บทที่ 740

เซียวซูหนก็ไม่ได้ฟังเลย โบกปัดไปแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ ฉันไม่ อยากพูดเรื่องนี้แล้ว ฉันจะกลับไปสงบสติอารมณ์ตัวเองในห้อง เสียหน่อย”

พูดจบ ตนเองก็เดินขึ้นบันไดไป

เย่เฉินเห็นเธอเดินหายไปจากมุมบันได ก็ถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่า หม่าหลันคนนี้ จะจัดการยากจริงๆ

ฆ่าไม่ได้ ให้หายตัวไปก็ไม่ได้ รอเธอรับกรรมให้สาสม ก็คง ต้องปล่อยตัวออกมา

แต่ว่า จะให้เธอกลับมาก็มีเรื่องเยอะ จะทำอย่างถึงจะให้เธอ

ปิดปากเงียบ

ใช้การสะกดจิตนั้นหรือ?

ก็ไม่น่าได้!

เพราะว่าผลกระทบของการสะกดจิต ถ้าคนคนหนึ่งทำตามสิ่ง ที่สะกดจิตไว้ ก็จะสูญเสียความรับรู้

เหมือนกับอู๋ฉี ตนเองสะกดจิตเขาไปว่าให้กินข้าวทุกหนึ่ง ชั่วโมง ตอนที่กินข้าว ก็คือการทำตามสะกดจิตของตนเอง ตอน นั้น เขาก็จะลืมความเป็นตัวตนของตัวเอง ในหัวคิดแต่จะกิน กิน ยิ่งเยอะยิ่งดี
แต่ว่า พอกินอิ่ม การสะกดจิตก็จะสิ้นสุดลง เขาก็จะกลับมา เป็นสติของตนเอง ตอนนั้น เขาก็ยังเป็นตัวเขาเอง ยังเป็นคน เติม

ดังนั้นก็เลยทำอะไรไม่ถูกอย่างมาก ถ้าตนเองสะกดจิตให้หม่า หลับไม่พูดพล่าม งั้นการสะกดจิตมันก็จะต้องเกิดขึ้นตลอดเวลา

แบบนั้นล่ะก็ หม่าหลันก็จะไม่ใช่หม่าหลัน เธออาจจะกลายเป็น

คนบ้าน หรือไม่ก็เป็นคนบ้าที่ไม่ได้สติ

ดังนั้นถ้าตนเองจะทำให้หม่าหลั่นหุบปากให้สนิท เรื่องที่เกี่ยว กับบัตรธนาคารของตนเอง แม้แต่คำเดียวก็ห้ามเอ่ยออกมา เทคนิคนี้จะต้องใช้ฝีมืออย่างมาก

พอเชียวชหนออกไป ในห้องโถงอันกว้างใหญ่ ก็เหลือเพียง เย่เฉิน และต่งรั่งหลิน

ต่งรั่งหลินก็รอโอกาสที่จะได้อยู่กับเย่เฉินสองต่อสอง ในที่สุด ตอนนี้ก็มาถึง ดังนั้นเธอก็เลยรีบพูขึ้นว่า “เย่เฉิน คุณก็อย่าโกรธ ชูหนไปเลย เธอไม่ได้ตั้งใจจะอารมณ์เสีย ใส่คุณหรอก แต่เพราะ คุณป้าหายตัวไป เธอก็เลยร้อนใจ………..

เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า “ผมรู้ ผมก็ไม่โกรธเธอหรอก เพราะว่า เธอเป็นภรรยาของผม

พอได้ยินดังนั้น ดวงตาต่งรั่งหลินก็เผยสายตาความอิจฉาด้าน บวกออกมา

เธอไม่เข้าใจ เซียวซูหนกับเย่เฉินก็แค่แต่งงานกันปลอมๆเท่านั้น ทำไมเเฉินถึงได้รักเธอจริงๆ? หรือว่าเขาไม่รู้หรือว่า นี่ มันเป็นแค่เพียงละครฉากหนึ่งเท่านั้น?

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจเธอก็กลัดกลุ้ม

จะเทียบความสวย เธอก็รู้ว่าไม่ได้ด้อยไปกว่าเชียว หน เท่าไรนัก

จะเทียบชาติตระกูล อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นลูกหลานของตระ กูลต่งแห่งเย่นจิง ชาติตระกูลดีกว่าตระกูลเซียวเสียอีก

อีกอย่าง ตนเองก็ได้เผยความในใจไปนานแล้ว ตนเองรักเขา จริงๆ หวังว่าจะได้อยู่กับเขา แต่ทำไมเขายังปกป้องผู้หญิงที่ไม่รัก เขาด้วย?

พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็ถามเเฉินด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยว่า “เย่เฉิน คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันคิดอย่างไรนะ คุณไม่มีความรู้สึกอะไร กับฉันแม้แต่น้อยเลยหรือ?”

พอเย่เฉินได้ยินเธอพูดดังนั้น ก็หัวเสียเล็กน้อย แล้วพูดว่า “รั่ง หลินคุณเป็นเพื่อนสนิทของซูหน ซูหนก็เป็นภรรยาผม ดังนั้น ผมก็เหมือนกับซูหน ที่นับว่าคุณเป็นเพื่อน ในโลกนี้มีผู้ชายดีๆ มากมาย คุณไม่จําเป็นต้องมาฝากความหวังไว้ที่ผมคนเดียว ผม แต่งงานแล้ว”

ต่งตั่งหลินก็ตาแดง น้ำตาเม็ดเท่าถั่วเหลืองก็ร่วงหล่นลงมา จากดวงตา เธอปาดน้ำตาอย่างแข็งแกร่ง พูดว่า “ที่คุณแต่งงาน มันไม่ใช่การแต่งงานหรอก ละครฉากนี้มันแสดงมา3ปีแล้ว ช้า เร็วมันก็ต้องสิ้นสุดลง! พอถึงตอนนั้นคุณจะทำอย่างไร? หรือจะแสดงต่อบนเวทีคนเดียวนั้นหรือ?”

เยเฉันมองเธอ แล้วยิ้มเบาๆ ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ สีหน้าก็ยังคงหนักแน่น แล้วพูดว่า “เชื่อผมเถอะ ละครฉากนี้มัน จะไม่จบลงอย่างแน่นอน!