บทที่ 795

หม่าหลันเชื่อเรื่องที่เจ้าหน้าที่ตำรวจบอกเธอทั้งหมด

สิ่งที่เธอกังวลที่สุด ก็คือตำรวจฝากขังเธอไว้ในที่กักขังต่อ เพื่อ ที่ไม่แหวกหญ้าให้ตื่น และเธอก็ไม่รู้จริงๆว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้รับ อิสรภาพกลับคืน

ดังนั้นเธอจึงมองดูเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างอ้อนวอน ร้องไห้และ พูดว่า “คุณตำรวจ ฉันจะไม่พูดสักคำ พวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ ถ้ายังขังฉันต่อไป ฉันก็คงต้องตายอยู่ในนั้นแล้ว..……….

เจ้าหน้าที่ตำรวจส่ายหัวอย่างระมัดระวัง พูดว่า “หม่าหลัน ผม ยังเชื่อคุณไม่ได้ ผมเจอคนแบบคุณมาเยอะแล้ว ต่อหน้าบอกว่า ไม่บอกใครทั้งนั้น แต่ที่จริงปากไว้กว่าใคร เพียงแค่ปล่อยให้คุณ ออกไป คุณก็จะรีบเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นทันที

พูดแล้ว ตำรวจคนนั้นก็กล่าวว่า “อีกอย่างคุณอย่าคิดว่าผม กักขังคุณ เพื่อเคลียร์คดี อันที่จริงผมคิดถึงความปลอดภัยของ คุณเหมือนกัน!”

“เพราะหลังจากที่ปล่อยตัวคุณไป พอคุณพูดมั่ว เดี๋ยวพวกเขา ก็รู้ พวกเขาอาจจะฆ่าคุณตายได้! ถึงขนาดที่ว่าหลังจากที่ฆ่าคุณ แล้ว ก็จะโยนหลักฐานทั้งหมดไว้ที่คุณ ให้คุณเป็นแพะรับบาป แทนพวกเขา!”

“ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ใช่ว่าคุณได้รับความไม่เป็นธรรมกว่าโต้วเอ๋อ อีกเหรอ?”

“ดังนั้น เพื่อความปลอดภัย คุณยังคงต้องอยู่ในสถานกักขัง ของเราจนกว่าเราจะจับผู้ต้องสงสัยทั้งหมดได้ก่อนที่จะปล่อยตัว คุณ แบบนี้ก็จะรับประกันความปลอดภัยของคุณได้

หม่าหลันพูดอย่างหมดหวังว่า “งั้นฉันต้องรอไปจนถึงเมื่อ ไหร่? ได้โปรดเมตตาปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่พูดอะไรมั่วซั่ว จริงๆ ขอร้องพวกคุณล่ะ ฉันยอมคุกเข่าให้พวกคุณ และโค้ง คำนับ แค่ขอร้องให้พวกคุณปล่อยฉัน อย่ากักขังฉันอีกเลย…….

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันร้องไห้สะอึกสะอื้น……

“ช่างเถอะ” ตำรวจคนนั้นพูดน้ำเสียงเย็นซา “เราไม่สามารถ เสี่ยงอันตรายได้ สุดท้ายสิ่งที่อยู่เบื้องหลังคดีนี้คือตำรวจ อาชญากรรมระหว่างประเทศของ 23 ประเทศ ถ้ามันพังเพราะ คุณ เรารับผิดชอบไม่ไหว!

เจ้าหน้าที่ตำรวจยุติธรรม เอ่ยปากพูดว่า “ผมดูจากท่าทีของ เธอก็ค่อนข้างจริงใจ ขอเพียงแค่เธอควบคุมปากของตัวเองได้ งั้นปล่อยเธอไปก็คงไม่เป็นไร”

ตำรวจอยุติธรรมถามกลับ : “ถ้าหากคดีนี้ดำเนินต่อไปไม่ได้ เพราะเธอ ใครจะมารับผิดชอบ? ถ้าเธอตายเพราะเหตุนี้ ใครจะ รับผิดชอบ?”

ตำรวจยุติธรรมมองไปยังหม่าหลัน และถามว่า “หม่าหลัน สรุปว่าคุณสามารถควบคุมปากตัวเองได้ไหมล่ะ ถ้าคุณทำได้ ให้ คุณมาเขียนหนังสือรับประกัน เราก็จะพิจารณาปล่อยตัวคุณไปแต่ถ้าหลังจากที่คุณเขียนหนังสือรับประกันแล้ว ออกไปข้างนอก แล้วยังพูดมั่วอยู่ แม้ว่าคุณพูดมั่วเพียงคำเดียว แล้วหากเรารู้ เรา ก็จะรีบจับตัวคุณเข้ามาทันที และจะไม่ปล่อยตัวคุณออกไป จนกว่าคดีจะเสร็จสิ้น

หม่าหลานเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ ร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูด ว่า “คุณตำรวจ พวกคุณวางใจเถอะ คำพูดที่ออกจากหัวใจฉันที่ บอกพวกคุณไป ฉันก็เป็นรักตัวกลัวตาย เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับ ความปลอดภัยในชีวิตของฉัน แม้ว่าคุณจะทุบตีฉันจนตาย บังคับฉันด้วยปืน ฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ตำรวจอยุติธรรมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แล้วลูกเขยของ คุณล่ะ? หลังจากที่คุณออกไป จะไปหาลูกเขยเพื่อบอกเรื่องนี้ ทันทีหรือไม่?”

หัวใจหม่าหลั่นกระตุกทีหนึ่ง หรือเธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะไป

หาไอ้คนเลวเเฉินเพื่อคิดบัญชีแล้วอย่างงั้นหรือ?

งั้นเธอถูกทำร้ายมากมายในสถานกักขัง รับความอัปยศอดสู มามากมาย แบบนี้แล้วจะไปคิดบัญชีกับใครล่ะ?