บทที่ 517

เมื่อเชียวฉางเฉียนได้ยินเช่นนั้น ก็ตะโกนกลับไปด้วยความโมโห ว่า “หม่าหลัน หยุดพูดเลวทรามที่นี่ซะที!

หม่าหลั่นกังวลและรีบโพล่งออกมาว่า “โอ้ นายไม่เชื่อใช่ไหม ล่ะ? โอเค งั้นฉันจะบอกนายให้ ถ้านายหาเฉียนหงเป็นเจอ งั้น ฉันก็จะถือว่าฉันแพ้ก็แล้วกัน!

เซียวฉางเฉียนโพล่งออกมาถามว่า “นี่เธอหมายความว่ายัง ไง? ”

หม่าหลันตาว่า “หมายความว่ายังไงนายก็ไปคิดเอาเอง ตอน นี้ฉันเริ่มจะอารมณ์ไม่ดีแล้ว ขี้เกียจจะพูดกับนาย

เมื่อพูดจบหม่าหลันก็วางสายโทรศัพท์ทันที

เมื่อเชียวฉางเฉียนได้ฟังเสียงของที่ดูวุ่นวายและดูอารมณ์เสีย ในโทรศัพท์จนเกือบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปของหม่าหลันนั้น

แต่ก็มีเซียวไห่หลงที่มาหยุดเขาไว้และพูดว่า “พ่อท่านอย่า เพิ่งหุนหันพลันแล่นไป สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ การพาแม่ กลับมา!

เซียวไห่หลงนั้นไม่รู้เลยว่า ในตอนนี้แม่ของเขานั้นได้ถูกส่งไป หุบเขาในจิ้นเสียแล้ว แต่หากดูจากความสามารถของตระกูล เซียว ในชีวิตนี้ก็คงไม่มีปัญญาหาหล่อนเจอ
ในเวลานี้เอง เซียวเวยเวยที่อยู่ด้านข้าง ก็พูดชักชวนว่า “ใช่ แล้วพ่อ! ท่านจะโกรธอะไร! หม่าหลันที่น่ารังเกียจนั่นพูดอะไร เหรอ? ”

เขียวฉางเฉียนกล่าวด้วยความโกรธว่า “หม่าหลันบอกว่าแม่ แกหนีไปกับไอ้หน้าขาวนั่นแล้ว!

“ห้ะ? ” เซียวไห่หลง เซียวเวยและนายหญิงใหญ่เซียวทุกคน ต่างตกใจ!

“เลี้ยงดูไอ้แมงดานั่นเหรอ? ! ” นายหญิงใหญ่เชียวพูดอย่าง โกรธๆว่า “เรื่องจริงเหรอ?”

“ผมก็ไม่รู้ครับแม่! ” เซียวฉางเฉียนกล่าวอย่างกังวลและ โกรธว่า “หม่าหลันพูดในโทรศัพท์แบบนี้ แถมยังบอกว่าหงเป็น หลอกผมให้ตั้งสำนักงานให้เธอ บอกว่าเธอโดนโกงมา แต่ใน ความจริงหงเช่นนั้นสร้างให้ผม ให้ผมวางใจ จากนั้นก็หาเวลา เพื่อที่จะหนีออกไป!

เซียวไห่หลงโพล่งออกมาด้วยน้ำตาว่า “คนแซ่หม่านี่มันเลว ทรามชาติหมาจริงๆ! แม่ผมจะไปเลี้ยงดูไอ้แมงดานั่นได้ยังไง กัน! ยิ่งหนีไปกับไอ้หน้าขาวนั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย!

สีหน้าของเซียวฉางเฉียนนั้นดูแปลกประหลาดและเขาพูด อย่างเย็นชาว่า “เรื่องนี้ใครจะพูดได้ดีล่ะ? ตอนนี้ฉันกำลังคิด อย่างละเอียดว่าเรื่องนี้มันค่อนข้างน่าสงสัย!

“อะไรกัน? ” เซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยถามอย่างเร่งรีบว่า ทำไมแม่ถึงดูน่าสงสัยล่ะ? ”
เขียวฉางเฉียนกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าหมองว่า “ย่าของเธอ ต้องการให้ฉันจ่ายเงินแปดล้านให้ แต่แม่ของเธอไม่ยอม จึง เสนอโอนเงินให้เธอก่อน จากนั้นฉันก็พูดกับย่าของเธอว่า ตอนนี้ กำลังให้ผู้จัดการบริหารแลกเงินนั้นมา ดังนั้นฉันถึงเอาบ้านราคา สิบห้าล้านนี้ไปให้แก่หล่อนไงล่ะ!

