ภายใต้ความยินดีเยเฉินได้น่าตาราเก้า เสวียนเทียนยัดเข้าในอกทันที

ผลที่ได้คือหนังสือเล่มนี้กลายเป็นฝุ่นผง หายไปในทันใด

ทว่าทุกตัวอักษรในหนังสือกลับสลักอยู่ใน หัวของเยเฉินอย่างชัดเจน

ในเวลานี้พ่อตาที่หนีไปได้ถูกชายร่างใหญ่ หลายคนคุมตัวกลับมาด้วยความป่าเถื่อน

เห็นใบหน้าทั้งสองด้านของเขาที่ทั้งแดงทั้ง บวมคงเป็นเพราะโดนเล่นงานตอนโดนจับได้ เย่เฉินมองท่าทางสะบักสะบอมของเขาแล้ว

อยากหัวเราะในใจ

ตาแก่คนนี้ก่อเรื่องแล้วยังอยากโยนปัญหา มาให้ตน มีเรื่องแบบนี้ได้ซะที่ไหน! ให้เขาโดนสั่ง

สอนสักหน่อยถือว่าเป็นการลงโทษเขาเช่นกัน

พ่อตาเซียวฉางควนในเวลานี้มีสภาพ สะบักสะบอม เมื่อกี้เขาพยายามหนีสุดชีวิต เหนื่อยจนเหลือจะทน

แต่เขาเองก็ไม่มีกุญแจรถ อายุเยอะแล้ว รูป ร่างก็อ้วนจะวิ่งก็วิ่งไม่ไว ใช่คู่ต่อสู้ของวัยรุ่นพวกนี้ที่ไหนกัน

ดังนั้นไม่นานนักเขาก็โดนจับมัดกลับมา ยัง โคนทบไปอีกหลายที น่าสมเพชจริงๆ

คนพวกนั้นจับเซียวฉางควนกลับมา ผู้จัด การโจวเหลียงเงื่นกัดฟันพูด “ตาแก่ ทำแจกันของ พวกเราแตกแล้วจะหนีงั้นเหรอ? คุณไม่สืบเบื้อง หลัง ซึ่งถังของพวกเราดูหน่อยล่ะ! ”

พ่อตาพูดอย่างหวาดกลัว “ผมไม่ได้ตั้งใจนะ เป็นเพราะแจกันมันลื่นเกิน…….”

โจวเหลียงเวิ่นพูดเสียงเย็น “ไม่ต้องพูด มาก! ผมให้เวลาคุณช่วงบ่ายไปหาเงินมา หาก ไม่มีเงินชดใช้ ผมจะแจ้งตำรวจว่าคุณตั้งใจ ทําลายทรัพย์สินผู้อื่น มูลค่าคดีห้าล้านกว่าพอที่ จะให้คุณติดคุกอีกนาน!”

เซียวฉางควนตกใจจนสั่นไปทั้งร่าง มองเย่ เฉินราวกับมองเห็นเส้นฟางช่วยชีวิต “เย่เฉิน ลูกเขยคนดีของฉัน! แกจะไม่ยื่นมือเข้าช่วยไม่ได้ นะ!”

เย่เฉินพูดอย่างจนปัญญา “พ่อครับ ผมเองก็ ไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นนะ! ”

เซียวฉางควนพูดออกมาอย่างรีบร้อน “งั้น แกไปติดคุกแทนฉันสิ! ตระกูลเซียวของฉันเลี้ยง ดูแกมาตั้งนานถึงเวลาที่แกต้องรู้จักทดแทนบุญ คุณแล้ว! ”
ในใจเย่เงินคิด คุณยังมีหน้ามาพูดคําพูด พวกนี้อีกเหรอ?

กำลังจะปฏิเสธ ชายวัยกลางคนคนนั้นก็ชิง พูดตัดหน้าก่อน “คนก่อหนี้ก็ต้องเป็นคนรับผิด ชอบ จีมิ่งถังของพวกเราทำธุรกิจโดยเน้นหนัก ความน่าเชื่อถือ เป็นคุณที่ทําแจกันแตกก็ต้องเป็น คุณ ชดใช้! ”

พูดแล้วเขาก็พูดกับเย่เฉินต่อ “คุณไปได้ แล้ว แต่ว่าทางที่ดีช่วยเขาหาเงินให้ครบ ไม่อย่าง งั้นพ้นบ่ายวันนี้ไปฉันจะส่งเขาให้ตำรวจ”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ

