บทที่ 62 นายจะไปรู้เรื่องอะไร

มองดูฉินเอ้าตงที่โอหัง กลุ่มคนที่อยู่รอบๆ พากันหยุดหายใจ ครุ่นคิด เยเงินคนนี้กล้ามีเรื่องกับคุณชายฉิน ต้องเสียเปรียบไม่ น้อยอย่างแน่นอน

ทว่าสีหน้าของเยเฉันยังคงนิ่งสงบ ยิ้ม: “ฉันว่านายเองก็อยู่ ในวงการของโบราณ เคยคิดบ้างไหม ธุรกิจด้านวัตถุโบราณสิ่ง สำคัญที่สุดคืออะไร?”

ฉันเอ้างพูดเสียงเย็นยะเยือก : “ให้ความสำคัญกับอะไร ที่สุด?”

เยเฉินหัวเราะ แล้วพูด “แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือกฎ

ระเบียบ! ”

พูดจบ ปรับเสียงให้ดังขึ้น ร้องตะโกน “วัตถุโบราณให้ ความสำคัญเรื่องใครมาก่อนก็ได้ก่อน ฉันมาถึงก่อน ต่อให้นาย คุกเข่าขอร้องฉัน ถ้าฉันไม่ให้นาย นายก็ไม่มีสิทธิ์แย้งไปซึ่งๆ หน้า ไม่อย่างนั้นวันนี้นายทำลายกฎระเบียบไป พรุ่งนี้ใครจะทำ มาค้าคายกับนาย? ถึงเวลานั้นคุณชายฉัน คงจะกลายเป็นคนที่ น่าสมเพชเวทนา ทุกคนจ้องจะทำร้าย! ”

เมื่อเขาพูดจบ จินเอาตงหยุดชะงัก สีหน้าเต็มไปด้วยความ

ไมโท

ในวงการของโบราณมีกฎระเบียบข้อนี้จริงๆ เขาคุยไว้ว่าตนเป็นคนมีการศึกษา รู้และเข้าใจกฎระเบียบนี้อย่างชัดเจน

ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แพร่งพรายออกไป ร้านค้าที่ปกติเขาไป มาหาสู่ด้วย เกรงว่าต้องถอยหนี กลัวจะมีปัญหากับลูกค้าคน อื่นๆ

ฉันเอาตงคิดไม่ถึง คำพูดเพียงไม่กี่คำของเยเฉันจะทำให้ ตนเองถึงกลับไปไม่ถูก!

เขาจ้องเขม็งไปที่เย่เฉิน อยากจะถีบไปที่ใบหน้านั้น

แต่เขายังคงโมโห ฝืนกล้ำกลืนคืนความโมโหลง กัดฟันกรอด แล้วเอ่ยพูด “ไอ้คนตา! แกคิดว่าฉันชอบก้อนหินก้อนนั้น ของแกจริงๆหรอ? ฉันแค่อยากให้แกรู้วัตถุโบราณไม่ใช่สิ่งที่ ใครๆก็เล่นได้ แกมันก็แค่คนจนๆ รีบใสหัวกลับบ้านไปทำนา เถอะ จะได้ไม่ทำให้ความสง่างามแปดเปื้อน

พูดจบ จินเอาตงเลิกแขนเสื้อขึ้นด้วยสีหน้าหม่นหมอง ยื่นแขน ไปตรงหน้าเเฉินพร้อมกับส่ายไปมา : “เบิกตาของแกดูซะ ดูให้ ซัดเต็มสองตา! กำไรหยกเลือดพวงนี้ ฉันซื้อมาจากหลิ่งหนาน หนึ่งล้านห้าแสน! แกเคยเห็นของดีแบบนี้มาก่อนไหม?

กำไลบนข้อมือของฉันเอาตงน้ำงามและใสมาก ภายใต้ แสงแดดที่สาดส่องเปล่งแสงสีแดง งดงามมากจริงๆ กลุ่มคนที่ อยู่รอบๆพากันเบิกตากว้าง

นางเอ้ยเหมามองดูกำไรข้อมือ กลืนน้ำลายลงคอ ให้ตายสิ

เป็นของดีจริงๆด้วย! “
แน่นอน!

“ฉันเอาตงได้ใจกับปฏิกิริยาของทุกคน

จากนั้น เขาปรายตามองเเฉินด้วยสายตาดูถูก เปิดคอเสื้อ ออก หยิบหยกรูปทรงน้ำเต้าที่สวมบนคอออกมา: “แล้วดูนี่!

