บทที่ 870

เย่เฉินกับเซียวซูหนก็นั่งลงด้านขวาของป้าหลี่ ตามที่ป้าหลี่ บอก ส่วนคนอื่นๆ ก็นั่งถัดไปเรื่อยๆ

พอนั่งลง ป้าหลี่ก็มองเด็กๆ ทุกคน แล้วก็พูดอย่างพอใจว่า “เด็กๆ ขอบคุณพวกเธอมากนะที่ยังไม่ลืมป้า แล้วก็ยังมาเยี่ยม ป้า! ”

ทุกคนก็รีบพูดว่า “ป้าหลี่ ป้าพูดอะไรกันครับ พวกเราสมควร ทําแบบนี้อยู่แล้วนะครับ”

ป้าหลีก็ถาม “หลายปีมานี้ พวกเธอสบายดีกันนะ? ”

ทุกคนก็ยิ้มพูดว่า “ขอบคุณป้าหลี่ที่เป็นห่วง พวกเราสบายดี

ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาหลายปี ทุกคนก็มีเส้นทาง ชีวิตเป็นของตนเอง แต่โดยรวมแล้ว ส่วนมากพวกเราก็เป็นแค่ คนธรรมดา ต่อให้เมื่อก่อนมีความอุดมการณ์กว้างไกลเพียงใด หลังจากเข้าไปในสังคมแล้ว ก็มักจะถูกความเป็นจริงโจมตีจน ต้องพ่ายแพ้ไป ในชีวิตที่ธรรมดาๆ สุดท้ายแล้วก็กลับมาสู่สามัญ

แต่ละคนก็เปลี่ยนไปมาก มีคนไม่น้อยที่ตอนพูดเรื่องของ ตนเอง ถึงแม้จะจำแกล้งทำเป็นสบายๆ แต่ทุกคนแค่ฟังก็รู้ว่าเป็น อย่างไร ชีวิตของแต่ละคนก็ไม่ค่อยเป็นดั่งฝันเท่าไรนัก

พวกเขาไม่มีใครคอยหนุนหลัง ไม่มีใครช่วยเหลือ ในสังคมนี้ ได้แต่อาศัยตนเองต่อสู้ไปทีละนิด สามารถเป็นอย่างคนอื่นได้ ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว อยากจะเป็นคนที่อยู่เหนือคน ก็ไม่ต่างอะไรกับ ฝันลมๆ แล้งๆ

ในตอนนี้ มีคนถามเงี่ยงหมิงว่า “เจียงหมิง ได้ยินมาว่าคุณ ทํางานเป็นผู้อำนวยการของบริษัทในจินหลังที่เข้าตลาดหุ้นนั้น หรือ? ”

เจียงหมิงก็ยิ้มอย่างได้ใจ แล้วพูดว่า “ใช่ ผมทำตำแหน่งผู้ อ่านวยการมาได้ครึ่งปีแล้วล่ะ!

พอพูดออกไป คนที่โต๊ะหลายคนก็อึ้ง แล้วพูดว่า “คุณพระ ตำแหน่งผู้อำนวยการบริษัทในตลาดหุ้น เงินเดือนแต่ละปีไม่ หลานแสนเลยหรือ? เจียงหมิงก็เก่งไม่เบาเลยนะ ถึงว่าสามารถ ออกรถเบนซ์ออกมาขับได้ 11

เจี่ยงหมิงก็พูดเย่อหยิ่งว่า “ไม่เท่าไรหรอก จะว่าไปแล้ว แต่ละ ปีผมได้ค่าตอบแทนหลายแสน ก็แค่มีใช้ไปวันๆ เท่านั้น!

พูดถึงจุดนี้ เขาก็แกล้งถอนหายใจพูดว่า “แต่ว่า เงินเดือนก็ไม่ มากอะไร แค่พอกินอิ่ม ที่มีได้ก็เพราะค่าคอมมิสชั่นและเงินโบนัส ทั้งนั้นแหละ”

พูดไป เจี่ยงหมิงก็ต่อว่า “ผมบอกตามตรง ตอนนี้ผมกำลังรับ ผิดชอบโครงการหนึ่งของบริษัท รอ โครงการนี้แน่นอนแล้ว อย่าง น้อยผมก็จะได้ส่วนแบ่งโบนัสกว่าล้านหยวน

พอได้ยินดังนั้น ทุกคนก็อึ้งไปตามกัน แล้วรีบพูดว่า “เจี่ยงหมิง อ่อไม่สิ ผู้อำนวยการเจียง คุณทำงานบริษัทอะไรหรือ ทำไมถึงมี สวัสดิการดีอย่างนี้ แม้แต่เงินโบนัสก็ยังได้เป็นล้านแบบนี้? ”
เจียงหมิงพูดอย่างได้ใจว่า “บอกไปเดี๋ยวพวกคุณจะตกใจ เปล่าๆ ก็คือหวังชื่อกรุ๊ปที่มีชื่อเสียง ในจินหลิงนี่แหละ พวกสิ้นเห อกรุ๊ปก็เป็นบริษัทภายใต้การดูแลของตระกูลหวังกำไรต่อ โครงการหนึ่ง จะต้องเอาจํานวนหลักสิบล้านมาคำนวณกัน ที่ผม ได้ ถือว่าน้อย! ”

เย่เฉินก็ขมวดคิ้ว หวังชื่อกรุ๊ป ก็เป็นกิจการของตระกูลหวังเจิ้ งกางน่ะสิ

หรือว่าเงี่ยงหมิงกำลังทำงานให้กับตระกูลหวัง นี่มันก็น่าตลกสิ้นดี

ในตอนนี้ เจียงหมิงเห็นเเฉินเงียบไปไม่พูดจา ก็แกล้งพูดขึ้น มาว่า “เยเฉิน ตอนนี้นายกำลังทำงานอะไรล่ะ? หลังจากแต่งงาน เข้าตระกูลผู้หญิงไป นายคงไม่เกาะเมียกินอยู่อย่างเดียวหรอก นะ? ”

พอพูดคำนี้ออกไป พวกคนที่ชอบประจบเขา ก็หัวเราะกันออกมา

ต่อให้เย่เฉินวางท่าดีแค่ไหน ก็ถูกเลี้ยงหมิงมาท้าทายหลาย ครั้งหลายครา น่ารําคาญมาก ก็เลยพูดไปนิ่งๆ ว่า “ใช่สิ ทุกๆ วันก็ซักผ้าทำกับข้าว เก็บของในบ้าน ชีวิตสบายมากเลย ไม่มี เวลาออกไปหางานทำเลย

เย่เฉินก็พูดความจริง แต่พอเข้ามาในหูของเจียงหมิง ราวกับ เป็นเรื่องตลกเสียอย่างนั้น
เขาหัวเราะลั่น แล้วประชดว่า “ผมว่านะเย่เฉิน ทุกคนก็รู้ดี นาย จะยังคอยรักษาหน้าอยู่ทำไม? ผมไม่เชื่อหรอกว่าแค่ลูกเขยที่ แต่งเข้าตระกูลผู้หญิงไป จะมีชีวิตที่สบายได้!”

พูดไป เขาก็ตั้งใจพูดว่า “เอ่อน อย่างน้อยพวกเราก็โตมาด้วย กัน บอกตามตรง พอดีว่าผมอยากจะรับสมัครผู้ช่วย นายมาเป็น ผู้ช่วยผมพร้อมกับเจิ้งเสียงไหม? “