บทที่ 510

จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็หน้าซีดและโพล่งพูดออกมาว่า “ฉัน…ฉันไม่ได้ มีส่วนร่วมในธุรกิจคาสิโนนั่นซะหน่อย ฉันแค่จัดการด้านการเงิน เท่านั้น…”

“จัดการด้านการเงินงั้นเหรอ? ” เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมยว่า “ทำการเงินก็ถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ดี ไม่ต้องมาพูดลบล้าง ตามไปชดใช้กันซะ ครอบครัวของเธอนี่มันขยะเยอะจริงๆ

ในตอนนั้นเอง เฉินจือข่ายก็ได้พูดออกมาว่า “ท่านอาจารย์เ ครับ ผู้หญิงคนนี้ผมรู้จัก พ่อของเธอคือจางเหล่าชื่อ เขาเปิดคาสิ โนอยู่แถวนี้ ท่านต้องการให้ผมนำตัวมาไหมครับ?

เย่เฉินจึงกล่าวว่า “ตรวจสอบหน่อยซิ ว่าพวกเขาคนใดได้ทำ เรื่องโหดร้ายทารุณไร้มนุษยธรรมหรือเปล่า ถ้าทำเรื่องที่ไม่ สามารถให้อภัยได้ล่ะก็ จัดการได้เลย”

ทันใดนั้นหญิงสาวก็ล้มลงกับพื้นด้วยความหวาดผวา

จากนั้นรถมินิบัสโตโยต้า คลอสเตอร์ ก็ได้มาถึงที่ Tomson Rivieraแล้ว เหอหัวเฉียงสมาชิกที่อยู่ในกลุ่มพวกคนพาลนั้นก็ได้ ถูกทุบขาไปหนึ่งข้าง และเตรียมเอาตัวไปขึ้นรถ

ขณะนั้นเองเย่เฉินก็พูดกับหม่าหลันว่า “แม่ครับ เราไปกัน เถอะ”

สีหน้าของหม่าหลันนั้นดูแย่เป็นอย่างมาก เธอดึงเเฉินมาข้างๆและกระซิบว่า “พวกมันถ่ายวิดีโอฉันอย่างว่าไว้ แกต้อง ช่วยฉันเอาคืนมาให้ได้นะ! ”

วิดีโออย่างว่า? “เปเฉินขมวดคิ้วและถามว่า “หมายความว่า ยังไง? ”

หม่าหลับพูดอย่างร้อนใจว่า “ก็วิดีโออย่างว่าแหละ! พวกเขา ให้ฉันถอดเสื้อผ้าออกแล้วพวกมันก็ถ่ายวิดีโอเอาไว้…แกต้องหา วิดีโอนั่นและลบมันออกให้ฉันนะ! ไม่อย่างนั้น ถ้าวิดีโอหลุดไป แล้วล่ะก็ ฉันก็จะไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว! ”

เย่เฉินตกตะลึงไปชั่วครู่ เขาไม่คิดเลยว่าแม่ยายของเขาจะ สนุกเพลิดเพลินกับอะไรแบบนี้

เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ดึงตัวเหอหัวเฉียงมา และ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอเป็นคนถ่ายวิดีโอใช่ไหม?

เหอหัวเฉียงตกใจร้องไห้ออกมา “ท่านเย่ ฉันสับสนงงงวยไป อยู่พักหนึ่งเท่านั้นเอง….

เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “พูดจาไร้สาระให้มันน้อยๆ

หน่อย บอกมา วิดีโออยู่ไหน?

“อยู่ในโทรศัพท์ของฉัน!

“ได้ปล่อยออกไปไหม? ”

“ไม่ ไม่ ไม่ได้ทําอย่างแน่นอนเลยค่ะ!

เย่เฉินพยักหน้า พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาจากโทรศัพท์ของเขา พร้อมกับส่งให้หม่าหลันและพูดว่า “แม่ หาวิดีโอแล้วก็ ลบเองซะนะ”

หม่าหลันรีบหยิบโทรศัพท์ไป แล้วเข้าไปในอัลบั้มเจอวิดีโอ ของตน จึงลบออกไปหมด

ต่อมาก็รู้สึกว่ายังไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ จึงเอาโทรศัพท์

ออกมาทุบจนแตกละเอียด

จากนั้นหม่าหลินก็กล่าวอย่างเกลียดแค้นว่า “ฉันจะรอพวกเขา ขึ้นรถไปกันก่อนแล้วฉันค่อยไป

เย่เฉินหยักไหล่พร้อมกับพูดว่า “โอเค งั้นผมจะสั่งให้พวกเขา เร็วกว่านี้แล้วกัน ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว ผมยังต้องกลับบ้านไปทำ อาหารให้ชหรันอีก”

เมื่อเห็นคนกลุ่มนั้นค่อยๆถูกนำขึ้นรถมินิบัสทั้งสามคันแล้ว

หม่าหลันก็ถือว่าได้คลายความเกลียดชังลง จากนั้นโยนกุญแจ

รถให้กับเย่เฉินและพูดว่า “แกไปขับรถ

เย่เฉินได้บอกว่าเฉินจือข่ายและหงห้า ขึ้นไปขับรถบีเอ็ มดับเบิลยูของแม่ยาย จากนั้นก็ออกจาก Tomsom Riviera

หลังจากขับออกมาจากTomsom Riviera หม่าหลันก็เริ่ม ร้องไห้และพูดว่า “วันนี้นี่เป็นวับสูบเลือดสูบเนื้อจริงๆ! เงินสอง ล้านก็แพ้หายวับไปกับตา ได้กลับมาแค่หกหมื่น! แถมยังมี กําไลหยกอีก…..

หม่าหลานรู้สึกทุกข์ใจและไม่สบายใจมากขึ้นเมื่อหล่อนคิดถึงเรื่องนี้ หล่อนร้องไห้และมองไปที่เเฉิน แล้ว อย่างโกรธแค้น ว่า “ทุกอย่างต้องโทษแกไอ้คนไร้ประโยชน์ แกนี่มันว่างเกินไป ใช่ไหม แกให้พวกมันบริจาคเงินให้ Project Hope ทำไม? ! ทำไมไม่ให้พวกมันจ่ายเงินทั้งหมดให้ฉัน?! ”

เย่เฉินพูดอย่างเบาๆว่า “แม่ ถ้าแม่เอาเงินพวกหล่อนมาหลัง จากพวกหล่อนหายตัวไป ตำรวจก็คงพบว่าเงินของพวกหล่อนนั้น อยู่กับแม่ก่อนที่จะหายตัวไป ไม่ว่าจะแก้ต่างอย่างไร ก็ฟังไม่ขึ้น หรอกนะ ถึงตอนนั้น พ่อกับชูหนก็คงรู้เรื่องนี้

ทันทีที่หม่าหลานได้ยิน เธอก็ตกใจและโพล่งออกมาว่า “เรื่อง นี้ห้ามไปพูดกับพ่อหรือซูรันเด็ดขาด! ได้ยินไหม? ! “