บทที่ 479
จางเจี้ยนยอมรับชะตากรรมของเขาโดยสิ้นเชิง
เมื่อเทียบกับต้องไปขุดโสมท่ามกลางหิมะบนภูเขาฉางใบ ตลอดชีวิต กับการแบกปูนที่ก่อสร้าง ในเมืองจินหลิง ถือว่าโชคดี มีความสุขกว่าเยอะ
อย่างน้อย ตัวเองก็ยังสามารถใช้ชีวิตในเมือง ยังกลับบ้านได้ ยังไงก็สามารถใช้ชีวิตนอกเวลางานได้
ถ้าไปที่ภูเขาฉางไบ งั้นชั่วชีวิตนี้ก็จบจริงๆแล้ว
ท่านหงห้าเห็นเขายอมรับชะตากรรมแล้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “นี่นายถือว่าโชคดีแล้ว ไม่อย่างนั้น วันนี้ฉันจะพาคุณไปที่กรุง สุนัขของฉันโดยตรงแล้วเอาให้สุนัขกิน!”
จางเจี้ยนรีบพยักหน้าขอบคุณทั้งน้ำตาแล้วพูด “ขอบคุณ ท่าน เยู่ที่ใจกว้างเมตตา… ขอบคุณท่านหงห้า…”
ท่านหงห้าก็พูดกับลูกน้องโดยตรง “ไป พาเขาไปที่สถานที่ ก่อสร้างในอำเภอจินถาน ปล่อยให้เขากินอยู่กับคนงานทั่วๆไป แต่ละเดือนมีวันหยุดสองวัน!”
“ครับ ท่านห้า!” ลูกน้องทั้งสองของท่านหงห้ารีบลากจางเจี้ย นออกไปข้างนอกทันที
ท่านหงห้าชี้ไปที่พันหยวนหมิงที่กำลังจะตายอยู่บนพื้นและถามเย่เฉิน “อาจารย์เย่ ไอ้แก่ตายยากที่จะทำไงกับเขาต่อ?”
เย่เฉินพูดนิ่งๆ “ให้ตำรวจมาจับเขาไปเดี๋ยวนี้”
ทันทีที่พูดจบ ทีมตำรวจก็รีบเข้ามาถามเสียงดังว่า “คนไหนคือ พันหยวนหมิง?!”
เขียวฉางควนรีบชี้ไปที่พันหยวนหมิงซึ่งนอนอยู่ที่พื้นและพูดว่า
“คุณตำรวจ เขานี่แหละ”
ตำรวจเดินไปข้างหน้า เอารูปมาเทียบดูและพูดว่า “เขานี่ แหละ เอาไป!”
ลูกน้องที่อยู่ข้างๆไล่ถามว่า “หัวหน้า คนนี้ได้รับบาดเจ็บจน หมดสติแล้ว ควรทำอย่างไร?”
“พาไปส่งโรงพยาบาลก่อน” หัวหน้านั่นพูด “หลังจากกู้ภัยมา
ค่อยกักขัง!”
โจวซิ่งหนึ่งในเพื่อนนักเรียนเก่าแก่รีบถามว่า “สหายตำรวจ พันหยวนหมิงเขาก่ออาชญากรรมอะไร?”
ตำรวจพูดด้วยความถูกต้องว่า “พันหยวนหมิงถูกสงสัยว่าเข้า
ยึดทรัพย์สินของคนอื่นโดยมิชอบ และทำกำไรผิดกฎหมายรวม กว่าห้าสิบล้าน!”
ทุกคนต่างพากันแสดงความคิดเห็น
ไม่มีใครคิดถึงว่า พันหยวนหมิงที่เป็นหัวหน้าบริษัทปิโตรเคมี เดิมค่าตอบแทนก็สูงมากแล้ว ถึงขนาดใช้อำนาจโกงทรัพย์สินให้กับตัวเอง!
พันหยวนหมิงที่หมดสติถูกตำรวจพาตัวไป และเพื่อนนักเรียน เก่าทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความหดหู่
แต่ว่า สายตาที่มองไปที่เย่เฉิน ด้วยความเกรงกลัวที่ไม่เคย เป็นมาก่อน
ไม่ว่ายังไงเยเฉันก็ทําเอาพันหยวนหมิงจางเจี้ยน พ่อตาลูกเขย คู่นี้จบอย่างอนาถ ความสามารถของเขาเกินกว่าที่ทุกคน สามารถเข้าใจได้
เสียวฉางควนก็ถือว่ามีหน้ามีตาจริงๆ เพื่อนนักเรียนเก่าแก่ทุก คนก็ล้อมขึ้นมาแสดงความเคารพ ทำให้เขารู้สึกมีความสบายใจ ที่สุด
แต่ว่า ก็ยังมีคนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ไอ้หยา จางเจี้ยนไป แล้ว งานปาร์ตี้รอบสองของพวกเรามันคงจบลงแล้ว พวกเราทุก คนต่างก็แยกย้ายกลับกันเถอะ?”
แต่ละคนก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ทุกคนล้วนอยากมาเปิดหูเปิดตาที่คลับเฮาส์ฮุยหวง แต่คิดไม่ ถึง ได้แค่เข้ามาในห้องล็อบบี้คลับเฮาส์ฮุยหวง ข้างในเป็นยังไง บ้างก็ยังไม่รู้
ในตอนนี้ เย่เฉินพูดกับท่านหงห้า “หงห้า บัตรของนาย สามารถเข้าได้ถึงชั้นไหน?”
“ชั้นที่สิบครับ” ท่านหงห้ารีบพูด
เย่เฉินพูด “คุณช่วยผมเปิดห้องชั้นสิบ ให้คุณท่านทั้งหลาย สนุกกันหน่อย”
ท่านหงห้าถามด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์เย์ ท่านก็มี
บัตรสูงสุด … ”
เย่เฉิน โบกมือ บ่งบอกให้เขาเงียบ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
