บทที่ 739

เดิมที เซียวซูหนยังมองไม่ออกว่าเขียวฉางควนไปดื่มเหล้ามา

แต่หลังจากที่เข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นเหล้าบนตัวเขา ก็เลยโมโห ขึ้นมา!

ปกติแล้วพ่อชอบดื่มเหล้านิดหน่อย เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ที่ สำคัญก็คือ ก็เห็นอยู่ว่าไปตามหาแม่ที่บ่อนไพ่นกกระจอก ทำไม ถึงไปดื่มเหล้ามาได้?!

นี่มัน…..แสดงว่าเขาไม่ได้ไปตามหาแม่เลย แต่ไป……ดื่ม เหล้า!

พอเซียวฉางควนได้ยินว่าเซียวซูหนบอกว่าตนเองดื่มเหล้ามา

ก็รีบปิดปาก แล้วถอยหลังไป รีบอธิบายอย่างร้อนรนว่า “แกอย่า

พูดมั่วไป พ่อไม่ได้ดื่มเสียหน่อย!

“พ่อแหละพูดมั่ว! ” เซียวซูหนโกรธจนกระทืบเท้า “หนูได้ กลิ่นเหล้าบนตัวพ่อแล้ว! ตอนออกไปยังไม่มี แต่ตอนนี้มีกลิ่น แสดงว่าระหว่างนี้ต้องไปดื่มเหล้ามา! ”

พูดไป เธอก็จ้องมองคอเสื้อของเซียวางควน เห็นว่ามีรอย หยดน้ำมัน ก็โกรธจนตาแดง “แม่หายตัวไป ยังหาไม่พบ พ่อไม่ เพียงไม่ออกไปตามหา แต่ยังไปดื่มไปกินอีก พ่อดีใจมากสินะ คะ!”

เชียวฉางควนก็พูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ไอ้หยา มันเอ่อ………………พ่อเปล่านะ……

เซียวซูหนพูดอย่างหัวเสียว่า “พ่อคะ คิดว่าหนูจะเชื่อพ่อหรือ คะ?”

เซียวฉางควนก็รู้ว่าคงจะแก้ตัวไม่ได้ ก็เลยหันไปมองเเฉิน แล้วพูดว่า “เย่เฉินมันให้พ่อไปนะ

พูดจบ ก็รีบส่งสายตาให้เยู่เฉิน มันมีความหมายว่า ลูกเขยคน ดี เรื่องชวย แกต้องช่วยพ่อด้วยนะ

เย่เฉินก็ฉลาด พยักหน้าตอบไปอย่างไม่ลังเลว่า “ใช่แล้วๆ พ่อ

พูดถูกแล้ว ผมเป็นคนชวนพ่อไปดื่มจริงๆ”

จริงๆแล้วเยเฉินรู้ดี เพราะถึงอย่างไรตนเองก็ไม่ได้ดื่มเลย แต่ เซียวฉางควนก็มึนๆ แล้วมาพูดตอนนี้ว่าทั้งหมดเป็นเพราะเยเฉิน เซียวซูหนก็จะยิ่งไม่เชื่อ

เป็นอย่างที่ว่า เซียวหวั่นกระทืบเท้า แล้วพูดอย่างโมโหง่า “พ่อคะ ตอนนี้ไม่ต้องมาโยนปัญหาให้เยเฉินเลย! ทำอะไรก็ ยอมรับแบบลูกผู้ชายหน่อยได้ไหมคะ?”

เขียวฉางควนก็พูดอย่างกลุ้มใจว่า “พ่อพูดจริงๆ นะ แกไม่เชื่อ พ่อก็ทําอะไรไม่ได้”

พูดจบ ก็รีบพูดต่ออีกว่า “ไอ้หยาพ่ออายุมากแล้ว 4ทุ่มก็ง่วง มากแล้ว เดี๋ยวพ่อไปนอนก่อนนะ”

เซียวซูหนอยากจะเรียกเขาไว้ แต่เขาก็วิ่งไม่หันหัวกลับมา เลย
พอทำอะไรไม่ได้ เชี่ยวชูหนก็หันมามองเเฉิน แล้วพูดว่า “คุณก็จริงๆ เลย ฉันโทรไปถามคุณ คุณก็บอกว่าอยู่ที่บ่อนไพ่ แต่ จริงๆ แล้วพาพ่อฉันไปดื่มเหล้าอยู่

เย่เฉินก็ไอออกมา แล้วพูดว่า “ก็พ่อบอกว่าหิวมาก ผมก็คงจะ ไม่พอทนหิว วิ่งตามหาไปตามท้องถนนกับผมหรอก เดี่ยวระดับ น้ำตาลในเลือดต่ำ จะทำอย่างไร ดีไม่ดีเกิดอันตรายขึ้นมา

“แต่คุณก็ไม่ควรมาหลอกฉันนะ! บอกฉันมาตรงๆ เดี๋ยวฉันก็ ให้พวกคุณไปกินข้าวเองแหละ

เยเฉินก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร รู้สึกว่าเรื่องนี้จะจัดการยากจริงๆ จุดสำคัญก็คือไม่คิดเลยว่าเชียวฉางควนจะถูกเซียวหวั่นจับได้ ถ้ารู้อย่างนี้ ก็คงไม่ไปกินปิ้งย่างเสียดีกว่า

จากนั้นเขาก็เลยได้แต่ขอโทษอย่างจริงใจ “คุณภรรยา ผม ขอโทษ เรื่องนี้ผมคิดน้อยไปหน่อย ตอนนั้นพ่อบอกว่าห้ามบอก คุณ ผมก็ไม่อาจจะบอกคุณในสายโทรศัพท์ได้เลย

ตอนที่พูดคำนี้ เย่เฉันไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

ถึงอย่างไรก็ถูกโยนปัญหามาเอง ตอนนี้พ่อตาไม่อยู่ งั้นก็โยน ปัญหาไปที่เขาจะเหมาะที่สุด

เซียวซูหนก็เชื่อคำพูดของเยเฉิน คิดว่าทั้งหมดต้องเป็นความ คิดของพ่อแน่ๆ อีกอย่างเย่เฉินก็มีพ่ออยู่ข้างๆ ด้วย ไม่อาจจะพูด ความจริงกับเธอได้

ถึงแม้จะหายโกรธไปบ้าง แต่ในใจเธอก็ยังรู้สึกไม่ดี เธอก็เลยถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วก็พูดอย่างเสียใจว่า “เย่เฉิน ตอน นี้แม่ฉันหายตัวไป พ่อก็ไม่สนใจ คุณก็ไม่สนใจ ฉันแค่คนเดียว จะทำอย่างไรดีเนี่ย……..ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ชีวิตหลังจากนี้ ฉัน จะอยู่อย่างไร? ฉันตายก็คงจะไม่ให้อภัยตัวเด็ดขาด!

เย่เฉินก็รีบเข้าไปปลอบว่า “คุณอย่าเพิ่งคิดมาก แม่คุณจะต้อง ไม่เป็นอะไร”