บทที่ 608

ตอนที่เข้ามาในเทียนเชียง ก็เพิ่งพบว่า พนักงาน และยามก็ได้ นอนฟุบที่พื้นหมดแล้ว

เย่เฉินก็เข้าไปตรวจดูข้างหน้า ก็พบว่าพนักงานและยาม ทั้งหมด ได้สลบไปหมดแล้ว บริเวณหลังต้นคอของทุกคนมีรอย เขียว ดูเหมือนว่าจะถูกมือที่ใช้แรงแล้วฟาดให้สลบ

“นี่มันยอกฝีมือเลยนี่! ” เยเฉินก็จับจุดได้ ทันใดนั้น ก็รีบขึ้น ชั้นบนไป!

ในตอนนี้ ท่านหงห้าก็กำลังจะตาย ลูกตาได้กลอกเป็นสีขาว ออกมาแล้ว

ส่วนอีกด้าน หลวกว่างและหลิวหมิงเห็นดังนั้น ก็มองตากัน

หลิวหมิงหยิบเอามีดพกออกมาจากเอว แล้วมองไปทางเซียว ฉางควนที่หลบอยู่ตรงมุมห้อง แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ในเมื่อไอ้หง ห้า มีคุณจื่อโจวคอยจัดการแล้ว เช่นนั้นก็จะให้ไอ้เซียวฉางควน นี่รับโทษเป็นสองเท่า

พูดจบ เขาก็พูดกับพ่อตนเองว่า “พ่อครับ พ่อจับตัวมันไว้ เดี๋ยวผมจะสลักอักษรที่หน้าผากมัน เขียนไปว่า พ่อตาตกอับ ตัวใหญ่ๆเลย”

หลิวกว่างพยักหน้า แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “สลักเลย! สลักไปเลย! ลงมือหนักๆ เลย สลักให้ถึงกะโหลกมันเลย! ”
เซียวฉางควนก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจากร่าง แล้วพูด ว่า “ผมไม่มีความแค้นอะไรกับพวกคุณ ทำไมพวกคุณต้องมาทำ กับผมแบบนี้ด้วย? |

“ไม่มีความแค้นกันงั้น?! ” หลิวหมิงเดินมาตรงหน้าเซียว ฉางควน แล้วก็ตบบ้องหูเซียวฉางควนไปอย่างแรงๆ

“ไอ้แก่! ลูกเขยมึงทำกขายหน้า จึงยังกล้าบอกไม่มีความ แค้นกับกูอีกหรือ? กูจะบอกให้นะ วันนี้ไม่เพียงจะสลักคำว่า พ่อตาตกอับ ที่หน้าผากมึง กูจะฆ่ามึงด้วย! ให้ไอ้ลูกเขยกระจอก ตกอับของมึงมาเก็บศพให้ถึง

ปลายมีดของหลิวหมิงแหลมคมมาก เซียวฉางควรเห็นแสงที่ สะท้อนออกมาจากคมมีด ก็ตกใจจนร้องไห้ออกมา

แต่ว่า เขาก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ได้แต่ร้องเรียกท่านหงห้าว่า “ท่าน

ห้า ท่านห้าช่วยผมด้วย!

ตอนนี้ท่านหงห้าเองก็กำลังจะตายพะงาบๆ เนื่องจากสมอง ขาดออกซิเจน ก็เลยหมดสติไป ทันใดที่ได้ยินเสียงร้องให้ช่วย ของ

เชียวฉางควน แล้วก็รวมพลังทั้งหมดพูดออกมาว่า “คุณเชียว ครับ ผมขอโทษด้วย หงห้าทำให้คุณติดร่างแหไปด้วย หงห้าขอ ไปก่อนแล้วกัน”

จางจื่อโจวก็พูดอย่างสีหน้าร้ายกาจว่า “ไอ้หงห้า ตั้งนานถึงยัง ไม่ตายอีก มึงนี่มันไม่ธรรมดาเหมือนกัน แต่ขอเตือนนะว่า
อย่าอดทนต่อไปเลย ยิ่งมึงอดทน มึงยังจะได้รับความเจ็บปวด ทรมานที่มากกว่าเดิม!

