บทที่ 464

ทุกคนรวมตัวกันเดินเข้าไปในโรงเรียน ระหว่างทางมีคนถามโจว ซิ่งว่า “เมื่อกี้นี้พวกคุณกำลังคุยอะไรกันเหรอ ดูพวกคุณพูดกัน อย่างดุเดือดมาก”

โจวชิงหัวเราะและพูดว่า “ผมกำลังพูดถึงหานเหม่ยฉิง จริงสิ วันนี้เหม่ยจึงไม่มาเหรอ?”

มีคนยิ้มและพูดว่า “เซียวฉางควนเขายังไม่ถาม แล้วนายตื่น เต้นไปทําไม?”

โจวชิงหัวเราะและพูดว่า “นี่ผมก็ถามแทนฉางควนเขาไง ยังไง เหม่ยจิงก็เป็นรักแรกของฉางควน ไม่รู้ว่าหลายปีมานี้ ฉางควน ลืมเธอแล้วหรือยัง”

พันหยวนหมิงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด มองจากมุมมองของ เชียวฉางควนในวันนี้ที่กำลังลำบาก เกรงว่าตลอดชีวิตนี้เขาก็คง ลืมหานเหม่ยฉิงไม่ลง

” อ๋อ? มีอะไรเหรอ?” จู่ๆก็มีคนถามขึ้นอย่างสงสัย

พันหยวนหมิงเปิดปากพูด “รอเข้าห้องเรียนแล้ว ผมค่อยเล่า รายละเอียดให้พวกคุณ”

เซียวฉางควนพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี “ทำไมถึงเก็บความลับไม่ อยู่ขนาดนี้? ไม่พูดก็ไม่มีใครบอกว่าคุณเป็นใบ้”
พันหยวนหมิงหัวเราะเฮอเฮอสองครั้งและพูดว่า “แต่ผมอยาก พูด คุณยุ่งอะไรด้วย

เมื่อเดินเข้ามาห้องเรียน ทุกคนมองไปที่สถานที่ที่พวกเขาไม่ ได้มาหลายปี นึกถึงช่วงเวลาดีๆ ในมหาวิทยาลัย ขณะนั้นหลาย คนก็น่าตาไหลออกมา

พันหยวนหมิงนั่งลงตรงที่นั่งของเขา เสียงทอดถอนหายใจ แล้วค่อยพูดกับเพื่อนนักเรียนเก่าแก่ว่า “ถ้าพูดน่าเกียจหน่อย ในตอนนั้นหานเหม่ยงก็เพื่อหาเกาะกำบังไว้ ถึงได้คบหากับ เซียวฉางควน รอเรียนจบ คนเขาก็บินตรงไปอเมริกาแล้ว

พูดแล้ว พนหยวนหมินก็พูดอีก “ผมได้ยินมาว่า แม่ของหาน เหม่ยงก็เหมือนจะไม่ชอบเขา ดังนั้นในหลายปีที่ผ่านมาใน สังคมเขาไม่มีอะไรที่ประสบความสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่ง่าย เลยนะที่จะให้กำเนิดลูกสาวที่สวยงาม หวังว่าจะใช้ลูกสาวมาฟื้น ตัว ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายกลับหาได้ไอ้ขยะมาแต่งเข้าบ้าน ตามที่ เขาว่ากันลูกเขยคนนี้ ก็คือเด็กกำพร้าที่เกาะลูกสาวคนเดียวกัน ดังนั้นเทียบพวกเรานักเรียนทุกคน ตอนนี้เขาน่าอนาถมากเลย

เมื่อทุกคนได้ยินเขาพูดแบบนี้ พวกเขาก็กรูกันเข้ามาข้างๆเขา ทันที สอบถามด้วยความสงสัยทุกรายละเอียด

เย่เฉินลูบจมูก ในใจคิดพันหยวนหมิงกับเหตุการณ์ของพ่อตา เข้าใจมากจริงๆ รู้แม้กระทั่งสถานะเด็กกำพร้าของตัวเอง ทั้ง เรื่องอยู่บ้านเกาะผู้หญิงกินล้วนพูดได้ชัดเจน ดูเหมือนว่าความ แค้นของผู้ชายคนนี้ที่มีต่อพ่อตา จะฝังลึกมากจริงๆ
ในตอนนี้ มีคนพูดด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ ” ทำไมตอนนี้นาง ควนถึงได้อนาถอย่างนี้ เมื่อก่อนตอนอยู่โรงเรียน วางคานเป็น ประธานนักเรียน เป็นนักเรียนชั้นน่าที่มีชื่อเสียงในโรงเรียน เชา คงไม่น่าจะแย่อย่างนี้มั้ง?

เขียวฉางควนด่าอย่างไม่สบอารมณ์ “พันหยวนหมิง คุณช่วย หุบปากได้ไหม?”

จางเจี้ยนหัวเราะเฮอเฮอแล้วพูดว่า “อาเซียว คุณอย่าไปสนใจ เลย ทุกคนก็แค่สนุกๆกันเท่านั้น ไม่มีใครเอาไปใส่ใจจริงๆ คุณก็ พยายามใจกว้างหน่อย

สีหน้าของเซียวฉางควนนั้นดูไม่ได้เลย คำพูดของจางเจี้ยนนี้ พวกเขาสร้างความเจ็บปวดให้กับตัวเองเพื่อความสุขของพวก เขาไม่ใช่หรอ?

พันพยวนหมิงมองเซียวฉางควนอย่างเร้าใจ จากนั้นก็ยิ้มและ พูดกับเพื่อนนักเรียนเก่าแก่ว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่น่าอนาถที่สุดนะ พวก คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่น่าอนาถที่สุดคืออะไร?”

“คืออะไร?” ทุกคนถามอย่างอยากรู้

พันหยวนหมิงหัวเราะและพูดว่า “สิ่งที่น่าอนาถที่สุดก็คือ คิด ไม่ถึงว่าสุดท้ายเขียวฉางควนก็ได้แต่งงานกับคนดังใน โรงเรียน! พวกนายเดาสิว่าเป็นใคร?”

มีคนพูดแขวะว่า “อันนี้พวกเราจะเดาออกได้ยังไงล่ะ พวกเรา ทุกคนล้วนเจริญก้าวหน้าอยู่ต่างถิ่น ไม่เหมือนนาย ก็อยู่ในเมือง จินหลิง รู้เรื่องข่าวรอบด้านก็เยอะ
“ใช่ไง คุณอย่าเจไจ รีบบอกพวกเราเถอะ พวกเร วกเราอยากรู้ เต็มทีแล้ว!”

พันหยวนหมิงก็ไม่เฉไฉต่อ หัวเราะและพูดว่า “คนที่แต่งกับ เขา ก็คือคนที่ปากร้ายที่สุดในโรงเรียนในปีนั้น หม่าหลั่น!”