บทที่ 800

เขียวฉางควนพยักหน้า เมื่อนึกถึงการรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้น ครั้งก่อน เพื่อนร่วมชั้นหลายคนเอาความสัมพันธ์รักสามเศร้า ก่อนหน้านี้กับหานเหม่ยฉิงและหม่าหลิน มาแซวตัวเอง

ครั้นแล้ว เขาพูดกับหานเหม่ยงอย่างจริงจังว่า: “เหม่ยจิง การนัดรวมตัวกันวันนี้ บางทีเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นอาจจะยังแซว เราเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นของเรา ถึงตอนนั้นก็อย่าไป ใจใส่เลยนะ คนกลุ่มนี้ค่อนข้างเสียมารยาทและหยาบคาย

หานเหมยฉิงยิ้มและพูดว่า “ขอเพียงแค่ไม่บิดเบือนข้อเท็จ จริง แซวค่สองคำไม่เป็นไรหรอก ถ้าฉันกลัวพวกเขาแซว ฉันจะ พาเพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้มารวมกันได้อย่างไร? ทุกคนไม่ได้เจอกัน มา 20 กว่าปีแล้ว ตอนนั้นมิตรภาพระหว่างเพื่อนร่วมชั้นเหนือสิ่ง อื่นใด แซวฉันไม่กี่คำ จะเป็นไรไปล่ะ?”

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยจงซาน เซียวฉางควนจอดรถไว้ที่ลาน จอดรถหน้าโรงเรียน เดินเคียงข้างกับหานเหม่ยจึงเข้าไปใน มหาวิทยาลัย

ในมหาวิทยาลัยกำลังมีการเรียนการสอนกันอยู่ ดังนั้นภายใน บริเวณมหาวิทยาลัยจึงเงียบมากๆ

คนสองคนเดินบนถนนคอนกรีต ในมหาวิทยาลัยเชียวฉางนี้ มหาวิทยาลัยของเราได้รับการบูรณะและปรับปรุงอยู่หลาย ครั้ง มันไม่เหมือนเดิมอย่างตอนนั้นแล้ว บอกตามตรงว่าตอนนั้น มหาวิทยาลัยของเราโทรมมากเลย”

“ใช่!” หานเหม่ยงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉัน จําได้ว่า ในมหาวิทยาลัยของเรามีถนนคอนกรีตเพียงเส้นเดียว ก็ คือถนนเส้นนั้นที่มาจากทางเข้าประตูมหาวิทยาลัย ถนนสายอื่น ลาดด้วยหินกรวด บางครั้งทางมหาวิทยาลัยก็ขอให้นักศึกษาใน พื้นที่น่าอิฐแท่งจากบ้านมาลาดถนน เมื่อฝนตกถนนเส้นนั้นก็เป็น โคลน ตอนนั้นฉันไม่ชอบเลย แต่มาคิดดูในตอนนี้ ก็ค่อนข้าง คิดถึงนะ”

“ใช่ใช่ใช่!” เซียวฉางควนยิ้มและพูดว่า “ตอนนั้นฉันเคยนำ อิฐแท่งที่เผาแล้วจากบ้านมาโรงเรียน คุณจำได้ไหมว่าปีนั้นมีงาน กีฬาสี สุดท้ายลู่วิ่งในสนามมหาวิทยาลัยของเราแย่มากๆ มหาวิทยาลัยก็เริ่มรณรงค์ เราพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้วัสดุ ที่สามารถนำไปใช้ปูทางได้มากขึ้น

หานเหม่ยฉิงยิ้มกล่าว: “จำได้แน่นอน ตอนนั้นคุณควักเงิน ออกจากกระเป๋าเอง และพานักศึกษาชายหลายคน เข็นรถ สามล้อไปซื้ออิฐเผาทุกที่ในเมือง

ขณะที่พูดอยู่นั้น ดวงตาของหานเหม่ยฉิงก็มองไปที่เซียวฉาง ควน เปล่งประกายด้วยรัศมีและพูดอย่างถอนใจว่า “ฉันจำได้ ตอนนั้นพวกคุณลากรถมาที่มหาวิทยาลัยเยอะมาก ต่อมาลู่วิ่ง ทั้งหมด ในสนาม ครึ่งหนึ่งก็ปทาง โดยคนที่คุณพามา นั่นเป็นเหตุผลที่ครูและโรงเรียน ให้ความสำคัญกับคุณมาก ตั้งคุณให้ เป็นประธานมหาวิทยาลัยของเรา

“ใช่” เซียวฉางควรลูบมืออย่างเขินอายเล็กน้อยและพูดว่า “ตอนนั้นการทุ่มเทแรงกายแรงใจเป็นที่นิยมไม่ใช่เหรอ!”

หานเหม่ยงพยักหน้า พูดอย่างสะอื้นว่า “โธ่เอ๋ย คุณในตอน นั้น เป็นฮีโร่จริงๆ ทำให้สาวๆต่างชื่นชมคุณ จำได้ว่าสาวๆที่ชอบ คุณในตอนนั้น ต่อแถวกันยาวจริงๆ

เซียวฉางควนหน้าแดงก่ำและพูดอย่างร่าเริงว่า: “ตอนนั้น ผู้ชายที่ชอบคุณก็มีเยอะกว่าอีก เยอะจนผมนับไม่ถ้วนเลยว่ามี เท่าไหร่”

หานเหม่ยงกล่าวและยิ้มเบาๆ แล้วนแต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมา นานมากแล้ว คนที่ชอบคุณจะมีกี่คนก็ไม่มีประโยชน์ หลายคน เพียงแค่เห็นคุณเป็นแค่หมอกควันที่ผ่านตา ตอนที่ฉันชอบคุณ ฉันชอบมาก แต่เมื่อหันกลับมาก็ลืมหมดแล้ว”

ในขณะนี้เชียวฉางควนชี้ไปที่สวนสาธารณะเล็กๆ ใน มหาวิทยาลัย และพูดว่า : “ที่นี่เคยเป็นป่าใหญ่ เมื่อถึงกลางคืนมี คู่รักนักศึกษาหลายคู่ พาคู่รักออกมาเดทกันที่นี่ ตอนนั้นเราก็เคย มา คุณจําได้ไหม?”

หานเหม่ยถึงผู้ที่สงบนิ่งมาตลอด เมื่อเจอคำนี้ของเขาไป หน้า แดงก่ำขึ้นทันที

ทำไมเธอถึงจําปานั้นไม่ได้ล่ะ? ตอนนั้นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ มีคู่รักจำนวนมากมาแอบเจอกัน เธอกับเซียวฉางควนก็มาที่นี่หลายครั้ง

ตอนนั้นทุกคนอยู่กันในป่าเล็กๆแห่งนี้ สามารถเปิดเผยได้ จริงๆ รักสุดหัวใจ รู้สึกว่าฉันสามารถทำอะไรกับคนรักของฉันได้

แถมยุคนั้น ไม่มีที่อื่นให้ไป ดังนั้นทุกคนจึงมาที่นี่ ทุกคนเห็น ไม่ได้รู้สึกแปลก

แต่ตอนนี้พอมาคิดดู วัยรุ่นในสมัยนั้น เมื่อคิดดูก็เป็นคนเปิด เผยและมีความกล้าหาญยิ่งกว่าหนุ่มสาวสมัยนี้เสียอีก