บทที่ 703

เมื่อเห็นว่าคุณหญิงใหญ่เซียวกำลังจะคุกเข่า เซียวฉางควน ตะลึง รีบยื่นมือออกไปพยุงเธอ

แต่คุณหญิงใหญ่เซียวตั้งใจที่จะคุกเข่า ย่อตัวล้มลงทันที เธอ คิดว่าคุกเข่าลงก่อน เพื่อดูว่าคุณเฑียวฉางควนจะใจแข็งจริงหรือ เปล่า คิดในใจว่าแม่ยอมคุกเข่าเพื่อคุณก็ไม่มีประโยชน์หรือ?

เซียวฉางควนคิดเช่นเดียวกับหม่าหลัน

แม้ว่าเขาจะขัดแย้งกับหม่าหลัน ถึงกับเตรียมตัวที่จะแยกกัน อยู่กับเธอ แต่เรื่องของคุณหญิงใหญ่เชียว ความคิดของเขากับ หม่าหลับตรงกัน ไม่ว่าจะยังไง ก็จะไม่ให้คุณหญิงใหญ่เซียวเข้า มาอาศัยอยู่ด้วย!

เขียวฉางควนพยุงคุณหญิงใหญ่เชียวและพูดอย่างเย็นซาว่า แม่ แม่อย่ามาเสแสร้งทำเป็นขมขื่น ไม่ว่าแม่จะพูดยังไง ผมก็ไม่ สามารถให้แม่อยู่ที่คฤหาสน์นี้ได้!”

หญิงใหญ่เซียวตาหนิอย่างเศร้า ๆว่า “เซียวางควน แกยัง มีจิตสำนึกอยู่อีกไหม? แม่ตั้งครรภ์สิบเดือนถึงคลอดแกออกมา แกย้ายเข้ามาอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ แต่แกกลับไม่ให้ฉัน อาศัยอยู่ด้วย?!”

เขียวฉางควนพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “แม่ แม่ล้มเลิกความคิดนี้เถอะ ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่ยินยอมให้แม่อาศัยอยู่ที่นี่!”

“ได้ยินหรือยัง?” หมาหลับที่เท้าสะเอวอยู่ข้าง ๆ กล่าวว่า “ถ้าหากคุณยังรู้จักละอาย ก็รีบไปซะ อย่ารอให้ฉันเรียกตำรวจ มาลากตัวคุณออกไป ถ้าเป็นอย่างนั้น ใบหน้าที่แก่ของคุณมันจะ ดูไม่ดีน่ะ!”

สีหน้าของคุณหญิงใหญ่ไม่สู้ดี แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เซียวฉางควนเป็นลูกชายของฉัน! เป็นลูกแท้ๆของฉัน! เขา มีหน้าที่ต้องเลี้ยงดูฉัน ตอนนี้ฉันไม่มีที่อยู่ เขาต้องให้ฉันอยู่ ต้อง เลี้ยงดูฉัน! นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่ไปไหน! ฉันจะอาศัย อยู่ที่นี่ ถ้าพวกคุณไม่ให้ฉันอยู่ ฉันก็จะไปฟ้องศาล ถ้าคุณแตะ ต้องตัวฉัน ฉันก็จะไปแจ้งความว่าพวกคุณทารุณกรรมคนแก่ แล้วจับคุณเข้าคุก!!

หม่าหลับไปที่คุณหญิงใหญ่เซียวแล้วด่าว่า “อีแก่หนัง เหนียวตายยาก เริ่มเอะอะโวยวายแล้วใช่ไหม? ฉันไม่เชื่อว่าจะมี ใครกล้าจับฉัน! ถ้าวันนี้คุณยังไม่ไสหัวออกไป ฉันก็จะทุบตีคุณ ให้ตาย!”