“จี้หยกนี้ จักรพรรดิสุยหยางได้รับพระราชทานเป็นของขวัญ ตอนบรรลุนิติภาวะ พระสงฆ์แปดสิบแปดรูปตั้งโต๊ะหมู่บูชา ผ่าน การสวดมนต์กว่าหนึ่งร้อยแปดวัน! มูลค่าสามร้อยล้าน! ฉัน สวมเอาไว้สามารถเปลี่ยนร้ายกลายเป็นดี ทำให้ชีวิตโชคดี! ”

เมื่อได้ฟังที่มาที่ไปอันยิ่งใหญ่ของน้ำเต้าหยก ทุกคนพากัน ยื่นคอ ยื้อแย่งกันดู

จางเอ้อเหมากระพือจมูกด้วยความตื่นเต้น ราวกับมีคนตบ หนึ่งฉาด ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปยังน้ำเต้าหยก แววตาเปี่ยม ไปด้วยความโลภ อยากจะกลืนลงท้อง

ฉันเอ้างจับ น้ำเต้าหยก หัวเราะในลำคอแล้วพูดกับเย่ เฉิน: “คนจนเล่นนาฬิกา คนรวยเล่นหยก แกมันก็แค่คนจนๆ แม้แต่เสื้อผ้าที่พอดูได้ยังไม่มีปัญญาซื้อ ยังคิดจะมาเล่นวัตถุ โบราณ อยากหัวเราะให้ฟันร่วง

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประชดประชัน กลุ่มคนที่อยู่ รอบๆ มองไปทางเยเงินอย่างพิจารณาเป็นพักๆ

เป็นจริงตามนั้น มองดูแล้วเยเฉันไม่เหมือนคนรวย เขาแต่งตัว ธรรมดา ใส่แค่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์และรองเท้ากีฬาเท่านั้น ไม่แตกต่างอะไรกับคนงาน
ทว่าการแต่งกายของฉันเอาตง ดูแล้วเหมือนจะเรียบง่าย แต่ คนที่รู้และเข้าใจด้านนี้ต่างรู้ดี ชุดที่เขาสวมใส่ราคาไม่ธรรมดา เป็นเสื้อผ้าที่ทำด้วยมือทั้งหมด ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างน้อยๆก็หก หลัก

เย่เฉินมองดูท่าที่ได้ใจของฉันเอาตง ภายในใจรู้สึกว่าคนนี้ เป็นคนตลกจริงๆ ความเป็นจริงเขาไม่ถือว่าเป็นคนไม่ดีอะไร เป็นเพียงแค่คุณชายโง่ที่ไม่รู้อะไรเลย

ด้วยเหตุนี้ เย่เฉินมองดูเขาอย่างพิจารณา ยิ้มแล้วเอ่ยถาม “นายรวยมากใช่ไหม? ดูจากกำไลข้อมือของนาย ก็ไม่เลว เพียง แต่น่าเสียดาย……เป็นของปลอม

ฉันเอาตงหยุดชะงัก ตะโกนด้วยความโมโหทันที : “แกพูด เหลวไหล กําไลข้อมือของฉันจะเป็นของปลอมได้ยังไง?”

“ถ้านายไม่เชื่อ รองเอาไปถามเถ้าแก่ร้านวัตถุโบราณรอบๆดู

เย่เฉินยักไหล่ พูดอย่างมีความหมายแอบแฝง : “มีเงินเล่น วัตถุโบราณ ก็ต้องดูว่าเป็นคนอะไรเล่น ถ้าเป็นคนตาบอดที่ ดึงดันจะเข้ามาในวงการวัตถุโบราณ ไม่รู้แต่แกล้งทำเป็นรู้ ใน สายตาคนอื่นเขาก็เป็นแค่ไอ้กระจอก แม้แต่นักเล่นก็ยังไม่นับว่า เป็น”

สีหน้าของฉันเอาตงเต็มไปด้วยความโมโห ฟังเเฉินพูด ประชดประชันหาว่าตนไม่มีความรู้ พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

: “ถ้าหากว่ากำไรข้อมือของฉันเป็นของจริง แกคุกเข่าสำนึกผิดตรงหน้าฉันต่อหน้าทุกคน เป็นไง! ”

“ไต” เย่เฉินตอบตกลง ท่าทีของเขาดูผ่อนคลายมาก “ก้อนหิน เลือดไก่ที่คนทําขึ้นมาเองแต่กลับคิดว่าเป็นหยกเลือดไก่ ฉันพูด ได้คําเดียวว่านายมันอัจฉริยะ”

ฉันเอ้างถูกเขาพูดประชดประชันอีกสองสามประโยค ใบหน้าแดง หันหลังกลับไปอย่างรุนแรง พูดกับกลุ่มคนที่มา มุงดู

“คุณจาง คุณหลี่ เถ้าแก่ทั้งสองช่วยตรวจสอบให้ฉันที ดูว่า กำไลนี้เป็นของจริงหรือของปลอมกันแน่

ทั้งสองที่ถูกเรียกชื่อ สีหน้ากระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที มอง สบตากัน

ตรวจสอบวัตถุโบราณ ไม่ว่าจะเป็นของจริงหรือของปลอม ล้วนทำให้ผู้อื่นขุ่นเคือง ไม่แน่อาจจะทำให้คนในสายอาชีพ เดียวกันไม่พอใจ

