จ้าวตงโทรศัพท์ทันทีและพูดเสียงดัง “พี่ เจ็ดตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลชุมชน พี่พาคนมา สักสามสี่คนมาที่ หน่อย ฉันอยากฆ่าเด็กเปรตคน หนึ่ง!”

เย่เฉินไม่ได้โทรศัพท์ แต่ส่งข้อความถึงหง ห้าโดยตรง “มาที่โรงพยาบาลชุมชนที มีคน ต้องการฆ่าฉัน”

ท่านหงห้ารีบโทรกลับมาทันทีและโพล่ง

ถามออกมา “คุณเย่ หมาตัวไหนกันมันไม่แหกตา ดูรึไง?” เย่เฉินพูดเบา ๆ “หยุดพูดไร้สาระ รีบมา

ท่านหงห้าพูดทันที “คุณเย่วางใจเถอะ ฉัน จะรีบไป!”

จ้าวตงเห็นเย่เฉินโทรศัพท์กับใครบางคน อยู่ก็ยิ้มเยาะออกมา “เป็นอะไรไป แกก็โทรเรียก คนมาด้วยงั้นเหรอ?”

เย่เฉินยิ้มเย็นและพูดว่า “บอกแล้วไง ว่าจะ ทําให้พวกแกตายอย่างน่าอนาถน่ะ!”

จ้าวตงเหมือนได้ยินเรื่องตลกก็หัวเราะเยาะ “แกเป็นบ้าหรือเปล่า ในจินหลังคนที่จะสามารถ ทําให้ฉันตายอย่างอนาถได้ แม่มันยังไม่ได้คลอดออกมาเลย!”

หวังเต่าดุนพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งบนเตียง ในโรงพยาบาลและพูดอย่างใจจดใจจ่อ “เปเฉิน นายรีบไปเร็ว อย่าไปมีเรื่องกับผู้ชายคนนี้เลย นายไม่สามารถทําอะไรกับเขาได้

เย่เงินเดินไปหาเขาแล้วดันเขากลับไปนอน บนเตียงและพูดเบา ๆ ว่า “นอนลงเถอะ”

หวังเต้าคนกล่าวอย่างร้อนรน “นายไม่รู้ ที่มาของจ้าวตงคนนี้ดี ตระกูลของเขามีอำนาจ มากในจินหลิง…

เย่เฉินปอกส้มแล้วยัดเข้าปากพลางพูดว่า “คนที่ฉันไม่สามารถยุ่งได้ เขายังไม่เกิด!”

หลิวลี่ลี่หัวเราะและพูดว่า “แม่เจ้า คุณนี่โม้ ได้จริงๆ นั่นแหละ คุณรู้ไหมว่าพี่จ้าวตงที่บ้านเขา ทํางานอะไร”

เย่เฉินตอบกลับว่า “ฉันไม่รู้เหรอกว่า ครอบครัวของเขาทำอะไร ฉันรู้แค่ว่าเขาจะต้อง เป็นคนพิการไปตลอดชีวิต!”

พูดจบเขาก็พูดอีกว่า “อ้ออีกอย่าง เธอเองก็

ด้วย!” ใบหน้าของหลิวลี่ลี่ก็ขรึมลงทันที “ดี ในเมื่อ

แกรนหาที่ตาย งั้นแกก็รอความตายเสียเถอะ!”

เย่เฉินถามหวังเต้าคุนในตอนนั้น “เรื่องที่ คุณถูกทําร้าย คุณหลิวเย่วเซ็นพ่อของหลิวลี่ลี่รู้เรื่องหรือยัง?”

หวังเต้าคุนพูดว่า “ฉันโทรหาเขาแล้ว

เปเฉินพยักหน้าและถามต่อ “เขาพูดว่า

อะไรบ้าง?”

หวังเต้ากุนดูโกรธกรุ่นและพูดว่า “เขาบอก ว่าเป็นเรื่องของคนหนุ่มสาว เขาไม่สามารถยุ่งได้ ความหมายของเขาก็คือไม่ต้องการให้ฉันไปพบ กับเขา!”

เย่เฉินถามอีกว่า “แล้วเรื่องที่คุณลงทุนไป 100,000 หยวน ที่ร้านอาหาร คุณได้ขอเขา ไหม?”

