บทที่ 454

อืม” คุณท่านส่งพยักหน้าเบาๆ

อู่ตงไห้ก็ส่งสายตาให้อู๋ซิน

อู๋ซินก็รู้ความหมายในสายตาของพ่อตนเอง เขากำลังให้ กำลังใจตนเองอยู่ ให้ตนเองไปเอ่ยปากเรื่องนี้กับซึ่งหวั่นถึง

จากนั้นมนาน ซึ่งหวั่นถึงก็เดินเข้ามา พอเห็นอู่ตงไห่และอู๋ซิน ก็ อึ้ง แล้วก็รีบเดินเข้ามา แล้วก็ทักทายไป

อู่ตงไห้ก็ยิ้มอยู่ด้านข้าง แล้วพูดกับซึ่งหวั่นถึงว่า “หวั่นถึง ผม กำลังพูดถึงคุณกับปู่คุณอยู่เลย

ซึ่งหวั่นถึงก็ถามอย่างแปลกใจว่า “พูดถึงฉันหรือคะ? ไม่ทราบ

คุณกับคุณปู่พูดอะไรถึงฉันหรือคะ?”

ในตอนนี้อู๋ซินก็มองซ่งหวั่นถึง สายตาจริงจังแล้วพูดว่า “หวั่น ถึง พวกเราก็รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ถือว่าเกือบจะเป็นคู่ตุนาหงันกัน แต่เล็ก

บวกกับความสัมพันธ์อันดีของสองตระกูลเรา ก็เลยอยากจะ กินดองให้สนิทสนมกับตระกูลซ่งให้มากกว่าเดิม ดังนั้น ผมก็เลย

ไปขอ

ให้พ่อผมมาสู่ขอคุณกับคุณปู่ซ่ง คุณปู่ซ่งบอกต้องถามคุณ ก่อน ไม่ทราบว่าคุณจะยอมให้โอกาสผมครั้งนี้ไหมครับ?”
ซึ่งหวั่นถึงก็ทำตัวไม่ถูก แล้วพูดว่า “อู๋ซิน พวกเราก็ไม่ได้เจอ กันหลายปี อยู่ดีๆ ก็มาเอ่ยเรื่องนี้ มันจะตกะทันหันไปหน่อยไหม?

อู๋ซินก็รีบพูดว่า “ถ้าหากว่าคุณคิดว่ามันกะทันหันไปหน่อย ผม สามารถค่อยๆ สร้างความสัมพันธ์กับคุณได้ เริ่มจากการค่อยๆ

ทำความรู้จักกัน คุณว่าอย่างไรครับ?”

ซ่งหวั่นถึงก็มองตนเอง จากนั้นก็ส่ายหัวอย่างขออภัยว่า “ขอโทษด้วยนะอู๋ซิน ฉันมีคนที่ชอบแล้ว…………

ในใจอู๋ซินก็หดหู่มาก แต่ก็ยังซักถามไปต่อ หวั่นถึง ผมได้ยิน ปู่ซ่งบอกว่า คนที่คุณชอบ เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ได้เป็นลูก หลานตระกูลใหญ่ที่ไหน คุณเป็นถึงหลานสาวของตระกูลซึ่ง ไป แต่งกับคนธรรมดา มันจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเอานะ!

“ไม่หรอก” ซึ่งหวั่นถึงพูดอย่างตั้งใจมากกว่าเรื่องงานแต่งนี้ จะต้องแต่งกับคนที่ตนเองรักถึงจะถูก ถ้าแต่งด้วยเหตุผลอื่น มัน จะเป็นการผิดหลักของการแต่งงาน”

พูดจบ เธอก็บอกอู๋ซินว่า “อู๋ซิน เมื่อครู่นายก็บอกไปแล้ว ว่า เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก ฉันก็ขอบอกนายว่า อย่าเลือกคู่ครองหรือ แต่งงาน เพราะผลประโยชน์ของทางตระกูล งานแต่งงานเช่นนี้ มันไม่มียืดยาว และไม่มีความสุข”

อู๋ซินได้ยินดังนั้น ในใจก็หดหูอย่างมาก

ให้ตายเถอะ ผมจะมาสู่ขอคุณ แต่คุณกลับปฏิเสธผม ยังจะบอกผมอีกว่า อย่าแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลอีกอย่าง นั้นหรือ? พูดตอกหน้ากลับมาได้ไม่ธรรมดาเลยนะ! พูดนิด เดียวเจ็บไปถึงทรวง นี่หรือผู้หญิงที่อายุ20กว่า!

