บทที่ 665

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซียวซูหนกินอาหารเช้าตั้งแต่เช้าแล้วออกไปบริษัทแล้ว

เชียวฉางควนพ่อตามีสีหน้าที่อึมครึมทั้งเช้าเลย เห็นหมาหลับ หน้าตาไม่ค่อยสบายใจ ขี้เกียจจะไปสนใจเธอ

เมื่อคิดถึงเงินเก็บกว่าสองล้านของครอบครัว หม่าหลันแพ้จน หมดเกลี้ยง เซียวฉางควนก็โมโหจนอยากจะฆ่าให้ตาย

เขาเองก็ไม่ได้มีเงินมากมาย เงินก้อนนี้ เป็นเงินที่ครอบครัว เก็บหอมรอมริบมากว่าหลายปี

และยังมีเงินที่ตัวเองได้มาจากการซื้อขายของโบราณ ตอนนี้

เสียเงินไปเปล่าๆ โดยไม่เกิดผลลัพธ์ใดๆ

เชียวฉางควนถึงขั้นกับรู้สึกว่า ตัวเองน่าจะต้องกลับมาอยู่ใน วงการไปเดินเล่นๆถนนขายของเก่า เผื่อเจอของโบราณมีค่า แล้วค่อยขายให้กับจางเอ้อเหมา

เมื่อหม่าหลันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ค่อนข้างที่จะรู้สึกผิด ดัง นั้นจึงยิ้มให้กับเซียวฉางควนตลอด แต่เซียวฉางควนยังคงทำกับ เธอเหมือนไม่เห็นอยู่ในสายตาเลย

เมื่อเห็นว่าตัวเองพยายามชมเชยอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายกลับเพิก เฉย ตอนนี้หม่าหลันโกรธมากแต่ไม่กล้าพูดอะไร ดังนั้นจึงหันทิศทางไปโจมตีเย่เฉิน พูดด้วยความโมโหว่า : “เฮ้ เยเฉิน แกอยู่ บ้านว่างๆไม่มีอะไรทำ รีบไปดูฮวงจุ้ยอะไรให้คนเขาหน่อย ฉ้อโกงเงินมานิดๆหน่อยๆเพื่อมาซื้อเฟอร์นิเจอร์ของที่บ้าน ไม่งั้น เราจะย้ายอยู่ที่Tomson Rivieraได้ยังไงละ

เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า : “ผมจะพยายาม

หม่าหลันหยิกที่เอวพร้อมพูดว่า “พยายามอะไรกันล่ะ นายจะ ต้องเอาเงินกลับมาให้ได้ถึงจะถูก! ”

เซียวฉางควนพูดจาอย่างไม่พอใจว่า “คุณจะโวยวายอะไร กันล่ะ? เเงินก็เสียสละเพื่อครอบครัวมามากแล้ว ไม่เหมือนคุณ หรอก ไม่เพียงแค่ไม่หาเงินสักบาท ยังใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายอีก ถึง ขั้นกับแพ้พนัน ในครอบครัวนี้ เราสามคนเป็นคนหาเงิน มีเพียง คุณเท่านั้นที่เป็นคนใช้เงิน! แถมคุณยังใช้เงินในจำนวนที่มาก ด้วย เพียงครู่เดียวก็ใช้เงินที่พวกเราหามาจนหมดเกลี้ยง”

“คุณ…… หม่าหลันโมโหจนหน้าแดงก่ำ

เดิมทีเธออยากจะถามอะไรเซียวฉางควนหน่อย ตัวเองโวย วายใส่เย่เฉิน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? เดี๋ยวนี้เชียวฉาง ควนสุดยอดแล้วนะ ไม่เพียงแค่ตัวเองกล้าขึ้นเสียงกับฉัน กล้าตี ฉัน ยังกล้าออกหน้าแทนเยเฉิน

ไม่คิดว่าในตอนนี้ อยู่ในครอบครัวนี้ กลายเป็นคนที่มี สถานะต่ำต้อยที่สุด? ฉันพูดอะไรก็ไม่ได้เลยใช่ไหม?

ตอนที่หม่าหลันกำลังอดกลั้นความโกรธเอาไว้ มือถือของเยเฉ นกองขน
ซ่งหวั่นถึงเป็นคนโทรศัพท์เข้ามา

เมื่อรับสายแล้ว ซึ่งหวั่นถึงก็พูดผ่านทางสายโทรศัพท์ด้วย

ความเคารพว่า : “อาจารย์เย่ คุณกำลังยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย : “ไม่ได้ยุ่งอะไร มีอะไรเหรอ? “

“อย่างงี้นะคะ” ซึ่งหวั่นถึงพูดว่า “เรื่องของยาอายุวัฒนะ คุณ ขอบคุณเป็นอย่างมาก อยากจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ ไม่ทราบว่า คุณพอจะมีเวลาบ้างไหม? ”

เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “เมื่อวานเพิ่งกินกันไม่ใช่เหรอ? วันนี้ ยังจะกินอีกเหรอ? ”

ซ่งหวั่นถึงพูดว่า : “เมื่อวานเป็นงานเลี้ยงวันเกิด วันนี้อยากจะ เลี้ยงคุณโดยเฉพาะ ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาไหม

เยเฉันคิดๆดูแล้วถามว่า : “กี่โมงเหรอ? ซ่งหวั่นถึงรีบเอ่ยพูดว่า : “ดูว่าคุณสะดวกตอนไหนค่ะ”

เย่เฉินก็พูดว่า :“งั้นเป็นตอนเที่ยงแล้วกัน”

“ได้ค่ะ!” ซึ่งหวั่นถึงรีบพูดว่า “ฉันจะให้หงห้าปัดกวาดเช็ดถู เทียนเซียงไว้ล่วงหน้า เที่ยงนี้จะรอคุณอยู่ที่ห้องเพชรนะคะ!

เย่เฉินพูดเสียง อืม แล้วพูดว่า “งั้นเจอกันตอนเที่ยงนะ

“โอเคค่ะ อาจารย์เย่ เจอกันตอนเที่ยงค่ะ!”

เมื่อวางสายโทรศัพท์ เย่เฉินก็พูดกับหม่าหลั่นและเซียวฉาง ควนว่า : “พ่อ แม่ เที่ยงนี้ผมมีธุระนิดหน่อย ไม่สามารถทำกับข้าวให้ได้ พวกคุณสองคนออกไปทานข้าวข้างนอกหรือไม่ก็ สั่งอาหารมานะ”

หม่าหลั่นโพล่งพูดค่าออกไปว่า : “เล่นตลกอะไรเนี่ย? ให้พวก เราออกไปกินข้าวข้างนอก สั่งอาหารมาทาน? ตอนนี้นายสุด ยอดมากเลยนะ แม้แต่กับข้าวก็ไม่ทำแล้ว?! ”

เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบ “มีลูกค้านัดผมออกไปดูฮวงจุ้ย เป็น เถ้าแก่ใหญ่ที่ค่อนข้างมีเงินเลยทีเดียว”