บทที่ 797

ดวงตามองหม่าหลันที่พยายามคิดฆ่าตัวตาย เจ้าหน้าที่ตำรวจ ทั้งสองมองหน้ากัน ตำรวจยุติธรรมคนนั้นเอ่ยปากขึ้นมาว่า :

“หม่าหลัน พวกเราพิจารณาปล่อยคุณออกไปได้ แต่มีบางปัญหา ที่จะต้องคุยให้คุณเข้าใจก่อน หากพวกเราปล่อยคุณไปแล้ว เมื่อ คุณกลับถึงบ้าน ครอบครัวของคุณถามการหายไปของคุณ 2 วัน คุณจะบอกพวกเขาว่ายังไง?

หม่าหลันรีบตอบ : “ฉัน ฉันก็จะบอกพวกเขาว่า…สองวันนี้ ฉัน………สองวันนี้…” 11 หม่าหลันๆอึ้งๆอยู่นาน และไม่บอกเหตุผลออกมา เพราะ

เธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าหลังจากกลับบ้านไปจะอธิบายสามีกับ

ลูกสาวเธออย่างไร

สุดท้ายแล้วที่เธอหายไปอย่างไม่มีเหตุผล 2 วัน 2 คืน ที่ สำคัญกว่านั้นก็คือทั่วทั้งร่างกายไม่มีตรงไหนดูดีเลย พอมองก็รู้ ว่าโดนตีไม่น้อย

ที่สำคัญกว่าก็คือ แม้แต่ฟันหน้าทั้งสองก็หักแล้ว แบบนี้น่า เวทนาเกินไป

ตำรวจยุติธรรมกล่าวอย่างนิ่งๆว่า “งั้นเอาอย่างนี้ ผมเสนอไอ เดียให้คุณอย่างหนึ่ง ถ้าหลังจากที่พวกเราพิจารณาปล่อยคุณ ออกไปแล้วนั้น หลังจากที่คุณกลับถึงบ้าน ก็บอกสามี ลูกสาว และลูกเขยของคุณ ว่าสองวันนี้ คุณหลงเข้าไปในองค์กรลูกโซ่แห่งหนึ่ง และองค์กรลูกโซ่นั้นล้างสมองคุณ หลอกให้คุณไป ธนาคาร และฉ้อโกงจนเสร็จสิ้น หลังจากนั้นคุณก็โดนตำรวจจับ

หม่าหลันรีบพยักหน้า และพูดว่า “คุณตำรวจ ไม่ต้องเป็นห่วง ขอแค่คุณปล่อยฉันไป ฉันจะบอกครอบครัวของฉันตามคำ แนะนำของคุณแน่นอน จะไม่เปิดเผยเรื่องนี้แม้แต่คำเดียว และจะ ไม่ให้ส่งผลกระทบต่อการจับแก๊งอาชญากรข้ามชาติของคุณ!”

ตำรวจตอบอืม และพูดเบาๆว่า “โอเค เรื่องนี้เราขอไปปรึกษา หารือหน่อย และจะส่งคุณกลับไปที่สถานที่กักขังก่อน ถ้าพวกเรา หารือกันเสร็จ ก็จะปล่อยให้คุณออกมา สถานที่กักขังจะดำเนิน การต่อให้คุณเอง”

หม่าหลันรีบถาม : “คุณตำรวจ คุณคงจะไม่หารือกันจน สุดท้ายก็ไม่ปล่อยฉันไปหรอก ใช่ไหม?”

ตำรวจอยุติธรรมตบโต๊ะ ตำหนิว่า “เรื่องนี้เราต้องปรึกษากัน คุณกลับไปและทนรอฟังผลของพวกเราก็พอแล้ว ที่นี่ไม่มีที่ว่าง ให้คุณต่อรอง!”

เมื่อหม่าหลันได้ยิน ก็ไม่กล้าพูดอีก ทำได้เพียงยอมรับปฏิบัติ ตามกฎ พูดอย่างสั้นๆว่า: “คือว่า คุณตำรวจ ตอนนี้ฉันแค่กลับ ไปรอฟังข่าวใช่ไหม?”

“ใช่!” ตำรวจอยุติธรรมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เราจะให้ ตำรวจขับรถส่งคุณกลับไป คุณต้องจำไว้ หลังจากที่ออกไปจาก ประตูนี้ ห้ามพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เด็ดขาด!”

หม่าหลันพยักหน้าและใบหน้าเต็มไปด้วยความแน่วแน่ พูดรับประกันว่า “คุณวางใจเถอะ แม้ว่าจะมีฉัน ฉันก็จะไม่พูดสักคำ! ต่อจากนั้น หม่าหลันก็โดนตำรวจทั้งสองขับรถพากลับไปที่ สถานกักขัง

ณ ถนนที่กำลังเดินทางกลับ เธอรู้สึกหดหู่ใจมาก ยังไงก็คิดไม่ถึงมาก่อน เรื่องนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ เรื่องที่สำคัญ เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะไปหาไอ้คนเลวเเฉินเพื่อ คิดบัญชี

มิฉะนั้นถ้าหากตัวเองไม่ระวังคำพูดให้ดี หลุดปากขึ้นมา เมื่อ ตำรวจรู้ พวกเขามีโอกาสที่จะจับตัวเธอกลับไปที่สถานที่กักขัง อีก

ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะได้ออกมาอีก

เมื่อหม่าหลันถูกส่งกลับไปที่สถานกักขัง เซียวฉางควนแทบจะ รอไม่ไหวที่จะหาโอกาส พบกับหานเหม่ยงอีก

เมื่อคืนกินอาหารบ้านๆแสนอร่อยกับหานเหม่ยเฉิงที่บ้าน และ เป็นอาหารที่หานเหม่ยงลงมือทําเองกับมือ สิ่งที่ทำให้เชียวฉาง ควนอารมณ์ดีมาก

ครั้นแล้ว ตอนเช้าเขาส่งวีแชทหาทานเหม่ยฉิง ชวนเธอไปเดิน เล่นที่มหาวิทยาลัยจงซานที่เคยเป็นมหาวิทยาลัยเก่าของพวก เขาทั้งสองคน เพื่อรำลึกความทรงจำในตอนนั้น
เมื่อหานเหม่ยจึงได้ยินว่าเขาชวนเธอไปเดินเล่นที่ มหาวิทยาลัยเก่า เธอรีบตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล