บทที่ 588

ในตอนนี้ งานเลี้ยงวันเกิดคุณท่านซึ่ง เย่เฉินรอการเปิดงานอย่าง เป็นทางการ จากนั้นให้เกียรติชนแก้วกับท่านซึ่งหนึ่งแก้ว เขารีบ ไปหาซื้อถังของซื้อเทียนเพื่อดูสถานการณ์

บนโต๊ะอาหารเย็น หวังเจิ้งกาง ฉินกาง ฉันเอ้าเสงี่ยน หงห้า เว่ยเลี่ยง และรวมไปถึง หวังตงเสงี่ยน สายตาที่มองเขา ดูเคารพ กว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย

ประสิทธิภาพที่น่าอัศจรรย์ของยาอายุวัฒนะ ทำให้คนประทับ ใจจริงๆ

แต่ว่า ทุกคนต่างรู้ตัวเองดี ไม่มีใครเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องยาอายุ

วัฒนะกับเขาเลย

แม้ว่าเก๋เฉินจะเหลือยาอายุวัฒนะ 20 เม็ด แต่ในตอนนี้ก็ไม่ได้ เตรียมที่จะเอาออกมาให้ใคร

หวังเจิ้งกาง ฉินกางและหงห้า แม้อายุจะไม่น้อยแล้วก็ตาม แต่ ก็ยังห่างไกลจากวัยชรา

ดังนั้น ตอนนี้ก็ยังไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาใช้ยาอายุวัฒนะ

หากในอนาคตพวกเขายังคงพิถีพิถัน ปฏิบัติต่อคนรอบข้าง อย่างสุขุมรอบคอบ เขาเองจะต้องให้ทุกคนในเวลาที่เหมาะสม บนโต๊ะอาหาร เย่เฉินกำลังมองเว่ยเลี่ยงที่ไม่ได้เจอกันมาสองสามวัน และถามเขาด้วยความเอะใจ: “ช่วงนี้บริษัทผลิตยาเว่ย ชื่อเป็นอย่างไรบ้าง?

เว่ยเลี่ยงรีบกล่าวด้วยความเคารพ: “ตอบอาจารย์เย่ บริษัท ผลิตยาเว่ยชื่อทุกอย่างปกติดี ตอนนี้ผมกำลังจัดหาหมอจีนคน เก่าแก่และเภสัชกรด้านยาแคปซูล เพื่อมาศึกษาค้นคว้ายาจีน โบราณของเรา และเตรียมตัวเปิดเผยแพร่ยาจีนโบราณสัก หน่อย”

ขณะที่พูดอยู่ เว่ยเลี่ยงกล่าวด้วยความเสียใจเล็กน้อย “บรรพบุรุษของเราทิ้งใบสั่งยาดีๆไว้มากมาย ตอนนี้ถ้าไม่หาย ก็ ถูกประเทศอื่นลอกเลียนแบบหมดแล้ว น่าเสียดายจริงๆ ดังนั้น ผมก็เลยรีบสืบหาค้นคว้าสักหน่อย

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย พูดอย่างชมเชยว่า “นี่เป็นความคิด ที่ดี บรรพบุรุษของเราทิ้งอะไรดีๆไว้ก็ให้อุตสาหกรรมประเทศ ญี่ปุ่นและประเทศเกาหลีฉกเอาไป ถ้าเราไม่ให้ความสำคัญ วัน ต่อไปยาจีนที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ เกรงว่ามันจะกลายเป็นของ นายทุนคุยโวโอ้อวดในประเทศเล็กๆเพื่อนบ้านหมด

เมื่อพูดอยู่นั้น ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกถึงบริษัทผลิตยาโคบายา ของญี่ปุ่น

บริษัทผลิตยาโคบายาถูกเขาทำให้เสียหายมากกว่าหมื่นล้าน ตอนนี้ได้รับความเสียหายยากที่จะฟื้นฟู และเขาได้ทิ้งภัยเงียบ ให้บริษัทผลิตยาโคบายา