นายหญิงใหญ่เซียวจ้องมองเซียวฉางเฉียนและตบหน้าเขา ด้วยความโกรธ พร้อมกับสาปแช่งด้วยความโกรธว่า “แกไม่ได้ บอกฉันว่ามีแค่สิบล้านเหรอ? ! ”

เขียวฉางเฉียนกำลังเร่งรีบ เขาจึงได้บอกความจริงออกมา ตอนนี้กลับโดนตบหน้า เขารู้สึกน้อยใจและโกรธพร้อมกับพูดว่า “แม่! ไม่ใช่ท่านเองหรอที่ผมมีเงินสิบล้าน? ผมไม่ได้พูดสัก หน่อย! ”

นายหญิงใหญ่เชียวค่าด้วยความโกรธว่า “แล้วทำไมแกถึงไม่ บอกความจริงกับฉันล่ะ?! ฉันเป็นแม่แก! ทำไมแกถึงไม่บอก ความจริงกับฉันแล้วบอกว่าจริงๆแล้วแกมีเงินเท่าไหร่?

เซียวฉางเฉียนพูดไม่ออก

พูดจริงๆก็คือตนปกปิดจำนวนเงิน เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องเล่นลิ้น นายหญิงใหญ่เชียวโกรธมากและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันคิด มาตลอดว่าแกกับน้องชายแกนั้นไม่เหมือนกัน คิดมาตลอดว่าแก มีความสามารถมากกว่าน้องชายแก คิดว่าแกมีเล่ห์เหลี่ยม มากว่าน้องแกและมีสายตาที่ดีกว่าน้องชายแก! แต่สิ่งที่ฉันคิด ไม่ถึงเลยก็คือ แม้แต่ฉันแก่ก็ยังโกหก!
ขณะที่พูด นายหญิงใหญ่เชียวก็กัดฟันและพูดต่อว่า “ตอนนี้ แกคงรู้แล้วล่ะว่าอะไรที่เรียกว่าคนฉลาดที่ถูกหลอกโดยคนฉลาด แล้วสินะ? แกไม่พูดความจริงกับฉัน แถมเงินก็ให้ภรรยาแกไป หมด ตอนนี้ล่ะ ดีแล้วก็เลยพากันหนีไป ส่วนพวกที่เหลือก็ซวยไป กันหมด! ”

เซียวเวยเวยกัดฟันแล้วพูดว่า “ย่า แม่ไม่ได้เป็นคนอย่างนั้น นะ! ”

นายหญิงใหญ่เชียวหัวเราะเยาะและพูดว่า “ไม่ใช่คนแบบ นั้น? แล้วแม่เธอตอนนี้ล่ะ? หายไปไหนแล้ว? ทำไมต้องหายตัว ไปในเวลานี้?

ด้วยเหตุนี้นายหญิงใหญ่เซียวจึงถามอย่างร้อนรนว่า “แถมแม่ ของเธอยังพูดเองอีกว่า จะหาคนไปหลอกหม่าหลัน ทำไมคนที่ไป ร่วมมือกับหล่อนถึงหายไปกันหมดล่ะ? เหลือแต่หม่าหลันไว้คน เดียว สิ่งที่พิสูจน์ได้ว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดอย่าง มาก! ”

เซียวไห่หลงโพล่งพูดออกมาว่า “เป็นไปได้ไหมว่าหม่าหลัน เป็นคนทำ? เป็นไปได้ไหมว่าเธอกลับจับแม่ของผมไปแล้ว จัดการกับคนที่ร่วมมือกับหล่อน? ”

นายหญิงใหญ่เชียวกล่าวอย่างรังเกียจว่า “หม่าหลัน? คน ปากร้ายอย่างหล่อนจะไปมีความสามารถทำแบบนั้นได้ยังไง กัน? ก็เหมือนกับลุงคนรองของแกนั่นแหละ ที่โดนยัยปากร้าย นั่นวางแผนเอาไป ฉันจะไม่ขอเสนอความคิดเห็นเกี่ยวกับแม่ของแกที่ฉลาดกว่าหมาหลันแค่สิบเท่าเองหรอกนะ ถ้าหล่อนอยาก เล่นงานหม่าหลันจริงๆ หม่าหลันก็คงโดนเล่นไปก็เท่านั้น!