว เจียงหมิงก็มี ใบหน้ายิ้มแย้ม พูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเราก็สั่งของดีๆกันหน่อยแล้วกันนะ! น้องๆ เอาเหล้า อาหาร ของทะเลดีๆ ทั้ง หลาย ขึ้นโต๊ะให้หมดเลย คิดตามงั้น2แสนนั่นเลย วันนี้จะใช้ เงิน2แสน ให้หมด ไม่ให้เหลือสักหยวนเดียว!

พนักงานก็คิดไม่ถึงว่า วันนี้จะได้เจอแขกที่ใจใหญ่ขนาดนี้ ก็ เลยรีบยิ้มพูดว่า “วางใจครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวจะเอา แชมเปญมาให้ก่อนเลยครับ!

พอได้ยินว่าได้จะลิ้มลองมื้ออาหารราคา2แสน เพื่อนๆ ทุกคน ที่โต๊ะ ต่างก็ตื่นเต้นกันจนอดใจไม่ได้

โดยเฉพาะจ้าวโจวเยวที่ทำหน้าไม่ดีเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ก็ดีใจยิ้ม จนปากจะนึกถึงหูอยู่แล้ว!

เมื่อครู่เขากังวลไม่อยากจะจ่ายเงินเยอะ แต่ตอนนี้เห็นว่า อาหารมื้อละ2แสนวันนี้ มีคนจ่ายให้แล้ว ตนเองไม่ต้องออกสัก หยวนเดียว เขาก็ตื่นเต้นจนอยากจะรีบไปเข้าห้องน้ำ เพื่อจกคอ เอาสิ่งที่กินลงไปก่อนหน้า อ้วกออกมาให้หมด

แบบนี้ท้องก็จะได้ว่าง แล้วก็กินของดีๆ ลงไปแทน

คนกระจอกก็มักจะเป็นแบบนี้ ถ้ามีเรื่องที่ต้องให้มันเสียเงินไป ทำ มันก็ลำบากใจกว่าการถูกรุมกระทืบเสียอีก แต่ถ้าเรื่องไหน ไม่ต้องให้มันไปเสียเงิน หรือไม่ก็ให้คนอื่นเสียเงิน มันก็จะวิ่ง เข้าไปเร็วกว่าใครเลย แถมยิ้มหน้าบานมีความสุขกว่าใครๆ อีก

พูดง่ายๆ ก็คือ พวกกินอย่างเดียวไม่ยอมจ่าย

ไม่นาน พนักงานก็ยกกุ้งมังกร หอยเป๋าฮือ และอาหารทะเลมาเสิร์ฟ แถมยังมีลูกหมูหันทั้งตัว กรอบนอกนุ่มใน กลิ่นหอมตลบ อบอวลไปหมด

จ้าวโจวเยว่ก็กินอาหารรสโอชะไปด้วย ดื่มแชมเปญไปด้วย พยายามยัดเข้าปากไปอย่างไม่คิดชีวิต