โรงพยาบาลชุมชน

หวังเต่าคนนอนอยู่บนเตียงในแผนกฉุกเฉิน

เขาได้รับบาดเจ็บทุกที ขาขวาของเขาถูก เข้าเฝือกไว้ด้วย ดูน่าสงสารมาก

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะเห็นใจ เป็นผู้ชายแท้ แต่ให้ผู้หญิงสวมเขา สุดท้ายไม่ใช่แค่หัวใจของ เขาที่แตกสลาย แต่ร่างกายของเขาก็ถูกทุบตีเช่น

เมื่อหวังเต้าคุนเห็นเขาเข้ามา น้ำตาก็ไหล ออกมาจากดวงตาที่บวมเปล่งดั่งไข่ของเขา

“เย่เฉิน..” หวังเตาคุนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ ทันทีที่เขาเปิดปาก

เย่เฉินเดินไปด้านหน้าและพูดเบา ๆ “พอแล้ว แค่ผู้หญิงเลวคนหนึ่ง มันไม่คุ้มกับความ เศร้าของนายหรอก”

หวังเต้าคุณร้องไห้และพูดว่า ฉันเทียวไล้ เทียว อเธอมาสามปี ในช่วงหลายปีที่ผ่านเพื่อ เธอแล้ว ฉันยอมที่จะละทิ้งศักดิ์ศรี ฉันกลายเป็น หมาขี้ประจบโดยสมบูรณ์ เดิมทีคิดว่าในที่สุดฉัน ก็มีทุกอย่าง แต่ฉันก็ไม่ได้คาดว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ เหลืออะไร…

หวังเต้าคุณร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออกและพูดว่า “ยัยบ้านั่นไม่เพียงแต่อยากเลิกกับฉัน แต่ยังอยากให้ฉันออกจากบ้านด้วย! เงินส่วนใหญ่ ที่ฉันหามาได้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาถูกเธอผลาญ ไป เงินมัดจําหนึ่งแสนก็ลงทุนในโรงแรม แต่เธอ ไม่อยากจ่ายคืนให้ฉันด้วยซ้ำ ฉันตาบอดขนาด กับหลงรักผู้หญิงจิตใจอำมหิตแบบนี้ได้ยังไง”

เย่เฉินเกลี้ยกล่อมเขา “เค้าคุณ ผู้ชาย สามารถล้มลงได้ เขาก็สามารถลุกขึ้นได้อีกครั้ง! แล้วภาพวาดที่ฉันให้คุณล่ะ ภาพวาดนั้นขายได้ อย่างน้อย 200,000 หยวน เพียงพอที่จะให้คุณ เริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กได้

หวังเจ้าคุณพยักหน้าและพูดว่า “ภาพวาดอยู่ ในอ้อมแขนของฉัน ยังโชคดีที่นายเตือนฉันว่าให้ ฉันเอาภาพวาดไป ไม่อย่างนั้นเธอก็ต้องเอาภาพ นั้นไปด้วยแน่ๆ !”

เย่เฉินกล่าวว่า “ภาพวาดยังอยู่ก็ดีแล้ว นาย

นอนลงและสงบสติอารมณ์ซะ ฉันจะไปซื้อผลไม้

ให้นาย และจ่ายค่ารักษาในโรงพยาบาลให้

หวังเต้าคุนน้ำตาไหล “เย่เฉินเพื่อนรัก ขอบคุณมาก ๆ ไม่ต้องกังวลฉันจะคืนเงินให้ นายในอนาคตนี้แน่ ๆ !”

