บทที่ 729

หม่าหลันที่ถูกตบตีจนบอบช้ำไปทั้งตัว ในตอนนี้ก็หิวจนท้องแห้ง เมื่อตอนกลางวัน เยเฉันเพิ่งทำกับข้าว เธอยังไม่ได้กินสักคำ ก็ ถูกตำรวจจับตัวมาแล้ว

ลำบากลำบนตั้งแต่บ่ายถึงตอนนี้ แถมยังถูกตบตีอีก ร่างกาย หมดแรง ดังนั้นยิ่งหิวกว่าเดิม

ดังนั้นเธอก็เลยค่อยคลานเข้ามา เพื่อหยิบกล่องข้าวในถัง พลาสติก กำลังจะไปกินที่มุมห้อง จางกุ้ยเงินก็พูดขึ้นว่า “หม่า หลัน จึงทำอะไร?”

หม่าหลันรีบพูดว่า……………. ฉันอยากจะกินข้าวเสีย หน่อย………

“กินข้าวงั้นรึ?” จางกุ้ยเฟินตะโกนว่า “อีคนอกตัญญูกับแม่ผัว อย่างยิ่ง ยังมีหน้ามากินข้าวอีกรึไง?! ”

“ฉัน…………….. หม่าหลันก็สะอึก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบจางกุ้ย

เฟินไปว่าอย่างไร ตอนนี้จางกุ้ยเฟินก็ต่อว่าอย่างไม่พอใจว่า “ฉันอะไรของมึง มานี่!

หม่าหลันก็ได้แต่เดินโซเซไปตรงหน้าเธอ แล้วก็ก้มหัวพูดว่า “พี่สาว มีอะไรจะสั่งหรือเปล่า……..
จางกุ้ยเฟินก็แย่งกล่องข้าวในมือหม่าหลับไป แล้วพูดเสียง เย็นว่า “คนอย่างมึงไม่สมควรได้กินข้าว ไสหัวไป

หม่าหลันได้ยินดังนั้น ก็ร้องไห้ “พี่สาว วันนี้ทั้งวันได้กินอะไร ตอนเช้านิดหน่อย ตอนนี้หิวมากเลย พี่ก็สงสารฉันเถอะ ให้ฉัน กินสักหน่อยเถอะนะ…….

“จะกินงั้นหรือ?” จางกุ้ยเฟืนพูดยิ้ม “มึงอยู่ที่Tomson Riviera

กินข้าวพวกนี้มันดูลดตัวลงไปหน่อยมั้ง?

หม่าหลันร้องไห้พูดว่า “พี่สาว ฉันหิวไม่ไหวแล้ว ขอร้องล่ะ ได้ โปรดเมตตาฉันด้วยเถอะ ให้ฉันได้กินสักคำสองคำ คงจะไม่ยอม ทนเห็นฉันหิวตายไปหรอกนะ…..

จางกุ้ยเฟินพูดเสียงเย็นว่า “มึงวางใจเถอะ ไม่ได้กิน2-3วัน มึงก็ไม่ตายหรอก”

หม่าหลันขอร้องว่า “แต่ฉันหิวไม่ไหวแล้วจริงๆ นะ…….

จางกุ้ยเฟินก็ถามอย่างรำคาญว่า “มึงจะพอได้รึยัง? กูจะบอก ให้นะ ทางที่ดีจึงไสหัวไปทางนั้นเลย ถ้ายังมาปากมากอีกค เดียว กูจะตบมึงให้ตายเลย

หม่าหลันเห็นจางกุ้ยเป็นทำท่าทางน่ากลัว ใจก็สั่น หงอยจน น้ำตาไหลพราก

เธอกลัวว่าจางกุ้ยเฟินจะตบตีเธออีก ดังนั้นก็เลยได้แต่หลบที่ มุมห้อง มองจางกุ้ยเฟินกินข้าวในกล่องตนเองไปทีละ ช้อนๆ
ในตอนนี้ เย่เฉินก็กำลังเตรียมอาหารอยู่ในห้องครัว Tomson Riviera

เซียวซูหนกับต่งรั่งหลินก็กลับมาพร้อมกัน พอต่งรั่งหลินกลับ มาถึงบ้าน ก็รีบวิ่งเข้าครัว ปากก็พูดว่า “ฉันมาอยู่บ้านพวกคุณ มาสร้างความลำบากให้งั้นก็ให้ฉันช่วยทำงานบ้านแล้วกัน นะ!”

พูดจบ ก็วิ่งเข้าไปยังห้องครัว แล้วถามเเฉินอย่างเขินอายว่า “มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า?”

เย่เฉินตอบ “ไม่ต้องให้คุณช่วยหรอก ออกไปดูทีวีกับเซียว ห รันเถอะ”

“แต่ฉันไม่อยากดูทีวีนี่นา! “ต่งตั่งหลินตอบอย่างเขินๆ “ฉัน

อยากช่วยคุณ เป็นลูกมือให้ก็ยังดี

เย่เฉินมีหรือจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร ก็เลยรีบถามว่า “ไม่ต้อง จริงๆ ผมทำคนเดียวจนชินแล้ว คุณออกไปนั่งรอกินข้าวเถอะ”

ตอนกำลังพูด เซียวชูหนก็เดินเข้าห้องครัวมา แล้วถามเย่เฉิ นว่า “เย่เฉิน คุณเห็นแม่ฉันไหม?”