บทที่ 616

เยเฉันก็พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วพูดว่า “มาๆๆ เริ่มถ่ายได้เลย

พูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วถ่ายไปยังสองพ่อลูก ตระกูลหลิว

สองพ่อลูกยืนเรียงกัน หลิวหมิงก็เช็ดน้ำตา พยายามยิ้มพูด ออกมาว่า “สวัสดีครับทุกคน ผมคือหลิวหมิงผู้ตกอับ

หลิวกว่างก็รีบพูดขึ้นว่า “ผมคือ พ่อไอ้ตกอับ หลิวกว่าง

สองพ่อลูกพูดพร้อมกัน “วันนี้พวกเราสองพ่อลูกจะมาแสดง จําอวดให้ทุกท่านได้ดูกัน!!

หลิวหมิงก็พูดต่อว่า “ทุกท่านคงจะเห็นตัวอักษรบนหน้าผาก ของพวกเราแล้ว เหตุที่สลักคำว่า ตกอับ บนหน้าผากของพวกเรา นั้น ก็เพราะว่าผมนั้นเป็นคนที่อวดเก่ง สลักอักษรนี้ไว้ที่หน้าผาก ก็เพื่อที่อยากจะเตือนคนอื่นๆ ว่า พวกเรานั้นเป็นคนที่ ตกอับ

หลิวกว่างก็พูดว่า “เขาบอกกันว่า พ่อเก่งลูกกล้า แต่ผมนี่เป็น พ่อที่กล้าของลูกชายคนเก่ง ในเมื่อลูกชายของผมสลักคำว่า ตกอับ ที่หน้าผากไปแล้ว ผมก็ไม่อาจจะเป็นตัวถ่วงของลูกชายได้ ก็เลยสลักที่หน้าผากของตนเองบ้างว่า พ่อไอ้ตกอับ 4คำ”

หลิวหมิงก็พูดต่อว่า “พอเห็นจุดนี้แล้ว ทุกท่านคงจะถามว่า ทำไมผมกับพ่อถึงได้อวดเก่ง? หลักๆ ก็เพราะว่า พวกเรารู้จักกับ ตระกูลอู่ของซูหาง!
“ใช่แล้ว! ” หลวกว่างพูดอยู่ข้างๆ ว่า “ทุกคนก็รู้ดีว่าตระกูล นั่นรวยมาก แต่ตระกูลไม่ได้มีดีแค่เงินเยอะ แต่มีลูกชายที่ สามารถกินได้!

หลิวหมิงพูดเสริมว่า “ใช่แล้วพูดถึงลูกชายของตระกูลอู่ที่กิน ได้ ทุกท่านคงจะเห็นคลิปในTikTokแล้ว ไอ้หนุ่มคนนี้จะต้องกิน อาหารชั่วโมงละมื้อ ขาดไม่ได้เลย เขาอยู่ที่ห้องน้ำโรงพยาบาล เพื่อที่จะอยากกินขี้อุ่นๆ ถึงกับผลักลุงแก่ๆ ที่กำลังเช็ดก้นออกไป แย่งกินขี้กินอย่างโจ่งแจ้ง ทุกท่านคิดว่ายังเป็นคนธรรมดาได้อีก หรือ? ”

หลิวกว่างก็เสริมว่า “ถ้าเป็นอย่างที่คุณว่า คุณชายคนนี้ ช่าง ไม่ธรรมดาจริงๆ !

“แน่นอน” หลิวหมิงพยักหน้ารัวๆ แล้วก็พูดยกนิ้วโป้งชื่นชมว่า

“ก็ถึงได้บอกไงว่าตระกูลนั้นไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้น คุณชายคน

รองของตระกูล จะกล้าทำเช่นนี้หรือ? ”

หลิวกว่างก็ถามอย่างสงสัยว่า “เอ่อแล้วก็ ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อย ได้ข่าวคุณชายคนรองของตระกูลอู๋เลยล่ะ? ”

หลิวหมิงพูดว่า “ผมได้ยินมาว่า เขาใช้ชีวิตแต่ละวันนั้น สบาย เอามากๆ เลย! สุขสบายอย่างกับในวัง! ”

“ไหนลองขยายความ” หลิวกว่างทำหน้าทำตาสอดรู้

หลิวหมิงตอบ “ตอนนี้เขาไม่เบาเลย อยู่ที่บ้านตระกูล วันหนึ่ง กินวันละ20กว่ามื้อ มีคนมาคอยให้โดยเฉพาะ ได้กินแต่ของ สดๆ ”
หลวกว่างก็ถามอย่างตกใจว่า “ขนาดนั้นเชียวนี่? วัน ละ20กว่ามื้อ คนตระกูลอู่ผลิตทันหรือนั่น? ”

หลิวหมิงก็ตั้งใจตอบว่า “ไม่ทันอย่างแน่นอน คุณลองคิดดูนะ ต่อให้คนตระกูลอู๋จะขี้เก่งแค่ไหน อย่างน้อยก็ต้องมีขี้แตกท้อง เสียกันบ้าง”

“ไอ้หยา! ” หลิวกว่างพูด “ถ้าเป็นอย่างนั้น มื้ออาหารของ คุณชายสองตระกูล ก็ขาดตอนน่ะสิ!

พูดจบ หลิวกว่างก็ถามหลวหมิงว่า “พ่อครับ พ่อว่าพวกเราไป สมัครกันดีไหม ไปอยู่ที่บ้านตระกูลที่ซูหางหลายวันหน่อย ไป ผลิตขี้อุ่นๆ ให้คุณชายอู๋กินดีไหม? ”

หลิวหมิงพยักหน้ารัวๆ แล้วยิ้มพูดว่า “ความคิดนี้ไม่เลว! ถ้า พวกเราไปแล้วไอ้แก่ท่าน แล้วก็ไอ้างไม่ได้ลูกหมานั่น คง ต้อง

ขอบคุณพวกเราจนต้องโขกหัวคำนับแน่ๆ เลย? ” ตอนที่พูดคำนี้ ใจของหลิ่วหมิงก็สั่นอย่างมาก

ให้ตายเถอะ นี่มันช่างเป็นการหาเรื่องกับตระกูลจริงๆ เนี่ย!

ใจของหลิวกว่างเอง ก็เต้นอย่างแรง แต่พอเขาไปยังเก๋เฉิน ก็ได้แต่ทนพูดต่อไป “คงไม่ใช่แค่โขกหัวคำนับหรอก! คงจะ ซาบซึ้งจน

คุกเข่าเลียเท้าพวกเราเลยแหละ ผมได้ยินมาว่า ท่านปู่ชอบ ไปนับญาติว่าคนอื่นเป็นพ่อบุญธรรมไปทั่ว ไม่แน่ว่า ซาบซึ้งมากๆ ขึ้นมา อาจจะเรียกผมว่าพ่อบุญธรรมไปด้วยก็เป็นได้

“ท่านปู่ชอบมีพ่อบุญธรรมนั้นหรือ? ” หลิวหมิงถามอย่าง ตกใจว่า “ทำไมถึงมีความชอบพิสดารเช่นนี้ล่ะ? ”

“ใครเล่าจะไปรู้” หลิวกว่างทำท่าไหล่ตก แล้วพูดว่า “ได้ยิน ว่าที่แก่ปูนนี้แล้วยังไม่ยอมตาย มีพ่อบุญธรรมไปแล้วก ว่า300กว่าคน อาจจะเป็นเพราะว่าตาแก่นี่ชอบเป็นลูกชายของ คนอื่นเขาล่ะมั้ง!!