บทที่ 677

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เฉินและครอบครัวทั้งสี่คนกินอาหารเสร็จ ก็ขับรถ ตรงไปยังห้างเฟอร์นิเจอร์

หม่าหลันคิดทั้งคืน คิดไม่ได้เลยว่าจะเป็นเงินออกจากบัญชี ธนาคารของเซียวฉางควนได้อย่างไร เมื่อเห็นแล้วว่าจะต้องใช้ เงินแล้ว ในใจเธอรู้สึกแย่มาก

และในขณะเดียวกัน ครอบครัวใหญ่ของนายหญิงใหญ่เชียว ก็ตื่นกันแต่เช้าด้วย

กินอาหารเช้าเสร็จ รถบรรทุกสินค้าก็มาถึง พวกคนงานย้าย เครื่องเรือนไม้พะยูงไหหลำของตระกูลเซียวขึ้นมาไว้บนรถ ขับรถ มุ่งหน้าไปห้างเฟอร์นิเจอร์พร้อมกันกับคนของตระกูลเซียว

ทางตะวันตกของเมืองจินหลิง มีห้างเฟอร์นิเจอร์ขนาดใหญ่ แห่งหนึ่ง คนขายเฟอร์นิเจอร์เกือบทั้งหมดในเมืองจินหลิงรวมตัว กันอยู่ที่นี่

ที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างครบครัน เรียกได้ว่าเป็นแหล่งเลือก ซื้อเฟอร์นิเจอร์ที่ดีที่สุด

เซียวฉางควนเองก็ได้รับอิทธิพลมาจากคุณท่านใหญ่เชียวมา โดยตลอด ชอบวัตถุโบราณเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่ชอบช้อปปิ้ง ของเก่าเท่านั้น ยังชอบเฟอร์นิเจอร์เก่าๆอีกด้วย โดยเฉพาะ เฟอร์นิเจอร์เก่าที่ทำจากไม้อย่างดี
เฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลํา ในคฤหาสน์ตระกูลเขียวชุดนั้น เขาชอบมากๆมาโดยตลอด น่าเสียดายที่ไม่สามารถเก็บสิ่งนั้น ไว้ใช้เองได้ และก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น

เพราะชอบเฟอร์นิเจอร์ไม้เก่า ดังนั้นเมื่อเซียวฉางควนมาถึง ห้างเฟอร์นิเจอร์ ก็ตรงไปที่โซนเฟอร์นิเจอร์ไม้ของที่นี่เลย

เมื่อหม่าหลันเห็นเขาตรงไปที่โซนเฟอร์นิเจอร์ไม้ ชักสีหน้า ทันทีและโพล่งพูดออกไปว่า: “เซียวฉางควน ไม่อนุญาตให้คุณ ซื้อเฟอร์นิเจอร์ไม้เน่าๆกลับบ้านนะ! บ้านของเราเป็นคฤหาสน์ ใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา หากจะซื้อให้ซื้อเฟอร์นิเจอร์หรูหรา สไตล์ยุโรป เฟอร์นิเจอร์ไม้ชนิดนั้น ทั้งเชยทั้งแพง นั่งแล้วก็รู้สึก แย่ อย่าซื้อเด็ดขาด!

“คุณจะไปเข้าใจอะไร?” เซียวฉางควนกล่าวด้วยความเหยียด หยาม: “เฟอร์นิเจอร์สไตล์จีนจะเล่นที่เนื้อไม้และการมีคุณค่าทาง ศิลปวัฒนธรรม แถมของแบบนี้ยังมีมูลค่าที่เพิ่มขึ้นสูงมาก คนมี การศึกษาเท่านั้นแหละถึงจะเข้าใจได้

หม่าหลั่นโพล่งออกมาว่า “เราสองคนก็มาจากมหาวิทยาลัย เดียวกัน คุณคิดว่าคุณมีการศึกษาสูงกว่าฉันงั้นเหรอ?”

เซียวฉางควนโบกมือ: การศึกษาที่พูดไปหมายถึงความรู้เชิง ลีก ผมคุยกับคุณไม่รู้เรื่องหรอก”

เมื่อพูดจบ หันไปหาเเฉินแล้วพูดว่า: “โอเค ลูกเขย หากเรา สามารถซื้อเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำได้สักชุด วันนี้คงไม่ได้มา เสียเปล่าแล้ว!”
เย่เงินพยักหน้าอย่างอะไรก็ได้ และกล่าวว่า “แค่พอชอบก็โอ เคแล้ว”

หม่าหลันเห็นเขียวฉางควนไม่สนใจตัวเอง กระทืบเท้าด้วย ความโกรธ ถ้าเป็นปกติเธอคงจะคลุ้มคลั่งไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอ ไม่กล้าคลุ้มคลั่งกับเขาแล้ว ถึงอย่างไรตอนนี้ตัวเองไม่มีแม้แต่ สตางค์เดียว ถ้าปืนแตกขึ้นมาในตอนนี้จะไม่กลายเป็นผู้ถูก กระทําเกินไปเหรอ?

ดังนั้นเธอทำได้เพียงดึงเซียวซูหนไป และเอ่ยปากว่า “ชูหน ลูกไปโน้มน้าวพ่อหน่อย อย่าซื้อสินค้าพวกเฟอร์นิเจอร์ไม้ปลอม ทั้งแพงและไม่สวย เพื่ออะไร? จะดีกว่าไหมถ้าเก็บเงินหลายแสน ไว้ในธนาคาร เพื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน?”

เซียวซูหนพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “แม่ ในเมื่อเงินก้อนนั้นเ เฉิน ให้สิทธิ์พ่อเต็มที่ เราก็อย่าไปก้าวก่ายเขาเลย

“เจ้าลูกคนนี้ ทำไมไม่อยู่ข้างฉันเลย?” หม่าหลันคิดไม่ถึงว่า เชียวชูหนไม่เห็นด้วยกับเธอ เธอรู้สึกโมโหทันที

เซียวซูหนพูดอย่างจริงจังว่า “แม่แพ้ไม่มามากมายตั้งเท่า ไหร่ ก็ควรเรียนรู้จากการผิดพลาดบ้าง ถึงเวลาหยุดได้แล้ว ใน เมื่อคุยกันแล้วว่าจะให้พ่อดูแลเรื่องเงิน งั้นก็ต้องเคารพการ ตัดสินใจของพ่อ”

หม่าหลันมีคำพูดมากมายในใจแต่พูดออกมาไม่ได้ เธอรู้สึก แย่และอึดอัดมาก

ในตอนนี้ เซียวฉางควนเดินไปร้านค้าหนึ่งชื่อว่า “ฮัวหลีจือเจีย” ร้านนี้เชี่ยวชาญทางด้านเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำเป็นที่ รู้จักกันดีในเมืองจีนหลัง

เมื่อเดินเข้าไป ก็มีพนักงานแนะนำสินค้า ถามอย่าง กระตือรือร้นว่า “พวกคุณจะดูอะไรดีครับ?”

เขียวฉางควนกล่าว: “ผมอยากดูเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำ

วางไว้ในห้องนั่งเล่น

พนักงานแนะนำสินค้ารีบถามต่อว่า “งั้นขอถามหน่อย ห้องนั่ง เล่นคุณใหญ่แค่ไหนครับ?”

เซียวฉางควนกล่าว: “ประมาณร้อยกว่าตารางเมตร!”