เซียวฉางควนตระหนกสุดขีด พูดทั้งน้ำตา “ลูกเขยคนดีแกไปไม่ได้นะ! แกไปแล้วฉันจะทำ ยังไง! ”

เย่เฉินเห็นเขาตระหนกจนเป็นแบบนั้นก็อด ตลกไม่ได้

แต่แน่นอนว่าบนใบหน้านั้นไม่อาจยิ้มออก มาได้

เขากำลังคิดจะใช้ข้ออ้างไปหาเงินเพื่อออก ไป ให้พ่อตาลำบากอยู่ที่นี่สักหน่อย

แต่ว่าในหัวเขาพลันคิดได้ เมื่อกี้ในตำราเก้า เสวียนเทียนมีวิธีเก่าแก่ที่ใช้ซ่อมเครื่องลายคราม เขาจึงเกิดความคิดขึ้นแล้วพูด จัดการโจว ถ้า หากผมซ่อมขวดใบนั้นได้ คุณจะปล่อยพ่อตาผมไปได้ใช่ไหม? *

โจวเหลียงเวิ้นหัวเราะเสียงเย็นแล้วพูด คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ยังบอกจะซ่อมวัตถุ โบราณ บอกคุณตามจริงผมได้ส่งรูปให้ผู้ เชี่ยวชาญการประเมินวัตถุโบราณจินหลิงดูแล้ว ฝังนั้นบอกว่าแตกแบบนี้นั้นไม่สามารถซ่อมได้ อีก”

เย่เฉินส่ายหน้าพูด “แจกันของคุณใบนี้ยัง ไงก็แตกไปแล้ว ปล่อยไว้ก็ไร้ประโยชน์ ผมลองดู ก็ไม่เสียหายอะไร……

โจวเหลียงเวิ่นหัวเราะเยาะออกมาแล้วพูด “ได้สิ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ? เอาเลย ผมจะคอยดูว่าคุณมีฝีมืออะไร! ”

เย่เฉินพูด “เตรียมกระดาษเซวียนจื่อให้ผม หนึ่งแผ่น พู่กันหนึ่งด้าม ไข่ไก่ห้าฟอง เอาไข่ไก่ ติบนะ” โจวเหลียงเวิ่นที่รอดูว่าเย่เวิ่นจะทำเรื่อง โง่ๆ ยังไงก็ไม่ลังเล ไม่นานก็หาไข่ไก่ดิบมาให้เย็ เฉินได้ตะกร้าหนึ่ง

ทว่าเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูดเยาะ “ใช้ไข่ไก่ ซ่อมโบราณวัตถุ ผมยังไม่เคยได้ยินวิธีแบบนี้มา ก่อน ผมขอเตือนคุณอย่าทําอะไรตุกติก ไม่คุณ เอาเงินมาชดใช้ ไม่ก็พวกเราฟ้องศาลพ่อตาของ คุณ ห้าล้านพอที่พ่อตาของคุณจะติดคุกไปทั้ง ชีวิต

เย่เฉินพยักหน้าพูด “ถ้าผมซ่อมได้ล่ะ? ”
โจวเหลียงเ นพูดเสียงเป็น “ถ้าผ่านการ ประเมินจากผู้เชี่ยวชาญว่าซ่อมได้เรียบร้อยจริงๆ แล้วกอบกู้ความเสียหายส่วนใหญ่เอาไว้ได้ ถ้างั้น พวกคุณก็ไปได้! ”

“ดี! ” เย่เฉินพยักหน้า “พูดคำไหนคำนั้น! ” พูดจบเขาก็ไม่พูดมากอีก หยิบพู่กันขึ้นมา

ร่างโครงของขวดบนกระดาษเซวียนจื่อ

ต่อจากนั้นเขาก็กะเทาะไข่ไก่เป็นรูใหญ่ ใช้ นิ้วชี้จุ่มไข่เหลวนิดหน่อยกบนลงเศษแจกันอัน หนึ่งนํามันมากดลงบนโครงกระดาษ จากนั้นก็ทำ อีกชิ้นกดลงไป โครงกระดาษค่อยๆ ถูกเศษวัตถุ โบราณแปะกันเต็ม……..

