บทที่ 508

หม่าหลันนั้นทรุดลง

สองล้านที่เอาไปเล่นพนันก็ไม่ได้คืน สร้อยข้อมือราคาสี่ห้า ล้านก็โดนตัวเองทําขาดซะนี่ ความสูญเสียของตนนี่มันช่างน่า สมเพชเสียจริง!

เธอหันไปมาหนิวกุ้ยหมิ่นแล้วด่าอย่างบ้าคลั่งว่า “หล่อนไม่ได้ บริจาคเงิน! หล่อนต้องเอาเงินมาคืนฉัน! เอาเงินทั้งหมดที่หล่อน มีมาให้ฉันซะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าหล่อน! จะฉีกเป็นชิ้นๆเลย! ”

หนิวกุ้ยหมิ่นคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความตกใจร้องไห้ขอร้อง “พี่ ใหญ่ ฉันเป็นแค่คนจนอนาถา เงินฝากรวมก็มีแค่หกหมื่นกว่า หยวนเอง แต่ถ้าต้องการจริงๆ ฉันก็จะให้ทั้งหมดเลย…

หม่าหลันขึ้นไปตบปากหล่อนสองสามทีและพูดอย่างโกรธๆว่า “ฉันไม่เชื่อหรอกนะ เปิดบัญชีในโทรศัพท์มาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้!”

หนิวกุ้ยหมิ่นร้องไห้และพูดว่า “ฉันไม่มีเงินจริงๆจะพี่ ฉันมีราย ได้สองพันกว่าหยวนต่อเดือนเอง ถ้าไม่ได้เป็นเพราะไม่มีเงิน จริงๆ ฉันก็คงไม่มาร่วมมือกับเหอเหลียนทำร้ายคนหรอก……

ขณะที่พูด หล่อนก็เปิดเงินในบัญชีให้ดู ในนั้นมีแค่หกหมื่น

สามพันหยวนจริงๆ

หม่าหลันใกล้จะแตกสลายแล้วจริงๆ
เงินหกหมุนกว่าหยวนจะเอาไปทำอะไร ตนสูญเสียเงินไปมากกว่าหกล้าน

ในเวลานี้ เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่เเฉิน พูดอย่างโกรธๆว่า ทั้งหมดนี้ต้องโทษแก! โทษแก! ไอ้คนไร้ประโยชน์ แกพูดมา สิ! ทําไมแกต้องให้พวกเขาเอาเงินไปบริจาคด้วย! ทำไมไม่ให้ พวกเขาโอนเงินให้ฉัน ! ”

เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดเบาๆว่า “แม่ ผมช่วยชีวิตแม่นะ นี่มัน ควรจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสิ! ”

“ฉันล่ะ ย! ” หม่าหลั่นกระโดดไปมาด้วยความโกรธ “ฉัน ไม่ได้ต้องการให้แกมาช่วยชีวิตฉัน! ฉันอยากให้แกช่วยเงิน ฉัน! ถ้าไม่มีเงิน ชีวิตฉันก็หมดความหมายแล้ว! แกเอาเงินคืน มาให้ฉัน! คืนมาให้ฉัน! ”

เย่เฉินมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เย็นชา ขี้เกียจที่จะต้องมาให้

ความรู้กับเธอ

ทําให้เธอเสียเงิน ถือเป็นสิ่งที่ตนเจตนา เพื่อที่จะให้บทเรียน

กับเธอ

ไม่เช่นนั้น ครั้งหน้าเธออาจนำปัญหามามากมายกว่านี้ มันไม่ได้สำคัญว่าเธอจะตายหรือไม่ เพียงแต่กลัวว่ามันจะทำร้ายจิตใจของเซียวซูหน ท่านหงห้ามองไปที่หม่าหลันด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขารู้สึกไม่ยุติธรรมแทนเยเฉิน

นี่เป็นแม่ยายประสาอะไร? ช่วยชีวิตหล่อนแล้ว ทําไมหล่อน ถึงยังอัปยศอยู่?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาจึงตะโกนออกไปว่า “ฉันขอเตือนคุณไว้ ก่อนเลยนะ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นแม่ยายของท่าอาจารย์เย่ แล้ว จะมาไม่เคารพเขานะ ถ้ามันมากเกินไป ฉันจะส่งคุณไปเหมือง ถ่านหินดากับพวกนั้น!

หม่าหลับผงะ ความเย่อหยิ่งของหล่อนนั้นลงลดไปทันทีแล้ว พูดด้วยน้ำเสียต่ำๆว่า “เมื่อเป็นเรื่องของครอบครัวเรา แกเกี่ยว อะไรด้วย? ”

หลังจากพูดจบก็ชี้ไปที่เยเฉินและพูดว่า “รู้ไหมว่าชายคนนี้มัน ก็เป็นชายโกหกไร้สาระ? ตอนนี้แกถูกเขาหลอกอยู่รอวันที่สติ ของนายนั้นกลับมา นายจะเป็นคนแรกที่อยากจะสับเขาเป็น ชิ้นๆ”

ท่านหงห้านั้นรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาเงื้อมมือดบพร้อม กับด่าว่า “ถ้ายังกล้ามายั่วยุความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับท่านอา จารย์เยอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่าเธอซะ!

หม่าหลันจึงไม่กล้าที่จะหยิ่งผยองอีกต่อไป

เธอรู้วิธีการของท่านหงห้า หากไปหาเรื่องเขาล่ะก็ ตนจะไป รับมือไหวได้ยังไงกัน?

ดังนั้นหล่อนจึงได้แต่ถอยหลังไป ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก
ตอนนี้ท่านหงห้ามาที่ด้านหน้าของเเฉิน เขาคุกเข่าข้างหนึ่ง ลงกับพื้นแล้วพูดด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อยว่า “ท่านอาจารย์เย่ ผม รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนท่านจริงๆ บางคำก็กลัวว่าพูดออกไปแล้วจะ ทำให้ท่านโกรธ แต่หงห้าก็ต้องพูดออกไป! ”

หลังจากพูดแล้วเขาก็เพิ่มระดับเสียงขึ้นเล็กน้อยและโพล่ง ออกมา “ท่านเป็นคนที่มีความสามารถ เป็นคนพิเศษถึงเพียงนี้ ทำไมจะต้องไปเป็นลูกเขยของคนปากร้ายแบบนี้? แม่ว่าท่านกับ คุณนายเย่จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน แต่ก็ไม่จำเป็นว่าจะ ต้องมีแม่ยายแบบนี้ให้มาสะดุดตานะครับ แถมเธอยังดูหมิ่นท่าน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า น่าจะฆ่าไปได้ตั้งนานแล้ว! “