“ขอแล้ว!” หวังเต้าคนแสดงออกถึงความ รําคาญมากขึ้นและกัดฟันพูด “ตาแก่นั่นบอกว่า เงิน 100,000 หยวน ของฉันไม่ได้ใช้ลงทุนใน ร้านอาหาร แต่เป็นการได้รับเกียรติให้เป็นลูกเขย ในอนาคต เขายังบอกอีกว่าฉันไม่มีคุณสมบัติที่จะ กลับไป และจะไม่คืนเงินให้ฉัน!”

“กล้าดียังไง!” เย่เฉินตะคอกเสียงเย็น “ไม่ แปลกใจเลยที่มีลูกสาวต่ำๆเช่นนี้ ที่แท้ก็เป็นคน

บัดซบนี่เอง!”

“เย่เฉินนายกำลังพูดเรื่องอะไร?” หลิวลี่ลี่ โกรธขึ้นมาทันทีและโพล่งออกมาว่า “กล้าด่าพ่อ ฉัน ฉันคิดว่าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ?”
พอพูดจบเธอก็เขย่าแขนของจ้าวางอย่าง เร่งเร้าพลางฟ้องว่า “พี่ตงเขากล้าด่าพ่อฉัน พี่ต้อง เขานะ!”

จ้าวตงเป็นเพียงเพลย์บอย ส่วนสูง ไม่ ถือว่าสูงมาก และรูปร่างของเขาอยู่ในเกณฑ์ ธรรมดา เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเย่เฉินเขาตัวเตี้ยลง ครึ่งหนึ่ง

รูปร่างของเย่เฉินนั้นดีมาก หากเขาสู้กับเย่ เฉินมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะชนะเย่เฉิน ยิ่งไป กว่านั้นเย่เฉินเรียนมวยหวิงซุนจากพ่อของเขาอีก ด้วย เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก หลังจากที่พ่อและ แม่ของเขาจากไป เขาก็ไม่เคยล้มเลิกในการ ฝึกฝนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า อาจจะเป็นเพราะ เทคนิคการชกมวยที่เย่เฉินเรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก เขาเลยไม่ถูกรังแกในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ดังนั้นหากเขาจะเอาเรื่องจริง ๆ นับประสา อะไรกับจ้าวตง ต่อให้เป็นจ้าวตงสักห้าคน แต่ก็ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉินหรอก

ในใจของจ้าวตงรู้ดีว่าถ้าเขาสู้ตอนนี้ เขาจะ ทําอะไรไม่ได้และอาจเป็นเขาที่ถูกทำร้ายแทน ดังนั้นเขาจึงจับมือของหลิวลี่ลี่และเอ่ยปลอบโยน “ที่รัก ไม่ต้องกังวล พี่เจ็ดกำลังพาคนมาที่นี่! เมื่อพี่ เจ็ดมาถึง เราค่อยเอาชีวิตเขา!”

เย่เฉินส่งข้อความถึงผู้จัดการเฉินจื่อข่าย ของโรงแรมป่ายจินฮานกง “จ้าวตงเป็นใครในจินหลัง ?

เงินจื่อข่ายรีบตอบกลับทันที “ตระกูล ธุรกิจ ส่วนใหญ่เป็นผู้ถือหุ้นเกี่ยวกับหยกและการ ประมูลจำนำ มีอำนาจประมาณนั้น เขามาหาเรื่อง กับท่านเหรอครับ?”

“อือ” เย่เฉินตอบกลับด้วยข้อความ “ฉัน เรียกหงห้าให้มาที่นี่แล้ว อีกอย่างนายช่วยฉัน หน่อยได้ไหม”

เฉินจื่อข่ายรีบพูด “นายน้อยบอกมาได้เลย ครับ!”

เย่เฉินบอกว่า “ฉันอยากให้คุณพาพ่อของ จ้าวตงมาที่โรงพยาบาลชุมชน แล้วก็เพื่อนเก่าใน จินหลิงที่มีส่วนร่วมในการประเมินวัตถุโบราณ ชื่อคุณหลิวเยว่เซิน ให้พาพวกเขามาหาฉันด้วย”

เฉินจื่อข่ายพูดต่อทันที “ได้ครับนายน้อย ผมจะพาพวกเขาไปพบท่านด้วยตนเองเลยครับ!”