ทุกคนสงบปากสงบ เกรงว่าจะรบกวนขั้น

ตอนการซ่อมแซมของเขา ไม่นานก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

รอจนเมื่อเย่เฉินลุกขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่ ปรากฏตรงหน้าทุกคนคือขวดพอร์ชเลนอวี้หู

ราชวงศ์ถังที่ราวกับของใหม่

เขาพูดยิ้มๆ กับโจวเหลียงเวิ่น “คุณลองดูได้ ยังมีตำหนิตรงไหนอีก”

โจวเหลียงเวิ่นหยิบแจกันขึ้นมา พินิจดูอยู่ หลายรอบถึงได้พูดออกมาอย่างเยาะหยัน “คุณ ล้อผมเล่นเหรอ? ใช้ไข่เหลวมาทาติดรอบหนึ่งก็ ถือว่ายอมแล้ว? ผมติขาคุณให้หักแล้วใช้ไข่ขาวทาติดให้คุณเหมือนกันได้ไหม? ”

“อย่าแตะต้องแจกันใบนั้น! ”

ขณะนี้เองพลันมีเสียงใสร้อนรนดังขึ้นมา จากทางหน้าประตู

จากนั้นสาวงามที่ใส่ชุดสูทกึ่งทางการสีขาว ก้าวเดินเข้ามา

ใบหน้าของหล่อนสวยใส เรือนร่างสูง สมบูรณ์แบบ ส่วนสูงเกือบ170ซม. แผ่กลิ่นอาย สูงส่ง ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นมองเข้ามาในห้อง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหยิ่งแสนเยือกเย็น ราวกับเป็นราชินีน้ำแข็ง

โจวเหลียงเวิ่นสีหน้าเปลี่ยนทันทีที่เห็นผู้ หญิงคนนี้ กุลีกุจอก้มหัวพูดอย่างนอบน้อม “คุณ หนูใหญ่มาได้ยังไงกันครับ? ”

ผู้มาคือผู้ครอบครองตัวจริงของจี่ซึ่งถัง

คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลซ่ง ตระกูลแนวหน้าเมืองจิ นหลิง ซ่งหวั่นถึง ซ่งหวั่นถึงแค่นเสียง พูดด้วยสีหน้าโมโห “ฉันกลัวว่าหากฉันไม่มานายคงทำร้านเจ๊งพอดี! นี่

เกิดอะไรขึ้น? ”

โจวเหลียงเวิ่นยิ้มเหยเก รีบพูดตอบ “ตอนดู แจกันมีแขกคนหนึ่งพลั้งมือทำแจกันแตก ลูกเขย ของเขาใช้ไข่ขาวซ่อมแซม ผมกำลังบอกว่าซ่อม แบบนี้มันไร้คุณค่า จะเจรจากับพวกเขาเรื่องชดใช้ครับ”

บ่งหวั่นถึงขยับเข้ามาด้านข้างแจกัน พินิจ อยู่ชั่วครู่สีหน้าพลันเปลี่ยน!

จากนั้นหล่อนหันกลับมา หนีโจวเหลียง เริ่มด้วยความโกรธ “รับวางลง! ใครให้นายจับ ชี้วโดยไม่รู้เรื่องกัน! ”

โจวเหลียงเวิ่นพลันงงงัน คุณหนูใหญ่ หมายความว่า? ”

ซ่งหวั่นถึงพูดอย่างโมโห “นี่คือโบราณวัตถุ ที่เพิ่งซ่อมเสร็จ นอกจากผู้เชี่ยวชาญในการซ่อม แล้ว คนอื่นยังไม่สามารถใช้มือแตะได้ กฎแค่นี้ นายก็ไม่รู้เหรอ? ”

โจวเหลียงเวิ่นพูดด้วยความลังเลเล็กน้อย “นี่……ใช้ไข่ขาวทาติดหนึ่งรอบไม่นับว่าเป็นการ ซ่อมมั้ง? ”

ดวงตาสวยงามของซ่งหวั่นถึงส่อความ

โมโห พูดตำหนิ “เจ้าโง่นี่ แจกันใบนี้หลังจาก ซ่อมแซมมูลค่าเพิ่มขึ้นอย่างน้อยเท่าตัว แต่เพราะ นายใช้มือสัมผัสค่าเสียหายเริ่มต้นสองล้าน! นาย ไปเก็บของซะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมาอีก! ”

ก่อนหน้านี้หล่อนอยู่ที่งานประมูลที่เมือ งล่าง เคยเห็นจานลายครามในยุคสมัยเดียวกับ ขวดพอร์ซเลนอวี้หู

ประวัติของจานลายครามใบนั้นน่าสนใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