บทที่ 825

คำพูดนี้ทำให้คนทั้งห้องขังตะลึงอ้าปากค้างไปตามๆกัน นายหญิงใหญ่เชียวกับเซียวเวยเวยไม่เชื่อหูตัวเองกันเลย!

ถือสิทธิ์อะไร?

ไหนบอกหม่าหลันโดนข้อหาต้มตุ๋นฉ้อโกงไม่ใช่หรือไง?

ไหนบอกอย่างน้อยต้องโดนขังสักสิบปียี่สิบปี หรืออาจจะ มากกว่านั้นไม่ใช่หรือไง?

ถือสิทธิ์อะไรมาปล่อยตัวตอนนี้ล่ะ? !

ตอนนี้ปล่อยตัวมันไปแล้ว แล้วอีกสิบกว่าวันตัวเองออกไป จะ ไปอยู่Tomson Rivieraได้ยังไงกัน?

นายหญิงใหญ่เซียวลนลานทันที!

ในตอนนี้เองหม่าหลันที่นอนแบบหมดสภาพบนเตียง พอได้ ยินคำนี้ก็ลิงโลดลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันที!

ความเจ็บปวดที่โดนรุมตบเมื่อกี้หายวับไปเอาดื้อๆ เหมือน โดนคำพูดนี้ผลักจนตัวลอยไปบนฟ้าแล้ว

ขอบคุณฟ้าขอบคุณดิน ในที่สุดตัวเธอก็ได้ออกไปซะที

หม่าหลันวาดมือไม้อย่างดีใจ “ฮะฮะดีมากเลย ในที่สุดฉัน ก็ได้ออกไปซะที ฮะฮะฮะ ดีจริงๆ ดีสุดๆไปเลย ฉันจะได้กลับไปอยู่ Tomson Rivieraของฉันแล้ว!”

พูดจบ เธอหันขวับมองนายหญิงใหญ่เชียว ค่าเสียงเย็นว่า “ฮะฮะฮะ ยัยแก่ แกคิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะโดนปล่อยตัวออกไป แล้ว ฮะฮะฮะ!”

“แกด้วยเซียวเวยเวย ยาจกอย่างพวกแกสองคนก็อยู่ในคุก ไปละกัน! อยู่ให้ดีๆล่ะ พอพวกแกโดนปล่อยตัวออกไป จะไม่มี แม้แต่ที่ซุกหัวนอน คราวนี้คงต้องไปเป็นขอทานข้างถนนแล้ว ล่ะ!”

“ยาจกอย่างพวกแกสองคน กล้าคิดจะไปอยู่ที่Tomson Rivieraของฉัน ถุยไว้รอแกโดนปล่อยตัวออกไป ฉันจะไปขุด โคตรเหง้าพวกแกขึ้นมา! ดูว่าต้นตระกูลโคตรพวกแกมีใคร คู่ควรไปอยู่Tomson Rivieraบ้าง? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขอทานอย่าง พวกแกสองคนเลย!”

นายหญิงใหญ่เชียวโกรธจนตัวสั่นเทา เวลานี้เธออยากฉีก หม่าหลันออกเป็นชิ้นๆซะจริง

เธอกำลังเสียใจที่ไม่เชื่อคำจางกุ้ยเงินก่อนหน้านี้ที่ให้ตบหมา หลันตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด

ตอนนี้นังหญิงแพศยานจู่ๆก็โดนปล่อยตัวออกไป สวรรค์ไม่มี ตาชัดๆ!

เซียวเวยเวย โกรธจนโพล่งด่า “แม่ค้าปากตลาดอย่างแกอย่า พึ่งด่วนดีใจไปนัก ไม่แน่ว่าศาลจะทำการพิจารณาแกแล้ว พอ ตัดสินเสร็จ คงสั่งให้แก่โดนขังไม่มีกำหนด! ชาตินี้อย่าคิดออกไปอีกเลย!

หน้าหลัน โกรธ โพล่ง เหมือนกัน “อย่ามาปากดี ฉันพิสูจน์ ความบริสุทธิ์แล้ว จะโดนปล่อยตัวแล้ว ได้รับอิสระแล้ว ขอทาน ไม่มีบ้านอย่างพวกแก สวดมนต์ภาวนาเอาเองเถอะ!

พูดจบ หม่าหลันหันไปหาจางกุ้ยเฟินอีก กัดฟันกรอดๆด่าว่า “ยัยอ้วนอัปลักษณ์บ้านนอกจางกุ้ยเฟิน กล้ามาตบฉัน แถมยังให้ ฉันคุกเข่าลงเลียโจ๊ก ฉันจะบอกให้ แกรอไว้เลย ไว้แกโดนปล่อย ตัวออกไป ฉันจะหาคนไปซ้อมยัยอัปลักษณ์อย่างแก แกมัน กตัญญูนักไม่ใช่หรือไง? รอไปเลย ไว้ฉันรู้ว่าแม่แกโดนฝังไว้ ที่ไหน ฉันจะไปเปิดหลุมศพแม่แก เอากระดูกออกมาทำลายซะไม่ ให้เหลือซากเลย!”

จางกุ้ยเฟินโกรธจนตัวสั่น คิดจะแลกชีวิตกับหม่าหลันซะตอน นี้เลย

ตอนกำลังจะลงมือ ก็ได้ยินเสียงผู้คุมตะคอกจากด้านหลังว่า “หม่าหลัน ตกลงจะไปไม่ไป?”

หม่าหลันรีบบอก “ไปๆๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีก แม้แต่นาทีเดีย”’

ผู้คุมสั่งเสียงเย็น “งั้นก็รีบเก็บข้าวของได้แล้ว”

เพราะมีผู้คุมอยู่ คนอื่นอยากเข้าไปตบหน้าหลัน แต่ไม่กล้า ลงมือ ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความแค้น

จางกุ้ยเฟินแค้นที่สุด เพราะเธอเกลียดเวลาใครมาด่าแม่เธอมากที่สุด ยัยหม่าหลันนี่กลับบอกว่าจะออกไปเอาเถ้ากระดูกแม่ เธอมาทําลาย สมควรตายที่สุดแล้ว!