บทที่ 468

ในขณะนี้ ข้างนอกมีคนตะโกนว่า “ครูมาแล้ว เด็กหนุ่มสองคน รีบมาช่วยยกหน่อย”

เซียวฉางควนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดกับเย่เฉิ

นว่า “นายรีบไปช่วยเถอะ”

เย่เฉินพยักหน้า

พันหยวนหมิงก็พูดกับจางเจี้ยน “นายก็ไปด้วย พวกเราอายุ มากแล้ว ร่างกายสู้หนุ่มๆอย่างพวกนายไม่ได้ ยกไม่ไหวแล้ว”

“ครับ” จางเจี้ยนพยักหน้า และเดินออกจากประตูไปพร้อมกับ

เยเฉิน

ตอนลงไปชั้นล่าง จ้างเจียนเชิดหน้าขึ้น ขี้เกียจไม่อยากมองเ

เฉิน

เย่เฉินก็ไม่อยากสนใจเขา หลานคนนี้กับบริษัทเทคโนโลยีจิน หลังต้าโจวกับเขา กำหนดแล้วว่าซ่าไม่พ้นวันนี้แน่

เพียงแต่ตัวเองยังอยากจะหาโอกาสที่เหมาะสม ใช้ไม้ตายกับ

เขา

สุภาษิตกล่าวไว้ว่าความสุขความดีใจเมื่อถึงขีดสุดมักนำไปสู่ ความทุกข์ยากสลดใจ ตอนนี้จางเจี้ยน ยังสุขไม่ถึงสุดขีด

เมื่อทั้งสองลงมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นชายชราอายุแปดสิบกว่าปีชายชราผมขาวหมดศีรษะ นั่งอยู่บนรถเข็น เงยหน้ามองขึ้นไปที่ อาคารเรียนหลังเก่า

ข้างๆเขามีชายวัยกลางคนยืนอยู่ เห็นเเฉินเดินลงมาและพูด ด้วยรอยยิ้ม “ลำบากพวกคุณแล้ว พ่อผมอายุมากแล้ว ผมก็อายุ มากเหมือนกัน ยกไปไหวจริงๆ มหาวิทยาลัยจงซานเก่าแก่มาก แล้วจริงๆ แม้แต่ลิฟต์ก็ไม่มี หลังจากที่พ่อผมเกษียณ ก็อยากจะ แวะกลับมาเยี่ยมโรงเรียนตลอด แต่ว่าขาไม่อำนวย ไม่สามารถ ไปไหนได้เลย ”

ชายชรายิ้มและพูดว่า “ก็เป็นเพราะพวกนายคอยดูแลฉัน ตลอด ไม่ยอมให้ฉันขยับเดิน ไม่งั้นฉันคลานก็จะคลานมาถึงที่นี่

ชายวัยกลางคนหัวเราะและพูดว่า “สอนหนังสือมาตลอดชีวิต คุณยังอยู่ในโรงเรียนไม่พอหรอ”

ชายชราสายศีรษะและพูดด้วยความเคร่งครัดว่า “การสอน

หนังสืออบรมคน เป็นเรื่องที่ต้องทำตลอดชีวิต”

ชายวัยกลางคนยิ้มแล้วพูดอย่างไม่รู้จะทำยังไง “เอาล่ะ วันนี้ก็ ให้พ่อสมความตั้งใจ แล้วค่อยไปสอนนักเรียนเก่าๆของพ่อ”

เย่เฉินฟังแล้วก็แสดงความเคารพเลื่อมใสอย่างสุดซึ้ง คำสั่ง สอนของผู้อาวุโส สำหรับท่าทางการสั่งสอน แทบจะเรียกได้ว่า เป็นที่น่านับถือ

บนใบหน้าของจางเจี้ยนดูเหมือนไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ออกมา แค่เอ่ยปากพูดว่า “พวกเรารีบขึ้นไปกันเถอะ ทุกคนกำลัง รออยู่”
พูดจบ เขามองไปที่เย่เฉินและพูดว่า “เฮ้คุณ มาช่วยฉันยก หน่อย!”

เย่เฉินแม้แต่มองยังขี้เกียจมองเขา พูดเบาๆ ว่า “ผมคนเดียว ได้ เกรงว่าร่วมมือกับคนซุ่มซ่ามอย่างนายจะไม่สะดวก เดี๋ยว ทำให้คุณท่านล้ม โดนนั้นโดนนี่”

“นายคนเดียวได้?” จางเจี้ยนแสดงสีหน้าที่ไม่เชื่อออกมา

เยเฉันไม่สนใจเขา เดินไปที่ข้างหลังของรถเข็น สองมือกำไว้ ยกรถเข็นทั้งคันขึ้น แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างมั่นคง

สมรรถภาพทางกายของเยเฉันแตกต่างจากคนทั่วไป ก่อน หน้านี้หลังจากสกัดยาอายุวัฒนะออกมา ตัวเขาเองก็กินเข้าไป สองเม็ด สมรรถภาพทางกายของเขาดีขึ้นอย่างมาก อย่าว่าแต่ ยกรถเข็นของคุณท่านคนเดียว ถึงแม้จะมีน้ำหนักหลายเท่า สําหรับเขาก็ไม่ถือว่าเท่าไหร่

นัยน์ตาของจางเจี้ยนประหลาดใจเล็กน้อย แต่ว่าเขาไม่ต้อง ยก กลับช่วยเขาประหยัดแรงได้หน่อย ดังนั้นเขาที่เดินตามหลัง หัวเราะคิกๆแล้วพูดว่า “ไอ้หยา คุณมีพลังเยอะขนาดนี้ สามารถ ไปขนอิฐแบกปูนได้นะ! ผมมีเพื่อนคนหนึ่งที่ก่อสร้าง อยากให้ ผมช่วยแนะนำให้คุณไหม?”

เย่เฉินมองไปที่เขายิ้มแล้วถามว่า “นายอยากไปก่อสร้างขน อิฐแบกปูน?”

จางเจี้ยนพูดอย่างดูถูก “ผมกำลังพูดถึงคุณ!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างมีความสุขว่า “ได้สิ คุณนี่ จัดการให้ตัวเองอย่างชัดเจนเลยนะ! งั้นก็ไป จากนั้นไปที่ก่อสร้าง ไปเป็นกรรมกรสักยี่สิบปีคุณว่าเป็นไง? ไปสถานที่ก่อสร้างแบบ ปูนซีเมนต์เป็นเวลายี่สิบปีคุณเห็นว่าเป็นไง?”