บทที่ 699

พอเห็นนายหญิงใหญ่เซียวเป็นลมไป เซียวฉางเฉียนก็รีบพุ่ง เข้าไป แล้วจับคอเสื้อของนายหญิงใหญ่ จากนั้นก็เขย่าอย่างแรง ด้วยความโกรธ!

นายหญิงใหญ่เซียวเพิ่งจะสลบไป แล้วก็ยังถูกเขย่าอย่างแรง พอลืมตาขึ้นมา เซียวฉางเฉียนก็กล่าวโทษอย่างโมโห โดยไม่มี ทีท่าจะหยุดหย่อนเลยว่า “ไหนแม่บอกว่า จะไม่มีใครหาของ โบราณพวกนั้นเจอ นอกจากแม่ไง? ตอนนี้เราไม่เหลือของ โบราณพวกนั้นแล้ว! ไม่เหลือแล้ว! ! ! แม่จะให้ครอบครัวผม มีชีวิตอยู่กันอย่างไร? ! ”

นายหญิงใหญ่เซียวก็ปวดใจอย่างมาก ในตอนนี้ก็ร้องไห้จน เลอะเลือนไป เจ็บปวดอย่างสิ้นหวัง ตะโกนอย่างเศร้าสร้อยว่า “แม่จะไปรู้ได้อย่างไรเล่า ถ้าแม่รู้ว่าเป็นเช่นนี้ ให้ตายแม่ก็ไม่เอา มันไปซ่อนไว้ในบ้านหรอก………

พูดถึงจุดนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็ร้องไห้จนน้ำตาไหลไม่หยุด “จบแล้ว ครั้งนี้จบสิ้นจริงๆ แล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้ว น้ำพักน้ำแรง ของฉันทั้งชีวิต มันจบสิ้นหมดแล้ว!

เซียวไม่หลงก็สิ้นหวังเหมือนกัน ร้องไห้พูดว่า “ตอนนี้ไม่เหลือ อะไรแล้ว แม้แต่อาหารมื้อค่ำ……………..เย็นไม่มีข้าวกัน แถมอาจจะยังท้องหิว แต่ว่าคืนนี้จะนอนที่ไหนกันล่ะ? จะให้ไป นอนตามถนนไม่ได้หรอก!
เซียวเวยเวยได้ยินดังนั้น ก็แทบจะแหลกลาน ร้องไห้โฮพูดว่า “ฉันก็ต้องเร่ร่อนตามท้องถนนน่ะสิ? ฉันไม่เอาหรอกนะ!”

ในตอนนี้ พนักงานก็เริ่มคนย้ายสิ่งของภายในบ้านขึ้นรถ

นายหญิงใหญ่เห็นของโบราณของตนเองถูกติดประกาศยึด ทรัพย์ แล้วถูกขนย้ายไป ก็ร้องไห้โฮอยู่ที่สวนหน้าบ้าน จะเข้าไป แย่งหลายครั้ง แต่ก็ถูกตัวแทนด้านกฎหมายห้ามไว้

เชียวฉางเฉียนก็ยิ่งดูยิ่งโมโห โมโหจนอยากจะถีบนายหญิง ใหญ่เชียว นายหญิงใหญ่คนนี้เป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไป! เห็นแก่ ตัวถึงขีดสุด!

จุดสําคัญคือ เธอเห็นแก่ตัวไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้อะไรดี ของพวก นี้ถูกยึดเป็นของหลวงหมดแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลย ชีวิตนี้ก็คงไม่ สามารถเอากลับมาได้แล้ว

ของมีค่าถูกขนย้ายไป เสื้อผ้าที่ไม่มีราคาของทุกๆ คน และ พวกเฟอร์นิเจอร์ที่ผุพังก็ถูกพนักงานขนย้ายออกมา ติดหมายเลข แล้ววางไว้ข้างทาง

รอสิ่งของถูกขนย้ายไปเกือบหมด ตัวแทนของศาลก็ปิดผนึก ประตูตัวบ้าน ตัวแทนคนนั้นก็มายังที่สวน แล้วพูดกับคนตระกูล เซียวทั้ง4ว่า “ตอนนี้พวกเราก็จะขอทำการปิดผนึกประตูรั้วของที่ นี่ด้วย ขอความร่วมมือด้วยครับ เชิญออกไปด้านนอก ที่นี่ถูกสั่ง ห้ามเข้าด้านในแล้ว

“ฉันไม่ไป ที่นี่เป็นบ้านฉัน ทำไมฉันต้องออกไปด้วย!
นายหญิงใหญ่เซียวก็ร้องไห้จนตาบวมแดง เส้นผมยุ่งเหยิง เหมือนกับฉิวเซียนฉือ ตัวละครที่ถูกขังใต้บ่อน้ำมาหลายปี แล้ว พ่นเมล็ดลูกจ้อเป็นอาวุธ ของผู้เขียนกิมย้ง

ตัวแทนพูดว่า “ที่นี่ถูกยึดไว้แล้ว พูดง่ายๆ ก็คือ ที่นี่ไม่ใช่บ้าน ของคุณแล้ว ถ้าคุณยังอยู่ที่นี่ ก็เท่ากับเป็นการขัดขวางการ ทำงานของเจ้าพนักงาน! พวกเรามีสิทธิ์ที่จะจับพวกคุณ!

เซียวฉางเฉียน3คนพ่อลูกได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนรีบเดินออก

พวกเขาไม่อยากถูกจับไปนอนที่โรงพักหลายวันในตอนนี้

เดิมที่นายหญิงใหญ่เซียวก็ไม่ออกไป แต่ตอนนี้เห็นว่าข้างกาย ตนเองก็ไม่มีใครแล้ว แม้แต่คนที่จะคอยเป็นที่พึ่งให้ก็ไม่มี ดังนั้น ก็เลยได้แต่ร้องไห้เดินออกไป

ออกประตูใหญ่ไป คนของศาลก็ปิดผนึกอายัดยึดทรัพย์ที่หน้า ประตูรั้ว จากนั้นก็บอกกล่าวนายหญิงใหญ่เซียวอีกครั้งว่า “คุณมี เวลาเตรียมเงินอีก3เดือน ถ้าหลังจาก3เดือนแล้ว คุณยังมีเงินไม่ ครบจํานวน สิ่งของพวกนี้ก็จะถูกนำไปประมูล ถ้าหลังจากประมูล แล้ว มูลค่ายังไม่พอกับจำนวนหนี้ที่ต้องจ่าย ก็จะทำการฟ้องร้อง คุณ! ”

นายหญิงใหญ่เชียวนั่งฟุบอยู่ตรงหน้าประตูรั้วบ้านตนเอง สีหน้าสิ้นหวัง

คฤหาสน์หลังนี้ อย่างสุด ก็สามารถขายได้ราคา17-18ล้าน ของโบราณพวกนั้นมากสุดก็ขายได้ 10ล้านต้นๆ รวมกันแล้วก็ไม่อาจจะถึง30ล้าน

แต่ว่า ภาระหนี้ต่างๆ ของบริษัทเชียวชื่อในตอนนี้ รวมกันแล้ว อย่างน้อยก็60ล้าน

เงินไม่พอแน่………..