“คุณชายฉินครับ ความรู้ของพวกผมทั้งสองมีจำกัด มองไม่ ออกจริงๆครับ

ฉันเอ้าตงพูดด้วยความโมโห “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเถ้าแก่ ทั้งสองจะมาไม้ไหน ตรวจสอบให้ละเอียด ไม่ว่าจะเป็นของจริง หรือของปลอม ฉันก็ไม่มีวันทำให้ทั้งสองลำบากใจ! แต่ถ้า เถ้าแก่ทั้งสองพูดมั่ว หลังจากจบเรื่องนี้ฉันจะให้คนตรวจสอบอีก ครั้งรู้ว่าเถ้าแก่ทั้งสองพูดโกหก ฉันไม่มีวันปล่อยเถ้าแก่ทั้งสอง คนไปแน่”
“คุณชายฉันอย่าโมโหเลยครับ

ทั้งสองเดินขึ้นหน้าด้วยความตกใจ

ทำธุรกิจในตลาดของโบราณ ไม่มีใครกล้ามีปัญหากับ คุณชายจิน

ดังนั้นเถ้าแก่ร้านวัตถุโบราณทั้งสองจึงจำต้องกัดฟัน แล้วรับ กําไลหยกมาตรวจดูใกล้ๆอย่างละเอียด

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น หนึ่งในเถ้าแก่หัวเราะแห้งๆ พร้อมกับพูด ๆอึ้งๆ : “คุณ คุณชายฉันครับ น้องชายคนนี้พูดถูกครับ กำไร ของคุณชาย………………

“พูด! “ฉันเอ้างพูดเสียงเย็นยะเยือก

เถ้าแก่ตกใจจนรีบเอ่ยพูด “กำไรของคุณชายเป็นหินเลือดไก่ที่ คนทำขึ้นมาเอง ไม่ใช่หยกครับ

สิ้นเสียงของเขา สีหน้าของฉันเอาตงเปลี่ยนเป็นหน้าหน้า แดงขึ้นมาทัน เลือดพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกคน ตบหน้าหนึ่งฉาด

ลูกกระเดือกของเขากลืนน้ำลายสองสามอีก ราวกับกำลัง

โมโห

เถ้าแก่ทั้งสองตกใจแล้วรีบกลับเข้าไปในกลุ่มคนทันที ไม่กล้า เสนอหน้าออกมาอีก

เเฉินหัวเราะ แล้วพูด :

“ตอนนี้นายเชื่อยัง? กำไลมูลค่าหนึ่งล้านห้าแสนของนายเป็นก้อนหินที่คนทำขึ้นมาเอง คุณชาย ฉันรวยจริงๆครับ”

“ครั้งนี้ฉันมองพลาดไป! “ฉันเอาตงกัดฟันพูด “ก็แค่หนึ่งล้าน ห้าแสนเองไม่ใช่หรอ แกคิดว่าฉันจะขาดเงินแค่นี้หรอ? ต่อให้ กําไลของฉันจะเป็นของปลอม แต่น้ำเต้าหยกของฉันเป็นของจริง เป็นหยกที่เหมาะสมกับราคาอย่างแน่นอน! ”

สําหรับน้ำเต้าหยก ฉันเอ้าตงมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะเขาเคยให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบดูแล้ว น้ำเต้าหยกนี้ เป็นหยกน้ำโบราณ อยู่ในราชวงศ์สุย

เยเฉินหัวเราะในลำคอ “กล้าเอาของอัปมงคลแบบนี้ มาเป็น ของล้ำค่าพกติดตัว เกรงว่าบนโลกนี้คงไม่มีใครโง่เหมือนนาย แล้ว! ”

“แกพูดอะไร! พูดเหลวไหลชัดๆ!

ฉันเอ้าตงร้องตะโกน โมโหจนเส้นประสาทนูนออกมา

เยเฉันพูดเสียงเรียบ: ของอัปมงคลแบบนี้ แต่นายกลับเอา พกติดต่อ ตอนนี้ยังไม่ตายถือว่านายโชคดีมากแล้ว”

สีหน้าของฉันเอ้างกระอักกระอ่วน แต่เพราะบทเรียนที่ได้รับ เมื่อก่อนหน้านี้ ทำให้เขาไม่มั่นใจว่าคำพูดของเเฉินเป็นเรื่อง จริงหรือเท็จ ถลึงตาโตแล้วเอ่ยถาม : “แกมีสิทธิ์อะไรพูดแบบ

“นายดูรูปทรงของน้ำเต้าหยกให้ ”
เย่เฉินพูดเสียงเย็นยะเยือก : 1 ตอนที่นายสะสมหยก ไม่เคย ศึกษาดูก่อนหรอ ว่าหยกที่มีรูปทรงแบบนี้ ใช้ทำอะไรกันแน่?

จินเอ้าลงพูดหยิ่งผยองอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่ : “นี่ นี่เป็นของ ขวัญบรรลุนิติภาวะของจักรพรรดิสุยหยาง น้ำเต้าเป็นตัวแทน ของความโชคดี คนที่เล่นหยกต่างรู้ดี เรื่องนี้ฉันรู้มากกว่าคน จนๆอย่างนาย! นายจะไปรู้เรื่องอะไร!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