เย่เฉินกล่าวเบา ๆ “โอเค เราต่างเป็นเพื่อน

กันอย่าพูดอะไรมากเลย” หลังจากพูดเสร็จเขาก็ออกจากห้องพักไป
เมื่อครูรับไปเลยไม่ได้สนใจเรื่องของเยี่ยม เมื่อเห็นหวังเต้าคนน่าสงสาร เย่เฉินก็ทนไม่ได้เขา จึงไปซื้อผลไม้มาไว้ให้และรูดบัตรของเขาเพื่อ จ่ายค่ารักษาล่วงหน้าหนึ่งแสนหยวน

เมื่อกลับไปที่ห้องพัก เย่เฉินก็เห็นว่าประตู ของห้องเปิดอยู่

เมื่อเขาเดินไปด้านหน้า ก็เจอกับหลิวลี่ลี่ยืน อยู่หน้าเตียงของหวังเต้าคุนโดยมีจ้าวตงที่หลิวลื่ ลีโอบเอวอยู่

เมื่อเห็นทั้งสองคนเข้ามาหวังเต้าคุนก็ถาม เสียงดัง “พวกเธอมาทําอะไรที่นี่? มาหัวเราะเยาะ ฉันรึไง?”

หลิวลี่ลี่ยิ้มเย้ยหยัน “ใครเขาอยากเห็นหน้า โง่ๆอย่างคุณกัน!” หลังจากพูดจบก็ไม่ลืมที่จะถ่มน้ำลายลงบน

พื้นแล้วพูดว่า “ฉันมาที่นี่ เพื่อมาเอาภาพวาดจาก

คุณ! คุณซ่อนมันไว้ที่ไหน?”

หวังเต้าคุนพูดอย่างโกรธ “หลิวลี่ ภาพ วาดนั้นเพื่อนรักฉันให้ฉันมา เธอจะเอามันไปได้ยัง

“ให้คุณ?” หลิวลี่ลี่ตะคอกอย่างเย็นชา “แม่ งฉิบแกช่วยกระจ่างหน่อย ทำไมเย่เฉินถึงให้ภาพ วาดนั้น? ก็เพราะว่าเป็นของขวัญเปิดร้านอาหาร ไง! และก็ร้านอาหารนั่นเป็นของใคร? ก็เป็นของพ่อฉันยังไงล่ะ!”

หวังไม่เคยคิดเลยว่าหลิวลี่จะยางอายขนาดนี้ และน้ำเสียงโกรธของเขาก็สั่น สะท้าน “อย่าให้มันมากเกินไป! ร้าน อาหารของบ้านคุณ แต่ยังมีเงิน 100,000 ฉันลงทุนไป และคุณก็ต้องคืน 100,000 หยวน นั้นให้ฉันด้วย ส่วนภาพวาดนั้นเพื่อนที่แสนดีของ ฉันมอบมันให้ฉันได้ยินไหม? เขาให้ฉัน”

พูดอย่างดูถูก “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ กับฉัน ร้านอาหารไม่มีส่วนแบ่งของคุณด้วย ฉัน จะไม่ให้เงินคุณสักแดงเดียว ภาพวาดนั่นเป็นของ ร้านอาหาร ถ้าคุณไม่เอามันมาให้ฉัน ฉันจะแจ้ง ตำรวจเดี๋ยวนี้ ว่าคุณขโมยภาพวาดนั้นจากร้าน อาหารของฉัน! ”

จ้าวตงที่อยู่ด้านข้างยังหัวเราะเยาะ “ไอ้ หนุ่ม ฉันแนะนำให้นะคุณจะได้รู้จักอะไรมากยิ่ง ขึ้น เครือจ้าวตงของฉันในจินหลิง เป็นสิ่งที่คุณไม่ สามารถยุ่งด้วยได้ ถ้าคุณไม่ส่งภาพวาดให้ฉัน ฉันแค่โทรไปสถานีตำรวจ คุณก็จะถูกจับ ทันที! ค่าคดีสองแสน มันก็เพียงพอให้คุณติดคุก เป็นเวลาสิบปี!”