ในตอนนี้ อู่ตงไห่ก็อึ้งอย่างมาก

เขาไม่คิดเลยว่า ซึ่งหวั่นถึงไม่เพียงจะปฏิเสธคำขอของลูกชาย ตนเอง ยังใช้เหตุผลที่ว่า การแต่งงานเช่นนี้ไม่ยืดยาว ไม่มีความ สุขอีกด้วย ปฏิเสธปิดทางทั้งหมด มันเป็นปฏิเสธ ซินแบบหลาย ชั้นเลยทีเดียว!

ยิ่งตกใจกับความคิดของซ่งหวั่นถึง ตงไห้ก็ยิ่งหวังอยากจะ ให้ซ่งหวั่นถึงมาเป็นสะใภ้ตนเอง

ผู้หญิงเช่นนี้ ถ้าหากว่าสามารถมาเป็นสะใภ้ของตระกูลอู่ได้ละ

ก็ เธอก็จะเป็นผู้ช่วยที่ดีของลูกชายตนเองได้แน่ๆ

ในตอนนี้ ในใจของเขาก็ตัดสินใจว่า ผู้หญิงตระกูลซึ่งคนนี้ ตระกูลจะต้องเอามาให้ได้

ดังนั้น ตงไหก็เลยเข้าไปตบไหล่ซิน ที่กำลังหดหู แล้วยิ้มพูด ว่า “แกกับหวั่นถึงยังวัยรุ่นอยู่ สมควรที่จะเน้น เรื่องความรู้จักกัน เรื่องอิสระด้านการแต่งงาน ดังนั้นเรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ เพราะ ถึงอย่างไรพวกแกก็ยังเป็นวัยรุ่น ยังมีเวลาอีกมาก ยังไม่ต้องรีบ

คุณท่านซึ่งเห็นอู่ตงไห่ไม่พูดแล้ว ในใจก็โล่งอก ก็เลยพยัก หน้าไป แล้วเรียกลุงวี พร้อมสั่งว่า “ไปจัดห้องให้ตงไห่และซิน เข้าพัก ต้องต้อนรับอย่าให้ได้ขาด แล้วก็ไปบอกทางห้องอาหาร ให้รีบจัดเตรียมอาหารกลางวัน เที่ยงนี้จะรับแขกคนสำคัญสองท่าน”

ลุงวีก็ตอบรับ แล้วพูดกับอู่ตงไห่และอู๋ซินว่า “ทั้งสองท่านครับ เชิญตามกระผมไปที่ห้องพักเลยครับ”

อู่ตงไห่พยักหน้า แล้วพูดกับคนตระกูลซึ่งว่า “เช่นนั้น พวกผม ก็ขอตัวไปพักที่ห้องก่อนนะครับ เดี๋ยวเจอกันที่ห้องอาหาร

หลังจากบอกลาไป ทั้งสองก็ตามลุงออกมา แล้วไปยังห้อง

พอเข้าห้องพัก ก็ปิดประตู อู๋ซินก็รีบร้อนพูดว่า “พ่อครับ! ตา แก่ซึ่งไม่ไหวหน้าใครเลย เขากล้าดูถูกผมงั้นหรือครับ?

อู่ตงไห้ก็ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “อย่าเพิ่งร้อนใจ หลายวันนี้ต้อง ไปสืบเสียหน่อย ดูว่าซ่งหวั่นถึงมีคนที่รักแล้วจริงๆ หรือเปล่า ถ้า มีจริง พ่อ จะสืบให้รู้ให้ได้ว่ามันเป็นอินทร์พรมณ์องค์ไหนกัน!