ใบหน้าของหงห้าก็ม่วงคล้ำ แต่ก็ยังจะพยายามตะโกนออกมา

ว่า “กูตายไปเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยทิ้งไว้แน่! “อ๋อหรือ? ” จางจื่อโจวหัวเราะพูดว่า “งั้นคืนนี้ก็จะรอถึง

กลายเป็นผี แล้วมาหากู พอถึงตอนนั้น กูจะให้ถึงตายอีกรอบ!

หงห้าพยายามยิ้มอย่างยากลำบาก พูดออกมาว่า “มึงวางใจ เถอะ อาจารย์เยจะต้องมาแก้แค้นให้กูแน่! ในทางไปปรโลก ก จะเดินช้าๆ

หน่อย รอมึงตามมา! ”

“หนวกหูเว้ย!

จางจื่อโจวส่งเสียงไม่พอใจ แล้วพูดว่า “อาจารย์เที่มึงพูดถึง ในสายตากู มันก็เป็นแค่เศษสวะ! ”

พูดจบ จางจื่อโจวก็พูดต่อว่า “แต่ว่ามึงต้องเดินทางไปปรโลก ช้าๆ หน่อยแล้วกัน เพราะว่ากูก็จะรีบให้ไอ้อาจารย์เย่มันรีบตาม มึงไป พอถึงตอนนั้น บนทางไปปรโลก พวกมึงจะได้อยู่เป็นเพื่อน กัน! ‘

“ด้วยฝีมือมึงอะหรือ? ” หงห้าพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “มึง ไม่รู้จักพลังที่แท้จริงของอาจารย์เย่หรอก ต่อหน้าอาจารย์เย่ ถึง ไม่คู่ควรแม้กระทั่งเศษสวะ! ”

“มึงอยากตายรึไง! ” จางจื่อ โจวหน้าโมโห แล้วพูดเสียงนิ่งว่า “มึงเก็บเสียงไว้เถอะ มีอะไรจะพูด ก็ไปพูดกับยมบาลเถอะ!

จากนั้น เขาก็ออกแรงที่มือมากขึ้น ซึ่งห้าถูกบีบคอจนหายใจ ไม่ออกแม้แต่น้อย พลังที่เหลือกลับมาเมื่อครู่นี้ ก็ได้สูญสิ้นไปจน หมด คล้ายกับตะเกียงที่กำลังจะวอดดับ

ตอนนี้หลิวหมิงก็หัวเราะลั่น “สะใจจริงโว้ย! คืนนี้ได้ฆ่าไอ้หง ห้าและพ่อตาของเเฉิน พรุ่งนี้ค่อยไปฆ่าไอ้เย่เฉิน กูก็จะได้แก้ แค้นสักที! ”

ในตอนนี้ หลิวกว่างก็ได้จับหัวของเซียวฉางควนไว้แล้ว จาก นั้นก็พูดกับหลิวหมิงว่า “ลูกพ่อ รีบมาสลักหัวมัน! พอเสร็จ จะได้ ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก

“ได้เลยพ่อ!” หลิวหมิงแสยะยิ้มร้ายๆ ปลายมีดก็ได้สัมผัส กับหน้าผากของเซียวฉางควน

ส่วนหงห้า ในตอนนี้ ลูกตาก็ได้เหลือกขึ้นไปด้านบนหมดแล้ว แทบจะสิ้นลมแล้ว

ในตอนนั้นเอง ประตูของห้องอาหารก็ถูกคนถีบจะหลุด

กระเด็นปลิวออก

พอเซียวฉางควนเห็นดังนั้น ก็ตะโกนร้องไห้เสียงดังลั่นว่า “เย่ เฉิน ลูกเขยคนดีของพ่อ ถ้าแกมาช้ากว่านี้อีกนิด ก็คงจะได้เก็บ ศพพ่อแล้วลูกเอ้ย!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