บทที่ 611

ในตอนนี้จางจื่อโจวก็แทบจะพิการ เจ็บตัวไปทั่วร่าง ความกล้า และพละกำลังก็มลายหายสิ้นไปหมด!

เขามองเเฉินอย่างสิ้นหวัง ที่ในใจคิด ก็มีแต่ผู้อ่อนแอที่ถูก

ตนเองฆ่าตาย

หรือว่า วันนี้ตนเองจะต้องมีจุดจบเดียวกับผู้อ่อนแอพวกนั้น แล้ว? ถูกยอดฝีมือที่ไม่สามารถประมือได้ เข่นฆ่างั้นหรือ?

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจจางจื่อโจวก็กลัวอย่างสุดขีด! พลังของเขานั้นก็มากอยู่ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่กลัวตาย

กลับกัน

เขายิ่งฆ่าคนมามาก เขายิ่งรักชีวิต

เขาอยากมีชีวิตรอด เขาอยากมีชีวิตที่สบายๆ มีอยู่มีกิน ใช้ชี วิตชิลๆ

ดังนั้น เขาก็เลยมาอยู่กับตระกูล เพื่อช่วยกันทำชั่ว

ศัตรูของตระกูลอู่ เขาฆ่าเอง พอฆ่าแล้ว ก็จะได้รับเงินจากตระ กูลอู่จํานวนมาก

หลายปีมานี้ ที่มีชีวิตสุขสบาย เขายิ่งคิดว่ามีชีวิตอยู่มันดีเพียง

ได
ดังนั้น ตอนนี้จะให้เขาตายไป ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รับมันไม่ได้

ดังนั้น เขาก็ร้องไห้พูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมมีตา แต่ไร้แววเองครับ ไม่รู้ว่าคุณมีพลังมากมายขนาดนี้ ขอให้คุณคิด ว่าผม

ทำงานให้กับตระกูลเท่านั้น คิดว่าผมรับคำสั่งมาจากตระกูล อู๋เท่านั้น ปล่อยผมไปเถอะครับ!

เย่เฉินพูดเสียงเย็น “ก็เพราะว่ามึงทำงานให้ตระกูลอู๋นี่แหละ กู เลยยิ่งรู้สึกว่ามึงสมควรตาย! ”

พูดไป เย่เฉินก็กระทืบลงไปที่หัวไหล่ขวาของเขา ทำให้แขน ขวาของเขาใช้การไม่ได้

จางจื่อ โจวเจ็บบดจนร้องโอดโอย เย่เฉินก็พูดอย่างรังเกียจว่า

“ใครมีความแค้นกับกู แล้วมาฆ่ากู กูยังพอเข้าใจ แต่ถึงไม่มี

ความแค้น

กับกู แต่ถึงมาฆ่ากูเพราะเงิน ถึงว่า ถึงสมควรตายมากกว่า ศัตรูของกูไหม? ”

“ผมขอโทษครับ อาจารย์เย…….

จางจื่อ โจวไม่คิดเลยว่า พออยากจะอธิบายให้ตนเอง กลับทำ ให้เย่เฉินยิ่งไม่พอใจ ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของตนเองแหละกละ เอียด ต่อไปนี้ แขนทั้งสองก็จะกลายเป็นเหมือนกับแขนเสื้อ ห้อย ต่องแต่ง ส่ายไปมาพร้อมกับร่างกาย ไม่ต่างอะไรกับคนพิการ

ตอนนี้เเฉินก็หันหน้ามา แล้วมองหลิวกว่างสองพ่อลูกที่กำลังตกใจจนเอ๋อ พร้อมพูดว่า “มึงสองคนที่ก็โอหังไม่เบานะ พ่อตา ของกู มึงยังกล้าทำร้ายงั้น? ”

หลิวกว่างสองพ่อลูกที่เดิมที่ยังโอหังใหญ่โต ตอนนี้ก็ตกใจจน เอ๋อไปแล้ว!

ต้องรู้ก่อนว่า ทั้ง5คนที่ถูกเย่เฉินจัดการไป ถึงแม้จะยังเป็น

หนุ่ม แต่ก็ยังเป็นบอดี้การ์ดคนสนิทของอู๋ซิน มีพลังไม่น้อย

แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่า คนพวกนี้จะถูกโจมตีเช่นนี้ ถึงขั้น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยเฉันเลย!

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจของหลิวหมิงก็ร้อนรน

เขาเอามีดพกไปยังลำคอของเซียวฉางควน แล้วพูดเสียงสั่น ว่า “เย่เฉิน มึงหยุดเลยนะ! ไม่เช่นนั้น กูจะฆ่าพ่อตาถึงเสีย! ”

เซียวฉางควนก็ตกใจแทบจะตาย แล้วรีบพูดกับเย่เฉินว่า “เย่

เฉิน ช่วยพ่อด้วยเเฉิน! ”

ในตอนนั้นเอง หลิวกว่างก็ยกมือ ตบบ้องหูไปที่หลิวหมิงอย่าง แรง จนหลิวหมิงปืน

หลิวหมิงยังตั้งสติมาไม่ได้ จับหน้าป้าปากค้างถามว่า “พ่อ ครับ ตบผมทำไม? ! ”

หลิวกว่างก็ตะหวาดว่า “ไอ้ลูกโง่ กล้าเอามีดไปคอของพ่อตา อาจารย์เย่ได้อย่างไร อยากตายรึไง? ! ยังไม่รีบคุกเข่าให้อา จารย์เย่อีก!
พอด่าลูกตนเองเสร็จ หลิวกว่างก็หันตัว คุกเข่าลงที่พื้น แล้วก็ รีบร้องไห้พูดว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมถูกพ่อลูกตระกูลอู่หลอกลวง พวกเขาให้ผมมาฆ่าหงห้า จากนั้นมันก็จะช่วยยกผมขึ้นตำแหน่ง ของหงห้า แล้วยังบอกว่าให้ฆ่าคุณด้วย เพื่อแก้แค้นให้กับ ลูกชายเขา ขอให้คุณคิดเสียว่าผมเลอะเลือน แล้วปล่อยผมไป เถอะครับ! ”

หลิวหมิงเป็นคนไม่มีสมอง แต่หลิวกว่างไม่ใช่

เขารู้ดีว่า สถานการณ์ตอนนี้ถูกเย่เฉินควบคุมไว้หมดแล้ว ถ้า ตอนนี้ยังหาเรื่องกับเย่เฉินอีกล่ะก็เหมือนกับการรนหาที่ตาย

ถึงแม้เขาจะอยากนั่งตำแหน่งของหงห้ามาก แต่ก็ต้องมีชีวิต มานั่งด้วย ดังนั้น ตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูล หรือตระกูลใหญ่ ในเจียง

หนาน หรือราชา ใต้อะไรของจินหลิง ก็ไม่สนสำหรับเขาแล้ว

ขอเพียงมีชีวิตรอดก็พอ มีชีวิตรอดอย่างเดียว

ไม่เช่นนั้น ต่อให้เยเฉินใจดี แล้วปล่อยตนเองมีชีวิตรอด ก็ คงจะกระทบตนเองจนเหมือนกับจางจื่อ โจวแน่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