บทที่ 718

หม่าหลันรีบตะโกนเสียงดังว่า “บัตรใบนี้ไม่ใช่ของฉัน บัตร เป็นของลูกเขยฉัน ลูกเขยฉันขอเย่เฉิน! พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจหลิวกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ผมจะบอก คุณ บัตรใบนี้ถูกปลอมแปลงโดยกลุ่มอาชญากรไฮเทคจากต่าง ประเทศ ซึ่งนำมาใช้สำหรับฉ้อโกงเงินธนาคารโดยเฉพาะ! เรา ได้ทำการสอบสวนคดีข้ามชาติที่สำคัญนี้ กับองค์การตำรวจ อาชญากรรมระหว่างประเทศ 23 ประเทศ และเราได้ทำการ สืบสวนคดีนี้มาเป็นเวลาสองปีแล้ว ในที่สุด ตอนนี้เรารอจนสุนัข จิ้งจอกเผยหางออกมา! ตอนนี้หลักฐานและพยานบุคคลพร้อม คุณยังกล้าเล่นลิ้นอีกหรือ?!”

หม่าหลันรู้สึกว่าชีวิตพังทลายลงทันที!

โอ้แม่เจ้า บัตรใบนี้เป็นบัตรปลอม?

ฉันว่าแล้ว!

ไอ้ยาจกอย่างเย่เฉิน ทำไมถึงมีเงิน 21,900 ล้านได้

ที่แท้เขาก็ฉ้อโกงเงินคนอื่นมา

ประเด็นหลักก็คือ เท่าที่ฟังตำรวจ บัตรใบนี้มีส่วนเกี่ยวข้อง กับคดีใหญ่ข้ามชาติด้วย?! ร่วมติดตามโดยองค์การตำรวจ อาชญากรรมระหว่างประเทศ 23 ประเทศ? ศึกครั้งนี้ใหญ่เกินไป ใช่ไหม? ถ้าพวกเขาคิดว่าเรื่องนี้ตนเองเป็นคนทำจริง จะไม่ประหารตนเองหรอกหรือ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หม่าหลันก็คุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับร้องไห้ อย่างสั้น ๆ แล้วกล่าวว่า “เจ้าหน้าที่ตำรวจพวกคุณปรักปรำฉัน แล้ว ฉันเป็นพลเมืองธรรมดาที่ปฏิบัติตามกฎหมาย บัตรใบนี้ ลูกเขยที่สมควรตายของฉันเป็นคนมอบให้ฉัน ลูกเขยของฉันคน นี้ขี้เกียจสันหลังยาว แล้วก็เที่ยวฉ้อโกงคนไปทั่ว พวกคุณต้องไป จับเขา แล้วคืนความบริสุทธิ์ให้ฉันด้วย!”

จากนั้น เธอกล่าวอีกว่า “เยเฉินคนนี้ อาศัยอยู่ในTomson Riviera เลขที่ A05 พวกคุณรีบไปจับเขา ทางที่ดีที่สุดลงโทษจำ คุกเขาตลอดชีวิต! ในชีวิตนี้ฉันไม่อยากเห็นไอ้เหี้ยนี้อีก!”

หัวหน้าตำรวจกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณใส่ร้ายคนอื่นได้เร็ว พวกเราไม่รู้จักเย่เฉิน เรารู้แค่ว่าคุณนำบัตรใบนี้ออกมาใช้ คุณ ใช้บัตรใบนี้ เพื่อฉ้อโกงเงินของธนาคารซิตี้แบงค์จำนวน 21,900 ล้าน โชคดีที่พวกเราตรวจพบตั้งแต่เนิ่นๆ และสกัดกั้น การถ่ายโอนเงินได้ทันเวลา มิเช่นนั้น คุณก็จะทำสำเร็จ! คราวนี้ คุณก็รอติดคุกเถอะ!”

