บทที่ 477

“นาย…นาย…”

พันหยวนหมิงเห็นใบหน้าที่ดุดันของจางเจี้ยน ความโกรธพุ่ง ขึ้นจนแน่นอก!

แม้แต่ฝันเขายังคิดไม่ถึง ที่ผ่านมาตัวเองชื่นชมเขามาตลอด ชอบลูกเขยที่เก่งรอบด้าน ถึงกับเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าที่ดุร้าย ทันที! คิดอยากจะกัดตัวเองให้ตาย!

เขาตัวสั่นไปทั้งร่างแล้วด่าว่า “จางเจี้ยน ฉันตาบอดจริงๆ ถึง กับยกลูกสาวให้แต่งกับคนเนรคุณอย่างนาย!”

เวลานี้จางเจี้ยนไม่มีเวลามานั่งห่วงพ่อตาพันหยวนหมิงของตัว

เองแล้ว?

เขากลัวแค่เย่เฉิน ท่านหงห้าจะเอาเขาตายจริงๆ! งั้นตัวเองก็ ขาดทุนแย่ละสิ!

ถ้าวันนี้มีคนหนึ่งต้องตาย เขายอมที่จะให้เป็นพ่อตาตัวเอง แต่ ต้องไม่ใช่ตัวเองแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องในวันนี้ ตัวเองก็ทำเพื่อพ่อตา ถ้าไม่ใช่ว่า เขาให้ตัวเองหาเรื่องเขียวฉางควนกับลูกเขยตลอด ตัวเองจะมี จุดจบอย่างนี้หรอ? !

ดังนั้นเขาจึงชี้ไปที่พันหยวนหมิง ด่าว่า “พันหยวนหมิงสุนัขแก่! วันนี้ที่ผมต้องล่วงเกินคุณชายเยู่กับท่านหงห้า ทั้งหมดก็ เพราะการบงการของไอ้สุนัขแก่อย่างคุณ เพราะฉะนั้นจะตายก็ ต้องเป็นนายตายถึงจะยุติธรรม มีสิทธิ์อะไรให้ผมตายแทนคุณ

“ไร้สาระ!” พันหยวนหมิงรีบโบกมือ และพูดกับเย่เฉิน “ไอ้ หย่า เจ้าเย่ นายอย่าไปเชื่อไอ้สารเลว พูดเหลวไหลเด็ดขาดนะ ฉันไม่ได้บงการเขาให้โจมตีนายกับพ่อตานาย ล้วนเป็นเขาที่ ตัดสินใจหาเรื่องพวกนายเอง อย่าไปหลงกลเขานะ!”

จางเจี้ยนร้องไห้และพูดว่า “ท่านเย่ ท่านต้องเปิดตากว้างๆนะ! ท่านลองคิดดู ผมกับท่านไม่มีความแค้นต่อกัน อยู่ดีๆผมจะไป เยาะเย้ยท่าน โดยไม่มีสาเหตุเพื่ออะไร? เป็นเพราะนั่นหยวนหมิง ตาแก่นี่ เขาอิจฉาพ่อตาท่านที่เมื่อก่อนได้ใจของผู้หญิงที่เขารัก หลายปีมานี้ไม่สามารถที่จะไม่ผูกใจเจ็บได้ ดังนั้นเขาถึงจดจำคิด ที่จะแก้แค้นมาตลอด ถึงได้มาขอร้องให้ผมช่วยเขาโจมตีท่านกับ พ่อตาท่าน ตอนนี้เขาถึงกับปฏิเสธทั้งหมดอย่างหน้าด้าน นาย อย่าปล่อยเขาไปนะ! ”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดเบา ๆ “นายวางใจ ชีวิตของหมาแก่น ต้องน่าอนาถแน่ ก็เขาใช้ประโยชน์จากตำแหน่งของเขา ข้อหาที่ ยักยอกเงินไปเยอะ ก็เพียงพอที่จะให้เขาตายในคุกได้แล้ว ผม เชื่อว่าไม่พ้นคืนนี้ก็จะถูกจับไป!”

เมื่อพ้นหยวนหมิงได้ยินคำพูดนี้ หัวใจกระตุกทีหนึ่ง วินาทีนั้น ขาทั้งสองข้างหมดแรง ตู้มคุกเข่าลงกับพื้น แล้วอ้อนวอน “เจ้าเ เจ้าเย่นายอย่าพลิกคดีอาเลยนะ อาอายุปูนนี้มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่ ผมคุกเข่าให้แล้วได้ไหม?”
เย่เฉินไม่สนใจเขา มองไปที่จางเจี้ยน และถามอย่างนิ่งๆ “นายอยากให้ฉันละเว้นชีวิตนายใช่ไหม?”

จางเจี้ยนรีบพยักหน้าราวกับว่าโคก เอ่ยปากพูดว่า “ขอ วิงวอนให้คุณชายเยโปรดเมตตาด้วย … ”

เย่เฉินพูด “ละเว้นชีวิตนายนะได้ แต่เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว จะดู ละครพ่อตากับลูกเขยตีกันอย่างไร้มนุษยธรรม เพราะฉะนั้น นาย คงรู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?

จางเจี้ยนไหนเลยจะไม่เข้าใจคำพูดของเธ่เฉิน

ในเวลานี้ เขาเกลียดจนจะบ้าตายมาตั้งนานแล้วที่พันหยวนห มิงโยนความผิดให้ตัวเอง ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจว่าเขาคือพ่อตา ของตัวเอง ดิ้นหลุดจากบอดี้การ์ดของท่านหงห้า พุ่งไปอยู่ข้าง หน้าของพันหยวนหมิง หนึ่งหมัดต่อยไปที่หน้าเขา

ถึงยังไงพันหยวนหมิงก็อายุมากแล้ว หนึ่งกำปั้นที่ต่อยมา ก็ โอ๊ยคําเดียว แล้วล้มลงกับพื้น

จางเจี้ยนซึ่งในใจก็มีความเกลียดอยู่แล้ว แต่อีกด้านหนึ่งก็ หวังว่าจะสามารถแสดงออกมาได้ดีหน่อย เพื่อให้เยเฉินลดความ โกรธที่มีต่อตัวเองลงบ้าง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ออมมือสักนิด!

เขาไม่เพียงแต่ไม่ยอมมือ แถมยังต่อยพันหยวนหมิงอย่างเอา

เป็นเอาตาย

กระดูกของพันหยวนหมิงที่แก่แล้ว ไหนจะเป็นคู่ต่อสู้ของจาง เจี้ยน จางเจี้ยนบนตัวเขา กดศีรษะไว้ ทุบตีใบหน้าแก่ๆของเขาจนยับเยินอย่างบ้าคลั่ง เจ็บจนเขาร้องค่อยๆ ร้องขอความเมตตา ไม่หยุด

แต่ว่า เวลานี้ขอความเมตตาจากจางเจี้ยน ไหนเลยจางเจี้ยน

จะสนใจเขา? อีกทั้งปากของจางเจี้ยนยังด่าว่า “ไอ้แก่ ถึงตายก็ไม่สาสม แม่

งจะตีแก ให้ตาย!”