โคบายา ชิจิโร่แห่งตระกูลโคบายา คิดว่าพี่ชายเขาตายไปแล้ว แต่ถึงเขาจะใฝ่ฝันแต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี โคบายา ชิอิจิโร่หนุ่ม น้อยคนนี้ ตอนนี้ให้อาหารสุนัขอยู่ที่บ้านสุนัขของหงห้า และขุด สุนัข

หากบริษัทผลิตยาโคบายาทรุดลงอย่างไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้ งั้นก็ช่างมันเถอะ ถ้าบริษัทผลิตยาโคบายาลืมตาอ้าปากได้ ก็ถือ เป็นโชคดีของพาโคบายาชิอิจิโร่แล้วแหละ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็คุยกับเว่ยเลี่ยงว่า “บริษัทผลิตยาโค บายาของประเทศญี่ปุ่น ช่วงนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?

เว่ยเลี่ยงกล่าวว่า: “เมื่อไม่นานมานี้ บริษัทผลิตยาโคบายา เกิดปัญหานิดหน่อย เหมือนว่าจะสูญเสียเงินทุนก้อนใหญ่ไป ตอนนี้เงินหมุนเวียนของบริษัทค่อนข้างติดขัด แต่ตอนนี้พวกเขา ถึงจะตกต่ำแต่ก็เคยยิ่งใหญ่มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นบริษัทผลิตยา โคบายายังมียาที่ขายดีอยู่ไม่น้อย ใช้เวลาไม่นาน ก็น่าจะ สามารถฟื้นฟูพลังชีวิตได้

เย่เฉินตอบอืม และในใจก็คิดมากไปแล้ว

รอให้บริษัทผลิตยาโคบายาค่อยๆดีขึ้น ตนส่งโคบายาชิอิจิ โรกลับญี่ปุ่นไปแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยเขาแย่งถอนเงินจากโค บายา ชิจิโร่

เมื่อเป็นเช่นนี้ บริษัทผลิตยาโคบายาก็เหมือนเป็นของตัวเอง ไปแล้ว

ดังนั้นเขาก็พูดกับเว่ยเลี่ยงว่า “ฝั่งบริษัทผลิตยาโคบายานั้นมี ข่าวคราวอะไร รีบรายงานฉันด่วนเลยนะ”
“ได้ครับ อาจารย์เย่ เว่ยเลี่ยงพยักหน้าด้วยความเลื่อมใส และกล่าวด้วยความเคารพว่า “ผมจะติดตามอย่างใกล้ชิด

เย่เฉินก็ถามว่า: “จริงสิ พ่อของคุณและพี่ชายของคุณอยู่ที่ เขาฉางไปสบายดีไหม?

เว่ยเลี่ยงยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “คนที่ผมส่งไปกับคนของหงห้า หมุนเวียนเปลี่ยนสับกันดูพวกเขา ได้ยินมาว่าช่วงนี้ที่ภูเขาฉางไป เย็นลงแล้ว ภูเขาถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ พวกเขาทั้งสอง ขาดแคลนอาหารนิดหน่อย โสมก็มีไม่เพียงพอ ฤดูหนาวนี้อาจมี เพียงวันเดียวที่ไม่มีอาหารและเครื่องนุ่งห่ม

เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวว่า “ขาดเสื้อผ้าและอาหารก็ไม่ สําคัญ ขอแค่ยังไม่ตายก็พอ”

เว่ยเลี่ยงพูดทันทีว่า “อาจารย์เย่ไม่ต้องห่วง แม้ว่าในใจผมจะ เกลียดพวกเขา แต่สุดท้ายก็สายเลือดก็ยังอยู่ ไม่ว่ายังไงก็ต้อง ช่วยชีวิตพวกเขาอยู่ดี ให้พวกเขาสำนึกผิดที่ภูเขาฉางไป!!