น้ำตาของหวังเต้าคุนยังคงหลั่งไหล ถาม หลิวลี่ลี่ทั้งน้ำตา “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันทำ ทั้งหมดก็เพื่อคุณและมอบทุกอย่างที่สามารถให้ คุณได้แม้ว่าคุณจะไม่เห็นคุณค่า แต่คุณจำเป็นต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ?”

หลิวลี พูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “เห็น คุณค่า? คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน? ฉันจะบอก อะไรให้ฟังนะ ฉันไม่เคยขอบคุณเลย คุณไม่ คู่ควรกับฉัน! มีเพียงพี่ตงคนเดียวเท่านั้นที่คู่ควร ให้ฉันชอบ!”

จ้าวตงยิ้มอยู่ข้าง ๆ เธอและพูดว่า “ฉันลืม บอกคุณไปว่าลี่ลีกับฉันอยู่บนเตียงด้วยกัน คุณ ไม่รู้เหรอกว่าลี่ลี่ครวญครางดังแค่ไหน เพดาน บ้านของฉันแทบจะถล่มด้วย เพราะเสียงคราง ของเธอ!”

หลิวลู่ลี่พูดอย่างเขิน ๆ “แหมพี่ตงล่ะก็ ทำไมพูดถึงเรื่องนี้ละคะ คนเขาก็เขินเป็นนะคะ …

“อายเหรอ?” จ้าวตงหัวเราะและพูดว่า “ทําไมเราไม่ปิดประตูและแสดงให้เจ้าขยะนี่ได้

เห็นไปเลยล่ะ ให้มันเห็นไปเลยถ้าเธอทำยังไงให้

ฉันบ้าง?”

“ว้าย ไม่เอานะ มันน่าอายเกินไปนะ!”

หวังเต้าคุนทนต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปเขา หยิบหมอนขึ้นมาแล้วปาออกไปพร้อมก่นด่าว่า “หญิงโฉดชาย ว ไสหัวออกไปซะ!”

จ้าวตงคว้าหมอนไว้และพูดอย่างเย็นชา “ฉันขอเตือนแกไว้ ถ้าแกยังไม่ส่งภาพวาดคืนมาฉันจะหักขาอีกข้างของแกและจับแกเข้าคุก!”

หลังจากฟังเรื่องนี้ข้างนอก เฉินก็เดิน เข้าไปในห้องพักและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “ถ้ากล้าแตะต้องเพื่อนฉันล่ะก็ แกตายแน่!”

จ้าวตงหันกลับมามองที่เย่เฉินและถามว่า

“คุณเป็นใคร?” หลิวลี่ลี่ตอบกลับ “คนนี้คือเย่เฉิน คนที่ส่ง

ภาพวาดมา”

จ้าวตงหัวเราะเสียงดัง “โอ้ ฉันก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้ขยะแมงดาเกาะผู้หญิงกิน! ในจินหลิง ไม่มีใครรู้จักมันสักคน! ไม่เป็นที่สนใจสักนิด!”

ตอนที่จ้าวตงพูดก็มองไปที่เย่เฉินอย่างเย็น ชาและพูดว่า “ฉันจะให้เวลาแกสามวินาทีในการ ออกไป ฉันจะทําเหมือนแกไม่เคยมาที่นี่มาก่อน และไม่เอาเรื่องแก!”

เย่เฉินพูดอย่างเหยียดหยาม “ปล่อยฉัน ออกไปเหรอ แกเป็นใคร?”

จ้าวตงกัดฟันและพูดว่า “เด็กน้อย แกแกล้ง ทำเป็นกล้าต่อหน้าฉันจ้าวตงคนนี้งั้นเหรอ?”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนหรอกว่า แกจะเป็นใคร วันนี้แกทำให้ฉันไม่สบายใจมาก ฉันจะให้โอกาสแก คุกเข่ากับพื้นและก้มหัวให้ เพื่อนของฉันสามครั้ง และให้เพื่อนของฉันหักขา ข้างหนึ่งของแกซะ มิฉะนั้นแกไม่ตายดีแน่!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