บทที่ 518

สีหน้าของเซียวฉางเฉียนก็ดูไม่แน่ชัด เขาเองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าภรรยาของเขานั้นจะหนีไปพร้อมกับเงิน

ยกเว้นคำอธิบายนี้ ก็ไม่มีคำอธิบายอะไรที่สามารถพูดได้อีก

แล้ว!

คนสี่คน ไม่สามารถหายไปได้หรอกน่า?

ถ้าคนเหล่านั้นหายไป ก็ควรมีเบาะแสอะไรเหลืออยู่บ้าง?

แถมยังรวมกับเงินสิบห้าล้านของเฉียนหงเล่นอีก เขารู้สึกว่า เฉียนหงเช่นอาจจะโทษตนก็เป็นได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขาก็กัดฟันและพูดว่า “ไม่ได้แล้ว ฉันต้องไปหา

หม่าหลันและถามให้มันชัดเจนด้วยตัวเอง!

นายหญิงใหญ่เชียวหลังของเซียวฉางเฉียนด้วยไม้เท้าและ กล่าวอย่างโกรธๆว่า “แกรีบไปถามให้มันชัดเจน แล้วรีบพายัย น่ารังเกียจนั่นกลับมา! และถึงแม้ว่าจะหาหล่อนไม่พบ แกก็ต้อง เอาเงินสิบห้าล้านนั่นกลับมาให้ได้ ถ้าหาเงินไม่เจอ แกก็ไม่ต้อง กลับมา! ฉันจะคิดว่าไม่เคยให้กำเนิดลูกชายคนนี้ ”

เชียวฉางเฉียนได้แต่พยักหน้าและพูดว่า “โอเคโอเคโอเค ผม จะไป! ”

ทันใดนั้นนายหญิงใหญ่เซียวก็พูดว่า “ไม่ต้องรีบ! ฉันจะไปกับแกด้วย!”

เชียงฉางเฉียนทรุดตัวลงและพูดว่า “แม่ ท่านจะไปทำไม อย่าทำให้มันวุ่ยวายเลย!

“ฉันทำให้มันวุ่นวายกว่าเดิมงั้นเหรอ?! ” นายหญิงใหญ่ กล่าวอย่างโกรธๆ “แกเสียเงินไปหมดแล้ว แล้วตอนนี้ยังจะมา พูดว่าฉันจะทำให้วุ่นวายงั้นเหรอ? ครั้งนี้ฉันจะต้องไป! ถ้าแก แก้ไขเรื่องนี้ได้ไม่ดีล่ะก็ จากนี้ฉันจะไปอยู่บ้านของเซียงฉางควน และฉันก็จะตัดขาดความเป็นแม่ลูกกับแกซะ!

เซียวฉางเฉียนได้ทุกข์ทรมานและไม่สามารถพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้า “โอเคโอเคโอเค งั้นก็ไปด้วยกันนี่แหละ!

ทั้งสองคนต่างกังวลอย่างไม่มีใครแพ้ใคร รีบออกจา กบ้านเรกแท็กซี่และตรงไปที่บ้านของหม่าหลัน

เย่เฉินและพ่อตากำลังดูทีวีอยู่ที่โซฟา ส่วนแม่ยายหม่าหลัน ก็ได้แต่อยู่ในห้อง เอาผ้าห่มห่อตัวไว้และร้องไห้ ยังคงเสียใจกับ เงินสดวสองล้านและสร้อยข้อมือหยกที่แตกไป

ทันใดนั้นเอง เวลานี้ที่ประตูก็มีเสียงดังโครมคราม

เย่เฉินลุกขึ้นมาเปิดประตู ก็พบกับนายหญิงใหญ่เซียวและ เซียวฉางเฉียนที่มายืนอยู่หน้าประตู เขาขมวดคิ้วและถามว่า “พวกคุณมาทำอะไร? ”

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวเห็นเยี่เฉินก็รู้สึกโกรธอย่างทนไม่ได้จึง ด่าไปว่า “แกมันไอคนไร้ประโยชน์ ไสหัวไปซะ เรียกหม่าหลันออกมา!

เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “นายหญิงใหญ่ ครอบครัวเราได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณไปแล้ว ที่นี่ไม่ ต้อนรับคุณ!

“แกพูดว่าอะไรนะ?! ” นายหญิงใหญ่เชียวสบถอย่างโกรธ เกรี้ยวออกมาว่า “ใครให้ความกล้าแกนายกัน? ถึงได้กล้ามา ไม่เคารพนันแบบนี้? ! ”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คุณยังคิดว่าคุณเป็นหัวหน้า ตระกูลเซียวเหมือนแต่ก่อนงั้นเหรอ? ถึงได้แต่คอยครอบงำผม ไปทุกทีแบบนี้? จะบอกคุณให้ว่าที่นี่ไม่ต้อนรับ รีบกลับไปได้ แล้ว! ”

เมื่อพูดจบเก๋เฉินก็จะปิดประตู

เขียวฉางควนเมื่อได้ยินเสียงเอะอะ ก็รีบวิ่งออกมา

เมื่อเห็นทั้งสองคน ก็อดไม่ได้ที่จะต้องขมวดคิ้วและถามว่า “พวกเธอมาทำอะไรที่นี่? ”

นายหญิงใหญ่เซียวทำเสียงเหอะๆออกมา และถามด้วยท่าทีที่ สง่าผ่าเผยว่า “ฉางควน! ในสายตาแกยังมีแม่คนนี้อยู่ไหม?

เซียวฉางควนผงะและพูดว่า “คุณต้องการตัดความสัมพันธ์ เองนะ คุณควรจะถามตัวเองว่า ในสายตาของคุณนั้นไม่มีลูกชาย คนนี้แล้วใช่ไหมถึงจะถูก”

นายหญิงใหญ่เชียวแสดงสีหน้าที่น่าเกลียดออกมาและโพล่งออกมาว่า “ยังไงเลือดข้นกว่าน้ำ ไม่ว่าจะเวลาไหนเมื่อไหร่ ฉัน ก็ยังเป็นแม่ของแก! ”

เขียวฉางควนนั้นทุกข์เพราะนายหญิงใหญ่มาหลายปีแล้ว มัน เพียงพอแล้ว เขาพูดอย่างโกรธๆออกไปว่า “ตอนที่คุณรำคาญ ผม คุณก็จะตัดขาดความสัมพันธ์ แต่พอมีเรื่องจะมาหา ก็เป็นแม่ ผมงั้นเหรอ? ขอโทษจริงๆ แม่แบบนี้ ผมเองก็ไม่อยากได้

หลังจากพูดจบ เซียวฉางควนก็หันศีรษะและเดินกลับไปที่ห้อง

เยเฉันมองไปที่นายหญิงใหญ่เซียวและเชียวฉางเฉียน พร้อม กับยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “พวกคุณคงได้ยินสิ่งที่พ่อตาของผม พูดแล้ว ดังนั้นเชิญกลับไปเถอะ!