บทที่ 613

วันนี้ที่งานวันเกิดของคุณท่านซึ่ง ท่านทั้งห้าเห็นยาอายุวัฒนะ และเห็นสรรพคุณของยาอายุวัฒนะ แล้ว

แต่ว่า เขาไม่อาจจะหวังว่าตนเองจะมีโอกาสเช่นนั้น

ดังนั้น ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่าตนเองได้กินยาอายุวัฒนะนี้ไปแล้ว แต่เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจมาก ดังนั้น ในใจเขาไม่กล้าเชื่อว่าที่ ตนเองกินลงไปนั้นจะเป็นยาอายุวัฒนะจริงหรือเปล่า

เย่เฉินก็ยิ้มๆ แล้วก็ส่งสายตาบอกเขาว่าอย่าพูดดังไป แล้วก็ พูดเบาๆ ว่า “นี่คือวาสนาของคุณ เสพสุขกับมันเถอะ”

ในตอนนี้ หงห้าก็น้ำตานอง

เขารู้ความหมายที่อาจารย์เย่พูด ว่าเขาได้ให้โอกาสวาสนา ดีๆ กับตนเองแล้ว!

เขาไม่กล้าจะวาดฝัน วินาทีที่แล้ว ตนเองกำลังจะตาย แต่ วินาทีต่อมา ตนเองไม่เพียงไม่ตาย แต่กลับได้รับโอกาสวาสนา

ดีๆ ที่

อาจารย์เย่ให้กับตนเอง!

ยาอายุวัฒนะ!

แม้แต่ฝันก็ไม่คิดว่าจะได้โอกาสเช่นนี้ ได้มาเองโดยไม่ร้องขอ อะไรเลย !
ในเวลานี้ ความภักดีในใจของหงห้าที่มีต่อเยเฉิน ก็เพิ่มขึ้นพูล ทวี!

เขาถึงขนาดคิดว่า ชีวิตของตนเองนี้ก็เพราะเย่เฉันเป็นคนให้ มา ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ตนเองมีชีวิตต่อไปได้หนึ่งวินาที ทั้งหมดก็ เพื่ออาจารย์เย

ดังนั้น หลังจากนี้ตนเองยอมรับใช้อาจารย์เอย่างหมดใจ เพราะว่าถ้าไม่ได้อาจารย์เย่ ตนเองก็กลายเป็นคนตายไปนาน แล้ว!

จากนั้น ร่างกายของหงห้าก็ฟื้นตัวอย่างเร็วมาก ถึงขั้นพยุงตัว ดันพื้นลุกขึ้นได้เลย แล้วก็คุกเข่าต่อหน้าเเฉิน โขกหัวค่นับว่า “หงห้า ขอบคุณอาจารย์เที่ช่วยชีวิต! ตั้งแต่นี้ไป ชีวิตของหง ห้า เป็นของอาจารย์เย

เย่เฉินก็ยิ้มเล็กๆ “ลุกขึ้นเถอะ! ”

หงห้าได้ยินดังนั้น ก็ลุกขึ้น

จากนั้น เขาก็มองไปรอบๆ เห็นสองพ่อลูกตระกูลหลิวนั่ง คุกเข่าอยู่ ไม่กล้าขยับ พวกจางจื่อโจว บอดี้การ์ดก็นอนเลี้ยงอยู่ ที่พื้นแล้ว ในใจก็ชื่นชมออกมาว่า “พลังของอาจารย์เย่างยิ่ง ใหญ่จริงๆ ! #

คนมากมายเช่นนี้ แต่ไม่สามารถทำอะไรอาจารย์เย่ได้เลย แม้แต่น้อย!

จากนั้น เขาก็อดถามไม่ได้ว่า “อาจารย์เย่ครับ คนพวกนี้ คุณจะจัดการอย่างไร? ฆ่าพวกมันเลยไหม? หรือว่าจะ……… เย่เฉินก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า “มา พวกเรามาเปิดศาลซักถามมันสัก หน่อย หาความผิดให้มัน! ”

“เปิดศาลจิ้นหรือ? ” หงห้าถามอย่างสงสัยว่า “อาจารย์เยครับ คุณหมายความว่าอย่างไรครับ? ”

เย่เฉินยิ้ม “ก็เหมือนกับนายท่านสมัยก่อน ที่เปิดศาลเบิกคดี ความอย่างไรเล่า? ”

หงห้าก็รีบพยักหน้า แล้วก็ย้ายเก้าอี้มาหนึ่งตัว แล้วยิ้มพูดว่า “ใต้เท้าเย่เชิญนั่งเลยครับ เราจะเปิดศาลแล้ว! ”

เยเฉินก็หัวเราะลั่น แล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ จากนั้นก็ชี้ไปยังหลิว กว่างและหลิวหมิงสองพ่อลูก พร้อมพูดเสียงนิ่งว่า “นักโทษหลิว กว่างและหลิวหมิง พวกแกสองคนเป็นหมารับใช้ให้กับตระกูล แล้วยังวางแผนฆ่าผมอีกด้วย ควรรับโทษสถาน ใด? ”

หลวกว่างและหลิวหมิงก็ตกใจจนหดหัวก้มกราบ ปากก็ร้องไห้ พูดว่า “อาจารย์เยโปรดไว้ชีวิตด้วยครับ……..พวกผมก็ถูกบังคับ มาครับ……

เย่เฉินก็หัวเราะ แล้วพูดอย่างใจกว้างว่า “ในเมื่อพวกแกถูก คนหลอกลวงมา เช่นนั้นก็จะละเว้นโทษตายของพวกแก

ทั้งสองได้ยินดังนั้น ก็ดีใจจนจะร้องไห้ออกมา

แต่เย่เฉินพูดออกมาอีกว่า “เว้นโทษตาย แต่โทษอื่นเว้นไม่ ได้! ถ้าพวกมึงทั้งสองอยากมีชีวิต ก็ต้องดูความจริงใจที่พวกแสดงออกมา ว่าเป็นอย่างไร!

หลิวกว่างและหลิวหมิงก็รีบแสดงออก ต่อไปนี้พวกเราสองพ่อ ลูกจะยอมเป็นวัวเป็นมารับใช้คุณ! คอยรับใช้ตลอดชีวิต

เย่เฉินก็โบกมือปฏิเสธ “กูไม่ได้อยากให้พวกมึงมาคอยรับใช้ หน้าหลังหรอก”