เย่เฉินพูด “นายไม่จําเป็นต้องออกหน้าเอง แค่ส่งคนไปทําแทน ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่า เรารู้จักกัน”

“ได้ครับนายน้อย! ถ้าอย่างนั้นให้ผมนำคน ไปสั่งสอนไอ้เดนสองคนนั่นดีไหมครับ

เย่เฉินพูด “จับมันไว้ก่อน แล้วมัดตัวเอาตัว พวกมันมา”

“ได้ครับนายน้อย! ทุกอย่างขึ้นอยู่นายน้อยครับ เดี่ยวผมจะสั่งการไป

เย่เฉินมองไปที่จ้าวตงและหลิวลี่ลี่และพูด อย่างเย็นชา “พูดกันว่าเป็นความผิดของพ่อที่ไม่ สั่งสอนลูกชาย ฉันจะให้พ่อของพวกแกมาหาฉัน ในภายหลัง และพูดคุยเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาต้อง สั่งสอนพวกแกทั้งสองคนด้วยตนเอง!”

จ้าวตงพูดด้วยใบหน้าดำทะมึนว่า “ไอ้เด็ก เปรต ฉันแนะนำให้นะว่าถ้าแกยังไม่หยุด ไม่อย่าง นั้นเมื่อคนของฉันมาถึง แกอาจจะต้องตายจริง 7!”

เย่เฉินตะคอกกลับเสียงดัง “รีบเรียกคน ของแกให้รีบมา ฉันรอแทบไม่ไหวแล้ว”

จ้าวตงกำลังจะอ้าปากด่าเย่เฉิน ขณะนั้น ประตูของห้องพักถูกเปิดออก โดยชายที่หน้า เหมือนโจรก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับคนอีกเจ็ดถึงแปด คนอย่างก้าวร้าว

เมื่อจ้าวตงเห็นพวกเขา เขาก็ชี้ไปที่เย่เฉิ นทันทีและพูดว่า “พี่เจ็ด เป็นไอ้เด็กเหลือขอคนนี้ ช่วยฉันฆ่ามันด้วย!”

พี่เจ็ดขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา “เป็นแก ที่มายุ่งกับน้องชายของฉัน?”

เย่เฉินยิ้มเบา ๆ พลางพยักหน้าตอบกลับ ว่า “ทำไมงั้นเหรอ? แกอยากออกตัวแทนเขาเห 5D?”
พี่เจ็ตมองเขาอย่างสงสัย เจ้าเด็ก ไม่คุ้น หน้า ไม่เคยเจอเขามาก่อนและไม่รู้รายละเอียด ความเป็นมา แต่ทําไมเขาถึงไม่กลัวตัวเองเลย

เขาจึงถามกลับอย่างไม่แน่ใจว่า “เจ้าหนุ่ม แกไปอยู่ไหนมา”

เย่เฉินกล่าวว่า “ฉันก็อยู่บ้านน่ะสิ” จ้าวตงรีบกล่าวเสริม “พี่เจ็ดเจ้าเด็กนี่เป็น

เขยแต่งเข้า มันเป็นไอ้แมงดา”

หลังพูดจบเขาก็กระซิบข้างหูอีกครั้ง “เจ้า เด็กนี่ มันไม่มีคนคอยสนับสนุน พี่ฆ่ามันตายได้ โดยไม่ต้องกังวล ฉันจะรับหน้าไว้เองถ้ามีอะไร เกิดขึ้น”

“แมงดา?” พี่เจ็ดยิ้มและพูดว่า “ได้ ฉันจะ หยุดเสียงนกเสียงกาของมันเอง ดูซิว่ามันยังจะ มีหน้าไปเกาะผู้หญิงกินอีกไหม!”

ไม่รอให้เย่เฉินได้พูดโต้ตอบ เขาก็กวักมือ เรียกคนที่อยู่ข้างหลังเขาเข้ามาทันที “เวรเอ๊ย ฆ่า มันซะ!”

จ้าวตงมองไปที่เย่เฉินและหัวเราะเยาะ “ไอ้ แซ่เย่ แกมีคำสั่งเสียไหม?”

เย่เฉินไม่สนใจเขา ตามองไปที่พี่เจ็ดและ พูดเบา ๆ คุกเข่าลงซะ แล้วฉันจะไว้ชีวิตลูก หมาอย่างแก”

พี่เจ็ดตะลึง เขาทําเป็นแคะหูแล้วขมวดคิ้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