บทที่ 745

พอได้ยินพ่อพูดว่าจะให้ตนเองไปพบคนรักเก่าด้วย เซียวซูหนก็ ปฏิเสธไปอย่างไม่คิดว่า “หนูไม่ไปค่ะ!”

เซียวฉางควนก็โบกมือ “งั้นก็อย่ามาห้ามไม่ให้เยเฉินไปกับ พ่อ ถึงอย่างไรแกคนใดคนหนึ่งก็ต้องไปกับพ่อ

“นี่พ่อ…….. เซียวซูหนโมโหมาก ถามเอาเรื่องว่า “กินข้าว กับเพื่อนมันสำคัญ หรือว่าแม่สำคัญ ในใจพ่อแยกไม่ออกหรือ คะ? ”

เชียวฉางควนก็ตอบว่า “แยกออก ก็กินข้าวกับเพื่อนเก่า สำคัญกว่าไงล่ะ!”

ถึงแม่เซียวซูหนจะไม่ค่อยโมโห แต่ว่าตอนนี้โมโหจนแทบจะ ระเบิด

ตอนนี้เชียวฉางควนก็พูดอย่างไม่สนใจอะไรว่า “ชูหน แก ต้องเข้าใจนะว่า บนโลกนี้ อย่ามัวอะไรก็ตามแม่แก บ้านนี้มี4คน พ่อกับแม่แกมีความต้องการที่ต่างกัน แกจะไปเข้าทางแม่แก แต่ จะมาบังคับพ่อไม่ได้ จะมาบังคับเย่เฉินให้เข้าทางแม่แกก็ไม่ได้ พวกเราไม่มีชีวิตของตนเองหรือไง? พวกเราไม่มีความต้องการ ของตนเองหรือไง? ”

พอพูดถึงตรงนี้ เซียวฉางควนก็พูดอย่างมีอารมณ์ว่า “หรือว่าถ้าแม่แกยังไม่กลับมา พ่อก็จะไม่สามารถไปทำอย่างอื่นได้เลย หรือไง จะต้องไปหาแม่แกเท่านั้นหรือ? งั้นถ้าทั้งชีวิต แม่แกไม่ กลับมาล่ะ พ่อก็ไม่ต้องทำอย่างอื่นเลยสิ ตามหาแม่แกไปจนตาย เลยรึไง? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ พ่อยอมออกไปจากบ้านนี้เสีย จะ ต้องมาเสียเวลาแบบนี้ทำไมกัน? ”

เซียวซูหนก็ใบกิน พูดไม่ออก

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าที่พ่อพูดมานั้น เป็นเหตุผลมั่วๆ แต่ก็ไม่ยอมรับ ไม่ได้ว่า ในคำพูดนี้ก็มีเหตุผลอยู่บ้าง

พ่อถูกแม่กดขี่มาหลายปี ตอนนี้แม่หายตัวไป สำหรับเขาแล้ว น่าจะเป็นการผ่อนบรรเทาแบบหนึ่ง และเป็นการปลอดปล่อยอีก อย่างหนึ่ง

ภายใต้สถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ เธอก็ได้แต่พูดยอมไปว่า “พ่อจะไปสังสรรค์กับเพื่อน หนูไม่ว่าค่ะ แต่ว่าหลังจากเสร็จแล้ว พ่อต้องมาช่วยหนูตามหาแม่ด้วย!

“ได้ๆๆ ” เซียวฉางควนรีบตอบรับ แล้วยิ้มพูดว่า “แกวางใจ เถอะ พอถึงตอนนั้น พ่อจะตามหาอย่างสุดกำลังเลย”

เย่เฉินก็ยกไข่ดาวกับเบคอนออกมาพอดี เห็นเซียวฉางควน แต่งตัว ก็พูดอย่างตกใจว่า “โอ้ วันนี้พ่อแต่งตัวหล่อเลยนะครับ”

เซียวฉางควนก็หัวเราะๆ แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “เป็นไง จ๊าบอยู่ไหม? ”

เยฉันพยักหน้า แล้วยิ้มพูดว่า “จ๊าบมากเลยครับพ่อ
เซียวซูหนที่อยู่ข้างๆ ก็เอามือบีบขมับ แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “ตอนสายคุณไปพบเพื่อนเก่ากับพ่อ พอกินข้าวเสร็จก็รีบไปตาม หาแม่แถวพวกบ่อนไพ่นกกระจอกด้วยนะ ไปสืบดูว่าแม่เคยไปที่ นั่นไหม”

เย่เฉนก็รีบตอบรับ แล้วพูดว่า “ได้เลยครับคุณภรรยา เดี่ยว พอผมกับพ่อกินข้าวเสร็จ จะรีบออกไปตามหาเลย

ในเวลาเดียวกัน ทางฝั่งเรือนจํา ก็กำลังกินข้าวเช้ากัน เมื่อคืนหมาหลับนอนที่ห้องน้ำทั้งคืน หนาวจนสั่นไปทั้งตัว หิว จนสลบไป ก็หวังว่ามื้อเช้าจะได้กินอะไรเสียหน่อย ไม่อย่างนั้น คงจะต้องหิวจนเป็นลมไปแน่

คนที่ออกไปรับอาหารทั้งสองคน ไม่นานก็ถือลังพลาสติกกลับ เข้ามา ทุกคนก็รีบกันเข้าไปเอาข้าว หม่าหลั่นไม่กล้าไปเอา แต่ มายืนตรงหน้าจางกุ้ยเฟิน แล้วถามอย่างน่าสงสารว่า “พี่จางคะ ให้ฉันกินอะไรหน่อยได้ไหมคะ? ฉันไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันหนึ่ง คืนแล้ว…….”

จางกุ้ยเฟินก็ซดโจ๊กไป กินหมั่นโถวไป คิ้วขมวดไปด้วย แล้ว ถามว่าเธอว่า “มึงจะกินหรือไม่กิน มันจะเกี่ยวอะไรกับกล่ะ? กูไม่ ให้มึงกินหรือไง? ”

หม่าหลันก็พูดหน้าเสียว่า “ฉันกลัวกินไปแล้ว พี่จะตบฉัน
จางกุ้ยเฟินก็พูดยิ้มเย็นว่า “รู้ตัวก็ดี อยากกินมึงก็กินไป กินอิ่ม แล้วจะได้ทนมือทนตีน