บทที่ 522

ในตอนนี้ เซียวฉางควนพูดขึ้นอย่างดีใจ : “เออใช่ ที่รัก คุณ เอาเงินให้ผมสองหมื่นหยวนสิ พรุ่งนี้ผมมีนัดเลี้ยงข้าว

“เลี้ยงข้าวเหรอ? ” หม่าหลั่นกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที แล้ว ถามขึ้น “คุณเลี้ยงข้าวใครทำไมถึงใช้เงินถึงสองหมื่น หยวน? ! ”

เชียวฉางควนพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ก็ก่อนหน้านี้ผมได้ เข้าร่วมสมาคมศิลปะจีนจินหลิง พอดีตอนนี้ตำแหน่งกรรมการผู้ จัดการยังว่างอยู่ ผมเลยอยากจะได้ตำแหน่งนี้ ก็เลยอยากจะ เลี้ยงข้าวประธานกับคณะกรรมการผู้จัดการ เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ ให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

เขาพูดพร้อมกับสีหน้าที่พอใจมาก “ถ้าผมได้ตำแหน่ง กรรมการผู้จัดการละก็ ต่อไปวงการของโบราณ ในจินหลิง ผมก็ จะเป็นคนมีชื่อเสียงขึ้นมาแล้ว!

หม่าหลันรีบต่อว่าขึ้นมาทันที : “คุณจะบ้าเหรอห้ะ? เลี้ยง ข้าวอะไรทั้งสองหมื่นหยวน? คุณคิดว่าบ้านเราผลิตเงินเองเห รอ? ฉันไม่ให้! ”

เซียวฉางควนรีบพูดขึ้นมาทันที “โถ ที่รัก ก็ไม่ใช่ว่าผม พยายามจะเขยิบขึ้นไปอีกขั้นหรอกหรือ! ถ้าได้ตำแหน่งนี้ ต่อไป โอกาสที่จะเข้าใกล้การเขียนพู่กันจีนและภาพวาดโบราณ ก็จะไม่ ยิ่งง่ายขึ้นเหรอ โอกาสที่จะได้ของก็จะยิ่งมากขึ้น ความสามารถในการหาของของผมนั้นคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อนนะ เก็บ ได้ครั้งเดียวก็ขายได้เป็นแสนแล้ว!

หม่าหลันก็เริ่มร้อนตัว แล้วพูดต่อ: “แต่ก็ไม่ควรจะเลี้ยงถึง สองหมื่นหยวนนะ! คุณคิดว่าเงินในครอบครัวนั้นได้มาง่ายๆ เหรอ? ”

เขียวฉางควนพูดขึ้นอย่างโมโห “เงินที่ผมใช้ไป ยังไงผมก็ จะหาคืนมาให้ได้อยู่แล้ว! ไม่อย่างนั้นก็ถือซะว่าผมยืมคุณแค่ นั้น พอใจไหม? ”

หม่าหลันจึงพูดขึ้นอย่างดูถูก : “กับอีแค่ความสามารถห่วยๆ ของคุณใครมันจะไม่รู้ถึงจะได้เป็นกรรมการบ้าบออะไรนั่นมัน สูงส่งแล้วมันยังไง? ฉันว่าคุณเองก็ไม่ต่างจากเย่เฉินหรอก เริ่ม จะกลายเป็นคนที่เอาแต่หลอกคนนั้นคนนี้ไปวันๆ เหมือนกัน แล้ว! ”

เขียวฉางควนโมโหมากขึ้นแล้ว” “คุณนี้มัน ทำไมคุณชอบ เอาแต่ดูถูกผมอยู่ได้? ”

หม่าหลันทำเสียงสบถ : “ก็ฉันจะดูถูก แล้วจะทำไม? จะบอก ให้นะ อยากได้เงินเหรอ ฉันไม่มี

พูดจบ หล่อนก็สะบัดตัว แล้วเดินออกไปจากห้องด้วยความ โมโหทันที

เซียวฉางควนรู้สึกหดหูอย่างมาก

นังคนนี้ กำลังเป็นบ้าอะไร?
แค่สองหมื่นหยวนจะไม่ให้ตัวเองเลยเหรอ?

ยังไงเขาก็เคยหามาได้ตั้งมากมาย

เขากำลังคิดว่าจะไปหาหล่อนที่ห้อง แต่เย่เฉินก็รีบมาขวางไว้ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยท่าทางยิ้มๆ : “พ่อ ในเมื่อแม่ไม่ยอมให้ ถึงพ่อจะไปตอแยยังไงก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ”

เชียวฉางควนพูดขึ้นด้วยความโมโห : “แต่ว่าพ่อบอกพวก นั้นไปแล้ว ว่าจะเลี้ยงข้าวพวกเขาน่ะสิ! ในกระเป๋าตอนนี้ก็มีแค่ พันหยวน จะไปพอได้ยังไง!

แล้วเขาก็พูดต่อ : “ประธานของเราก็ได้ตกปากรับค่าแล้ว ว่าโอกาสที่จะได้ตำแหน่งของพ่อนั้นสูงมาก แต่ก็ต้องดูว่าพ่อจะ ทำได้ดีมากแค่ไหน! ”

พอเย่เฉินได้ยินแบบนั้น ในใจก็รู้สึกทนไม่ไหว

ตามที่จางเอ้อเหมาเอาแต่หลบหน้าเขาทุกวัน โทรไปก็ไม่รับ ไม่ยอมตอบวีแซท และพอเห็นเขาที่ตลาดของโบราณ ก็หนีหัวซุก

หัวซุนไม่สนใจแผงขายของของตัวเองเลยสักนิด

คนแบบนี้ ยังกล้าจะเข้าไปอยู่ในสมาคมศิลปะจีน ก็เหมือนกับ เป็นแกะด่าในกลุ่มแล้ว

แต่ว่า เรื่องนี้เย่เฉินไม่มีทางจะพูดออกไป แล้วเขาจึงหันไปพูด กับเซียวฉางควน: “พ่อ ผมพอจะมีเงินเก็บส่วนตัวอยู่บ้าง เดี่ยว ผมโอน ให้ในวีแชทสองหมื่นละกันนะ!

พอเซียวฉางควนได้ยิน ก็ดีใจจนพูดไม่ถูก : “โห่ ลูกเขยที่ดีของพ่อ! แกช่วยพ่อได้มากเลย

เยเฉินถอนหายใจ พอหลังจากโอนให้เขาในวีแชทแล้ว ก็พูด ขึ้น “ชูหนใกล้จะกลับมาแล้ว ผมไปทำกับข้าวก่อนนะ

เซียวฉางควนได้รับเงินแล้ว ก็รีบพูดเอาใจเขาทันที : “ดีมาก ลูกเขย เดี๋ยวพ่อช่วยล้างข้าวเอง