พูดจบ หม่าหลันก็แยกเขี้ยวยิงฟัน กำลังจะตบไปที่ใบหน้า ของคุณหญิงใหญ่เชียว

เซียวฉางเฉียนรีบขวางเธอไว้ และกล่าวว่า “คุณจะทำอะไร? จะทำร้ายคนแก่ใช่ไหม? ฉันจะฟ้องคุณ โทรศัพท์ของฉันสามารถ บันทึกภาพได้!”

เซียวไห่หลงกับเซียวเวยเวยก็รีบวิ่งเข้ามา ล้อมคุณหญิงใหญ่เซียวเอาไว้ แล้วก็กล่าวตามหลักการว่า “พวกคุณต้องเลี้ยง ดูคุณย่า มันสมควรและถูกต้องตามกฎหมายอยู่แล้ว!

เขียวฉางควนตกตะลึง

เขาไม่รู้ว่ากฎหมายโดยทั่วไปจะจัดการอย่างไรกับปัญหาดัง กล่าวนี้ แต่ตามที่เห็น หากเรื่องไปถึงศาล มันเหมือนกับว่าตนเอง จะไม่มีเหตุผลจริงๆ

หม่าหลันตื่นตระหนกเช่นกัน หากเพราะเรื่องนี้ทำให้พวกเขา สามารถเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านนี้ได้ งั้นต่อไปตนเองก็จะไม่ สามารถมีชีวิตที่สงบได้อีก!

วันนี้เพิ่งย้ายเข้ามา ยังไม่ทันนอนหลับฝันดีในคฤหาสน์นี้เลย คุณหญิงใหญ่เซียวตัวแสบก็เข้ามาพัวพันวุ่นวายแล้ว ทำให้เธอ รู้สึกรําคาญมาก?!

ขณะที่ทั้งคู่ไม่รู้จะทำยังไงดี เย่เฉินก็กล่าวขึ้นว่า “ให้พ่อตาของ ฉันเลี้ยงดูย่า มันเป็นหน้าที่ที่เขาควรจะทำอยู่แล้ว แต่คฤหาสน์นี้ เป็นของผม และผมก็ไม่มีหน้าที่ที่จะต้องเลี้ยงคุณหญิงใหญ่ เชียว!”

เซียวฉางควนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบกล่าวว่า “แม่ได้ยินใช่ไหม? คฤหาสน์นี้เป็นของลูกเขยผม ไม่ใช่ของผม ผมไม่สามารถตัดสินใจได้!”

คุณหญิงใหญ่เซียวมองไปที่เเฉิน กัดฟันกล่าวด้วยน้ำเสียง เย็นซาว่า “ไอ้ขยะอย่างแกกินและอาศัยอยู่ที่ตระกูลเซียวของฉัน มาตั้งหลายปี แกควรเลี้ยงดูฉันด้วย?”
เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “ตามกฎหมายผมไม่มีหน้าที่ ที่จะต้องเลี้ยงดูคุณ ฉะนั้นต้องขอโทษด้วย เชิญกลับไปเถอะ”

คุณหญิงใหญ่เชียวรีบกล่าวอย่างข้าง ๆ ๆว่า “เรื่องนี้ฉันไม่ สนใจ แก่แต่งงานกับหลานสาวฉัน แกก็ต้องเลี้ยงดูฉัน! วันนี้ยัง ไงฉันก็จะอยู่ที่คฤหาสน์นี้แน่นอน อย่าคิดว่าจะมีใครไล่ฉันออก ไปได้ถึงตายฉันก็จะตายอยู่ที่นี่!

เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า “พวกคุณกำลังบุกรุกบ้านคน อื่น และสร้างปัญหา ถ้ายังไม่ออกไปผมจะเรียกตำรวจมาจับพวก คุณ!”

คุณหญิงใหญ่เซียวยิ้มเยาะเย้ยว่า “จับฉัน ฉันมาที่บ้านของ ลูกชาย และหลานสาว ตำรวจมีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน! ถึงแม้ว่าแก จะพาฮ่องเต้มา ฉันก็ไม่กลัว!”