หม่าหลันรู้สึกชีวิตพังทลายลง ทรุดตัวลงกับพื้นและร้องเสียง ดัง “เจ้าหน้าที่ตำรวจ ฉันบริสุทธิ์จริงๆ ฉันถูกปรักปรำ!”

ขณะที่เขากำลังพูด น้ำชาก็ถูกสาดลงบนใบหน้าของหม่าหลับ หลี่ยงเทาที่โกรธตรงเข้ามาเตะหม่าหลั่นล้มลงกับพื้น จากนั้นเขา ก็ใช้เท้ากระทืบใบหน้าของเธออย่างบ้าคลั่ง “แม่งฉิบหาย อีคน หลอกลวง อย่างน้อยฉันก็เป็นประธาน แกดุด่าฉัน แล้วยังสาดกาแฟใส่หน้าฉันอีก แล้วยังตบหน้ากูอีก กูจะตบแกให้ตาย!”

ตำรวจหนุ่มสองคนรีบดึงหลงเท้าออกไป ขณะนี้ใบหน้า ของหม่าหลันเต็มไปด้วยเลือด ดูแล้วน่าสังเวชยิ่งนัก

หัวหน้าตำรวจกล่าวว่า “เอาล่ะ พาคนขึ้นรถ กลับไปที่สถานี ตำรวจเพื่อพิจารณาคดี!”

หม่าหลันที่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดถูกตำรวจสองคน ลากไป เธอคลุ้มคลั่งและตะโกนเสียงดังว่า “ฉันถูกปรักปรำ บัตรใบนี้ไม่ใช่ของฉัน! บัตรเป็นของไอ้เหี้ยเย่เฉิน! พวกคุณจับ ฉันทำไม? ทำไมไม่ไปจับไอ้เชียนั้น?”

ผู้คนที่อยู่ในล็อบบี้ของธนาคารทั้งหมด ต่างจ้องมองที่ภาพนี้ ด้วยความตกตะลึง หม่าหลันก็ไม่อับอาย ตะโกนเสียงดังว่า “ช่วยด้วย! ฉันถูกปรักปรํา! พวกคุณเป็นพยานให้ฉันด้วย!

ทุกคนต่างตกตะลึง เป็นพยาน? เป็นพยานอะไร? พวกเรา

รู้จักคุณหรือ?

ในเวลานี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจที่นำทีมพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะ บอกคุณ ถึงคุณจะเอะอะโวยวายพลิกฟ้ายังไงก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อถึงสถานีตำรวจแล้ว ยังมีเรื่องสอบสวนมากมายรอคุณอยู่ ฉันขอแนะนำให้คุณเก็บแรงเอาไว้หน่อย!

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของหม่าหลันเหมือนยักษ์มาร เธอ ดิ้นรนจากการควบคุมตัวของตำรวจและกุญแจมือ แล้วตะโกนว่า “ฉันขอโทรศัพท์! ฉันจะโทรหาลูกสาว! ให้ลูกสาวพาคนหลอก ลวงคนนั้นมามอบตัว ถึงเวลานั้นพวกคุณก็จะรู้ว่าฉันเป็นผู้บริสุทธิ์!

ตำรวจหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ แล้วกล่า วอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นผู้ต้องสงสัยหลักในคดีอาญาข้ามชาติ ในระหว่างการสอบสวน คุณไม่มีสิทธิ์ติดต่อใคร!”

พูดจบ ก็ปิดโทรศัพท์ของหม่าหลันทันที แล้วก็บอกกับเจ้า หน้าที่สองนายหลากหม่าหลันว่า “รีบพาขึ้นรถ เร็ว ๆเข้า!”

ทั้งสองคนยกหม่าหลับคนละข้าง รีบพาเธอออกจากล็อบบี้ ของธนาคาร และยัดตัวเข้าไปที่เบาะหลังของรถตำรวจ

จากนั้น เสียงไซเรนจากรถตำรวจดังขึ้น แล้วก็ขับรถมุ่งหน้า ไปยังสถานีตำรวจ