บทที่ 837

เซียวซูหรินรู้ดีแก่ใจ ถ้าแม่รู้ว่า พ่อไปกินเลี้ยงกับหานเหมยจึง และเพื่อนนักเรียนเก่าพวกนั้น ต้องโกรธทะลุปรอทแน่

เวลานี้อารมณ์เธอยังไม่นิ่ง ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรไปสาดน้ำมันลง

กองไฟอีก

ดังนั้นเธอเลยพูดว่า “น่าจะไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนักเรียนเก่านะ คะ หนูเองก็ไม่แน่ใจ อาจจะเป็นกลุ่มที่แล้วน่ะค่ะ

“มันผิดปกติ!” หม่าหลั่นพูดหน้าทะมึน “เพื่อนนักเรียนเก่าของ เขาน่ะแทบไม่ได้นัดกินเลี้ยงกันมานานมาก เป็นไปไม่ได้จะมานัด รวมตัวกันช่วงนี้ แถมไปอีกครั้ง มันต้องมีอะไรแน่ๆ!

เซียวชูหนได้แต่โกหกไปว่า “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”

หม่าหลันโกรธกัดฟันกรอด แค่นเสียงเย็นว่า “ตาแก่บ้าน ฉัน ทุกข์ยากอยู่ข้างนอกมากขนาดนี้ เขายังมีแก่ใจไปกินเลี้ยงอีก ใจ ไม้ไส้ระกำจริงๆ!”

เชียวชูหนได้แต่พูดช่วยพ่อผิดกับในใจคิดว่า “แม่คะ แม่ หายตัวไปสองวันนี้ พ่อเองก็ร้อนใจนะคะ วันนี้ก็เพราะขัดใจเพื่อน ไม่ได้จริงๆเลยต้องไป

“ฉันไม่เชื่อ!” หม่าหลันตะคอกดัง “ตาแก่น สองวันก่อนๆจะ แยกกันอยู่กับฉันอยู่เลย! พอทำไม่ได้ ฉันก็เข้าสถานกักขังแทน ไม่รู้เขาจะดีใจแค่ไหนกันเนี่ย!
เชียว หนรีบบอก “แม่คะ แม่อย่าพึ่งคาดเดาพ่อไปแบบนั้น

คะ…”

ระหว่างพูด เขียวฉางควนขับรถเข้ามาที่โรงพยาบาลพอดี

พอเห็นสภาพน่าอนาถของหม่าหลัน เซียวฉางควนเองก็ตก ตะลึงอ้าปากค้างไปเหมือนกัน

ถึงเขาจะไม่ได้รักหม่าหลันแล้ว แต่ใช้ชีวิตภายใต้การกดขี่ ของหม่าหลันมาหลายปี ทำให้เขายังกลัวหล่อนอยู่มาก

เป็นเหตุผลว่าทำไมพอหม่าหลันโทรมา เขาก็รีบแล่นมาเลย

พอหม่าหลันเห็นเขียวฉางควน ก็โกรธเพิ่มขึ้นอีกหลายระดับ

ไม่มีเหตุผลอื่น เพราะเซียวฉางควนแต่งตัวดีมากเกินไป ชุด สูทเข้ารูป เนคไทพิถีพิถัน ผมเรียบแปลไม่กระดิก แค่ดูก็รู้ว่า ตั้งใจแต่งตัวอยู่นานมาก

หม่าหลับไม่ได้โง่ เธอนึกได้ทันทีว่า วันนี้เชียวฉางควนตั้งใจ แต่งตัวขนาดนี้ไม่มีทางเป็นเพราะตัวเองแน่ แต่เพื่องานกินเลี้ยง นั่น

มันทำให้เธอรู้สึกระแวงขึ้นมาทันที

เธอเริ่มคาดเดาว่า งานกินเลี้ยงวันนี้มีอะไรพิเศษ ที่สามารถ ทำให้เซียวฉางควนลงทุนแต่งตัวขนดาน

ตั้งแต่แต่งงานกันมาจนตอนนี้ นอกจากวันแต่งงานแล้ว เธอไม่ เคยเห็นเขาตั้งใจแต่งตัวแบบนี้มาก่อนเลย
พอเชียวฉาง จนมาถึง ก็ถามขึ้นเลย “ไปไหนมา? ทําไมสาร รูปเป็นแบบนี้ล่ะ?”

หม่าหลันถลึงตาใส่เขา โพล่งถามว่า “ตาแก่บอกฉันมาตาม ตรงนะ แกไปกินเลี้ยงกับใคร?

เซียวฉางควนสีหน้ามีพิรุธ พูดอุบอิบตอบว่า “ก็เพื่อนนักเรียน

สมัยก่อนของผมไง? คุณก็รู้นี่

หม่าหลันคาดคั้นถามอีก “หลายวันก่อนพึ่งไปไม่ใช่หรือไง? ทำไมกินเลี้ยงอีกแล้ว?

เขียวฉางควนบอก “คราวที่แล้วไปกัน20กว่าคนเองไง วันนี้ คนมามากหน่อย”

“หรอ?” หมาหลับขมวดคิ้ว เค้นถามว่า “เซียวฉางสวน ฉัน

ถามคุณนะ หานเหมยจึงมาหรือเปล่า?”

เขียวฉางควนลนลานทันที

เขาไม่คิดเลยว่า หม่าหลันจะถามถึงหานเหมยฉิงตรงๆเลย สัมผัสที่หกของผู้หญิงนี่จะแม่นไปหน่อยแล้วไหม?

แต่ว่า เขามั่นใจว่าตนไม่มีทางพูดเรื่องหานเหมยฉิงกับหม่า หลันได้แน่ เลยโกหกไปว่า “ไม่นี่ เธอไปตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว ไม่เคย กลับมาเลยนะ”