บทที่ 828

หม่าหลันพูดทั้งน้ำตา “แล้วจะให้พวกมันหักขาฉันฟรีๆหรอ?”

ผู้คุมพูดเสียงเรียบ “ถ้าเธออยากฟองพวกเขาก็ได้ ฉันจะไปทำ เรื่องตามระบบปกติให้ตำรวจเข้ามาสอบสวน แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เธออาจจะต้องไปโรงพักสักรอบเพื่อให้ปากคำ และฉันพูดตาม ตรง เธอคนเดียว พวกเขายี่สิบกว่าคน คำพูดของเธอพวกเขาไม่ แน่จะยอมรับ ถ้าถึงเวลานั้นพวกเขาพร้อมใจกันยืนยันว่า เธอ ทำร้ายนายหญิงใหญ่เซียว เธอจะกลายเป็นหาเรื่อง ใส่ตัวเองนะ”

พอหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็หมดหวังทันที

เธอก็รู้ว่านักโทษหญิงพวกนี้ไม่ใช่คนดีอะไรนัก และยังสามัคคี มากภายใต้การนำทีมของจางกุ้ยเฟิน ยิ่งไปกว่านั้นตัวเธอเองยัง ทำให้ทุกคนโกรธ ถ้าเธอไปฟ้องร้องที่โรงพัก ผลลัพธ์เป็นไปได้ มากว่าพวกเขาจะรวมตัวกันปรักปร่าเธอ

ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะลำบากมากขึ้น

เทียบกับแบบนั้นแล้ว สู้รีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า รีบออกไปให้ เร็วที่สุด!

พอคิดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันได้แต่พยักหน้ายอมรับ “ฉันจะ ออกไป ตอนนี้ฉันจะออกไปเลย!

ผู้คุมพยักหน้า พยุงหม่าหลั่นออกจากห้องน้ำ จากนั้นก็พาเธอ ไปจากห้องขัง
บทที่ 828

หม่าหลันพูดทั้งน้ำตา “แล้วจะให้พวกมันหักขาฉันฟรีๆหรอ?”

ผู้คุมพูดเสียงเรียบ “ถ้าเธออยากฟองพวกเขาก็ได้ ฉันจะไปทำ เรื่องตามระบบปกติให้ตำรวจเข้ามาสอบสวน แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เธออาจจะต้องไปโรงพักสักรอบเพื่อให้ปากคำ และฉันพูดตาม ตรง เธอคนเดียว พวกเขายี่สิบกว่าคน คำพูดของเธอพวกเขาไม่ แน่จะยอมรับ ถ้าถึงเวลานั้นพวกเขาพร้อมใจกันยืนยันว่า เธอ ทำร้ายนายหญิงใหญ่เซียว เธอจะกลายเป็นหาเรื่อง ใส่ตัวเองนะ”

พอหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็หมดหวังทันที

เธอก็รู้ว่านักโทษหญิงพวกนี้ไม่ใช่คนดีอะไรนัก และยังสามัคคี มากภายใต้การนำทีมของจางกุ้ยเฟิน ยิ่งไปกว่านั้นตัวเธอเองยัง ทำให้ทุกคนโกรธ ถ้าเธอไปฟ้องร้องที่โรงพัก ผลลัพธ์เป็นไปได้ มากว่าพวกเขาจะรวมตัวกันปรักปร่าเธอ

ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะลำบากมากขึ้น

เทียบกับแบบนั้นแล้ว สู้รีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า รีบออกไปให้ เร็วที่สุด!

พอคิดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันได้แต่พยักหน้ายอมรับ “ฉันจะ ออกไป ตอนนี้ฉันจะออกไปเลย!

ผู้คุมพยักหน้า พยุงหม่าหลั่นออกจากห้องน้ำ จากนั้นก็พาเธอ ไปจากห้องขังแล้วต่างหาก คุณไม่เห็นหรอ?”

ผู้คุมถามเสียงเย็นว่า “เมื่อกี้ที่พูดกับเธอไป หูทวนลมหรือไง? จะให้เข้าไปเรียกทุกคนออกมา และจัดการส่งไปโรงพักสอบสวน คนละรอบไหม ฉันจะบอกให้ไม่สอบสวนเธอสักสี่ห้าวัน อย่าคิด จะได้ออกมา!”

ตำรวจหนึ่งในนั้นพูดว่า “เอาล่ะหม่าหลัน ตอนนี้ได้กลับบ้านก็ ดีมากแล้ว ส่วนเรื่องบาดแผลที่ขา รอออกไปแล้วไปรักษาที่โรง พยาบาล ทำกายภาพพักฟื้นซักสามถึงห้าเดือนก็ได้แล้ว”

หม่าหลันได้แต่พยักหน้าหงอยๆ พลางถาม “คุณตำรวจ เมื่อ ไหร่จะปล่อยฉันออกไปคะ?”

ตำรวจคนนั้นบอกว่า “เรื่องที่พวกเรามอบหมายเธอก่อนหน้านี้

เธอจําได้แม่นแล้วใช่ไหม?”

หม่าหลันรีบบอก “คุณวางใจได้ค่ะ ฉันจำได้แม่นเลย เรื่อง ทั้งหมดนี้พอฉันออกไปจะไม่มีทางพูดกับใครแม้แต่คนเดียว!

เมื่อตอนบ่ายหม่าหลันโดนสามคนนั้นตบตียกใหญ่ ข่มขู่อีก ระลอกหนึ่ง ตกใจขวัญหายดีฝอหมดแล้ว และรู้ซึ้งแล้วว่าเรื่องนี้ มันอันตรายมากแค่ไหน

ดังนั้นตอนนี้เธอหาทางหลบแทบไม่ทัน มีหรือจะกล้าพูดถึง อีก?

ตำรวจคนนั้นถึงได้พอใจ และคืนมือถือของหม่าหลัน ให้เธอ พลางว่า “เอาล่ะ ตอนนี้โทรหาลูกเขยเธอซะ ให้เขามารับเธอ”