บทที่ 726

ผู้คุมเดินหลังไปหนึ่งก้าว แล้วดึงขาออกมา แล้วก็พูดกับคน2คน ที่จะไปยกข้าวมาว่า “เร็วหน่อย ไป

สองคนนั้นก็มายืนตรงหน้า แล้วออกไปกับผู้คุม

ในใจหม่าหลันก็สิ้นหวัง

ทางผู้คุมเพิ่งเปิดประตูเหล็กลง จางกุ้ยเฟินก็หน้าบึงใส่หม่า หลัน แล้วกัดฟันพูดว่า “อีแซ่หม่า มึงนี่ไม่เบานะ กล้าฟ้อง?! ”

หม่าหลันก็พูดอย่างสิ้นหวังว่า “ขอโทษๆๆ ฉันเลอะเลือนไป หน่อย ให้อภัยฉันด้วยเถอะนะ! ” “ให้อภัยมึงงั้นรึ?” จางกุ้ยเฟินเงื้อมือ แล้วก็ตบไปที่บ้องหูเธอ

เล่นเอาหม่าหลั่นเป็นลมสลบไป

นายหญิงใหญ่เชียวก็เดินตัวสั่นๆ เข้ามา กัดฟัน แล้วก็มา เหยียบนิ้วมือของหม่าหลัน ลงแรงเหยียบลงไป แล้วด่าออกมาว่า “อีชาติหมา ดูเหมือนว่ามึงจะโดนน้อยไป จึงคอยดู กูยังอยู่ที่นี่ อีก15วัน 15วันนี้จึงได้โดนดีแน่!

จางกุ้ยเฟินก็รีบพูดมาว่า “นายหญิงใหญ่ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้ อยู่ห้องเดียวกับออกตัญญู ถ้าฉันเป็นคุณ หลังจาก15วันแล้ว ฉันก็ไม่อยากกลับออกไป! อยากจะอยู่ตบมันที่นี่วันละ5-6รอบ

ให้หายแค้น!
นายหญิงใหญ่พยักหน้ารัวๆ พูดว่า “ถ้าได้ตบมันทุกวัน ฉันก็ ไม่อยากจะกลับออกไปแล้ว! ”

หม่าหลันก็หมดสภาพ แล้วพูดว่า “แม่คะ ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้า ต่อไปนี้แม่ไม่ตบฉันแล้ว และไม่ให้อีนี่มาตบหนูอีก เดี๋ยวหนูจะจัด ห้องที่ Tomson Riviera ให้แม่สักห้องหนึ่ง ดีไหม?”

นายหญิงใหญ่ส่งเสียงไม่พอใจว่า “แกคิดว่าฉันโง่รึไง? ตัวแก เองยังไม่รู้เลยว่าจะถูกขังอยู่ที่นี่นานแค่ไหน แล้วจะมาจัดการให้ ฉันได้ยังไง? !

หม่าหลันพูดว่า “เดี๋ยวรอแม่ออกไป ฉันจะเขียนจดหมายออก ไปให้ แล้วแม่ก็เอาจดหมายไปเซียวซูหน พอถึงตอนนั้นเซียวซู หนก็รู้เรื่องเอง เธอจะต้องให้แม่เข้าไปอยู่แน่นอน! ”

นายหญิงใหญ่ขมวดคิ้ว ถามว่า “จริงหรือ?”

“จริงๆ ! ” หม่าหลันพยักหน้าแรงๆ แล้วร้องไห้พูดว่า “เซียว ชูหนเป็นคนอย่างไรแม่ก็ไม่ใช่ไม่รู้เธอนั้นกตัญญมาก ถ้าฉัน บอกอะไรไป เธอจะต้องเห็นด้วยแน่นอน!

นายหญิงใหญ่ก็เริ่มลังเล

จะบอกว่าเกลียดหม่าหลัน ก็เกลียดจริงๆ เกลียดแบบเข้า กระดูกดำ

แต่ว่า คฤหาสน์ใหญ่ในTomson Riviera ก็มีแรงดึงดูดไม่เบา อีกอย่าง หม่าหลันนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องถูกขังอีกนานแค่ไหน พอถึง ตอนนั้นตนเองไปอยู่ในTomson Riviera แล้วไม่มีหม่าหลั่นมาขัดขวาง งั้นก็คงจะสบายมากเลยทีเดียว พอคิดถึงจุดนี้ ในใจนายหญิงใหญ่ก็เริ่มคิดที่จะรับปาก ดังนั้น เธอก็รีบพูดว่า “หม่าหลัน แกเขียนจดหมายตอนนี้เลย พอเขียนเสร็จฉันจะปล่อยแกไป ต่อไปนี้ฉันจะไม่ตบตีแกอีก”

ในใจหม่าหลันก็ฉลาดหลักแหลม พูดออกมาว่า “แม่ ต่อไปนี้ ห้ามตบตีฉัน เดี๋ยวรอวันที่แม่ได้ปล่อยตัวออกไป ฉันจะเขียนให้ เอง! ”

นายหญิงใหญ่ก็ไม่โง่ พูดเสียงดังว่า “แกจะหลอกฉันรึไง? ถ้า ฉันได้ปล่อยตัวไป แล้วแกไม่เขียนให้ละฉันก็โดนแกหลอกเอา น่ะสิ?”

หม่าหลับพูดว่า “ฉันสาบานได้เลย ว่าจะเขียนให้อย่าง แน่นอน! ”

นายหญิงใหญ่ส่งเสียงไม่พอใจ “คำสาบานของแก ฉันไม่เชื่อ

หรอก! ”

ตอนนี้ จางกุ้ยเป็นที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นว่า “นายหญิงใหญ่ มัน ก็ง่ายๆ เอง ถ้ามันเขียนให้ตอนนี้ มันก็จะไม่เป็นอะไร แต่ถ้ามัน ไม่เขียน ก็ตบมันวัน10รอบ20รอบ ดูซิมันจะเขียนหรือไม่ เขียน! ”

หม่าหลันตะโกนว่า “แกจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! เดี๋ยวฉันก็ตาย หรอก! พอฉันตาย พวกแกก็อย่าหวังจะสบาย! ”

จางกุ้ยเฟินยิ้มร้ายๆ แล้วพูดว่า “มึงวางใจเถอะ ถ้ามึงตาย กูก็จะเอาผ้าปูจึงไปมัดกับขอคานเพดานห้อง แล้วเอาศพถึงแขวน ไว้ แล้วบอกว่ามึงกลัวความผิดจนฆ่าตัวตาย! “