บทที่ 500

เหอหัวเฉียงตกใจจนตัวสั่น เขาพูดกับเย่เฉินอย่างไม่ชัดว่า “อา จารย์เยผมผิดไปแล้ว ผมถูกป้ารองหลอก ป้าบอกว่าจะจัดฉาก หลอกแม่ยายท่าน ผมถูกป้าหลอกใช้ทั้งนั้น..

เย่เฉินตบหน้าของเขาอย่างแรง และพูดอย่างเย็นชา “ก่อนที่ สิบสองเสียงยังไม่จบลง ถ้าแกยังกล้าพูดแม้แต่คำเดียว ฉันก็จะ ให้หงห้าฉีกแกเป็นร้อยชิ้น!”

เหอหัวเฉียงตกใจกับแววตาที่ดุร้ายของเยเฉิน และหุบปากใน ทันที

ในตอนนี้เยเฉันมองไปที่มือขวาของเขาที่หักทั้งห้านิ้ว แล้วพูด

เบาๆ : “มือขวายังขาดอีกหนึ่งเสียง มา เตรียมตัวให้พร้อม

พูดจบ ก็จับข้อมือของเขา และใช้แรงอย่างแรง

แกร๊ก!

ข้อมือขวาของเหอหัวเฉียงหัก!

ขาทั้งสองของเหอหัวเฉียงอ่อนตัวลง และคุกเข่าลงกับพื้น

เขาอยากขอความเมตตา แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เก๋เฉินพูดเมื่อกี้ ก็ ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

แต่ว่า ความเจ็บปวดที่เสียดแทงนี้ มันทำให้เขาแทบสลาย

ในตอนนี้เย่เฉินกลับพูดว่า: “สิบสองเสียง นี่เพิ่งผ่านไปแค่หกเสียง ยังมีอีกหกเสียง”

พูดจบ ก็โน้มตัวลงจับมือซ้ายของเหอหัวเฉียง

เหอหัวเฉียงมองไปที่เย่เฉินด้วยน้ำตา และไม่กล้าที่จะพูด เขา

จึงใช้ดวงตาที่น่าสมเพช และส่ายหัวไปมา เพื่อขอความเมตตา จากเย่เฉิน

เปเฉินยิ้มให้เขาอย่างโหดร้าย

หลังจากนั้น เขาก็จับนิ้วหัวแม่มือซ้ายของเขา และพูดเบาๆ : “มา เสียงทีเจ็ด! ”

เหอหัวเฉียงสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด

เยเฉันไม่ได้ให้โอกาสเขาในการตอบโต้ และพูดต่อว่า: “มา เสียงที่แปด! ”

เหอหัวเฉียงรู้สึกเจ็บปวดและกำลังจะเป็นลม แต่ว่า เสียงที่เก้าก็ทำให้เขาฟื้นขึ้นมา

เยเฉิน ในเวลานี้ สายตาของเขา ช่างน่ากลัวและโหดร้าย ราวกับชูร่าแห่งนรก!

เย่เฉินตบหน้าเขา และยิ้มจางๆ พูดว่า “ยังมีอีกสี่เสียง อย่า พลาดโดยเด็ดขาด”

จากนั้น ก็มีเสียงแกร็กดังขึ้นอีกครั้ง!

วิธีการลงโทษอย่างช้าๆ นี้ แม้แต่ท่านหงห้าเห็นก็ยังตกใจ
ยังมีอีกสามเสียง

เหอเหลียนตกใจกลัวไปหมดแล้วในเวลานี้

เธอตระหนักได้อย่างเร็วว่า หลังจากที่หลานชายตัวเองได้รับ สิบสองเสียงจบครบแล้ว คนที่ซวยก็คือตัวเอง…

เฉียนหงเย่นคิดที่จะรีบหนี แต่ในไม่ช้าก็มีลูกน้องของหงห้า

ใช้ปืนจ่อไปที่หัวแล้วพากลับมา จากนั้นก็ถูกเตะลงกับพื้น

ปากกระบอกปืนสีดำจ่อที่หน้าผาก ทําให้เธอกลัววิญญาณ แทบหลุดจากร่าง

ในตอนนี้ เหอหัวเฉียงได้รับไปสิบเอ็ดเสียงแล้ว

ในขณะนี้ นิ้วทั้งสิบบนมือทั้งสองของเขา เหมือนเมล็ดถั่วห้อย

ลงมาจากเถาวัลย์ อ่อนปวกเปียก และนิ้วทั้งสิบนี้ไม่สามารถขยับ

ได้แม้แต่นิ้วเดียว

ตอนนี้เขามีเพียงข้อมือซ้ายเท่านั้นที่ขยับได้

เยเฉันพูดกับเขาว่า: “มาเถอะ เสียงสุดท้ายแล้ว! ”

เหอหัวเฉียงเจ็บปวดมากจนแทบจะคุกเข่าไม่อยู่ ทำได้เพียง ปล่อยให้เยเฉินจับข้อมือซ้าย และหักข้อมือของตัวเอง

สิบสองเสียง!

เหอหัวเฉียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

เขารู้ว่า อนาคตตัวเองเป็นคนไร้ประโยชน์ นิ้วทั้งสิบ และข้อ มือสองข้างก็ไร้ประโยชน์หมด ตัวเองจะทำอะไรได้อีกในอนาคต?!

อยู่ในสังคมต่อไป?

ตัวเองยังสามารถถือมืดได้ไหม?

ถึงตอนนั้นถ้าไม่ถูกศัตรูฆ่าตาย เกรงว่าคงถูกจุดธูปฝังไป แล้ว?

ในเวลานี้เเฉินนั่งยองๆ มองไปที่เหอหัวเฉียง และพูดอย่าง เย็นชา: “แกยังมีขาอีกสองข้าง และสองเท้า ดังนั้น หากต่อจากนี้ แกไม่ตอบคาถามฉันให้ดีๆ ฉันจะมอบสิบสองเสียงให้แกอีก! ”

ใบหน้าของเหอหัวเฉียงซีดราวกับแม่คนิ่ง พูดอย่างสิ้นหวังว่า “ไม่ว่าท่านจะถามอะไร ผมจะตั้งใจตอบ!”

เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่เฉียนหงเย็นและเหอเหลียนที่สั่นเทา และพูดอย่างเย็นชา “แกบอกฉันให้ชัดเจน ว่าเรื่องในวันนี้ที่จริง แล้วเป็นอย่างไร หากพลาดแม้แต่รายละเอียดเดียว ขาสองข้าง ของแกก็ไม่ต้องมีแล้ว!!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