บทที่ 429

พอหม่าหลันเห็นเฉียนหงเช่นจะลงมือปั๊บ รีบกระโดดไปทางด้าน หลังหนึ่งก้าว พูดเยาะเย้ยว่า “ฉันจะบอกแกให้เฉียนหงเป็น ถ้าแกไม่อยากยั่วโมโหฉันโกรธ ทางที่ดีอย่ามาหาเรื่องฉัน!

เฉียนหงเย่นด้วยใบหน้าป่าเถื่อนว่า “ถ้าหากว่าฉันไม่ดูถูก ผู้หญิงอย่างพวกแก? วันนี้ไม่ฉีกปากของแกเป็นชิ้นๆ ฉันก็คง ไม่ใช่คนแซ่เฉียน!

หม่าหลันพูดออกไปอีก เยาะเย้ยว่า “ลูกเขยสุดที่รักของฉัน เย่เฉิน เป็นคนที่ต่อสู้เก่งนะ! แกลืมไปแล้วเหรอว่าเขาสั่งสอน เหล่าสุนัขตระกูลเซียวยังไงยังมีเซียวไม่หลงลูกชายสวะคนนั้น? แค่ตีนเดียวก็อดไม่ได้ที่จะกระเด็นขึ้นไปบนฟ้า! ถ้าพวกแกล่วง เกินฉัน เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะโทรเรียกให้พวกเขาตีพวกแกจน หัวหดไปเลย?”

พอคำพูดนี้ออกมา ทั้งตัวเฉียนหงเล่นสั่นไปหมด ทันใดนั้น เหมือนลูกบอลที่แฟบ เมื่อกี้ยังพูดจาโอ้อวด ต่างก็หายไปหมด

พูดจริงๆแล้ว เย่เฉินก็ได้ทิ้งความโหดเหี้ยมอย่างมากไว้ในใจ

เธอ

ทำยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า ไอ้สวะที่เมื่อก่อนมีแต่คนรังแกคน นั้น ทำไมจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเก่งขนาดนี้ ตอนที่เขาคนนั้น เหมือน กับโรคจิตยังไงอย่างนั้น
เซียวฉางเฉียนก็กลัวเเฉิน ถึงอย่างไรตอนนั้นเขาเห็นเยเฉิน ลงมือด้วยตาตัวเอง ไอ้หมอนั่น เกือบจะทำให้ตัวเองฉี่ราด

หม่าหลันเห็นทั้งสองคนไม่กล้าซื้อสักคำ รู้ว่าพวกเขากลัวตัว เอง ทันใดนั้นเปลี่ยนท่าทางหัวเราะเยาะมากขึ้น : “ไอ้หยา จะ ว่าไปแล้วก็รู้สึกเห็นใจพวกเขา ตระกูลเซียวจบเห่แล้ว ไม่หลง และเวยเวยก็ไม่มีแฟน อีกทั้งยังตอนนี้เวยเวยอยู่ในหลิง ชื่อ เสียงเรื่องลือไปทั่วแล้ว ชีวิตของพวกคุณในอนาคตจะต้อง ล่าบากแน่นอน”

ขณะที่พูด สีหน้าหม่าหลันพูดอย่างจริงจัง : “อย่าว่าฉันไม่ได้ เตือนพวกคุณ อย่างพวกคุณตอนนี้สภาพแบบนี้ อย่าซื้อ คฤหาสน์เลย จะซื้ออะไรคฤหาสน์ที่บ้านมีเงินเยอะมากเหรอ? สถานการณ์อย่างพวกคุณนี้ไม่รู้ว่าวันไหนจะไม่มีข้าวกิน จากที่ ฉันดูแล้ว ไปซื้อคอนโดราคาถูกที่ชานเมือง เงินที่เหลือเอามา เป็นทุนทําค้าขายเล็ก”

เซียวฉางเฉียนและเฉียนหงเย่นถูกยั่วโมโหจนพูดไม่ออก

หม่าหลับพูดต่อว่า “เอ่อ ใช่! ฉันว่าพวกคุณไปเปิดบ่อนไพ่ นกกระจอกไม่ดีกว่าเหรอ! อย่างนี้แล้วละก็ รอให้ขาย คฤหาสน์หลังนี้แล้ว ฉันจะพาเพื่อนๆไปเล่นไพ่นกกระจอกที่บ่อน ของพวกคุณเป็นลูกค้าประจำให้ ทำให้พวกคุณไม่อดตาย พวก คุณคิดว่าเป็นยังไง?”

เซียวฉางเฉียนโกรธจนโรคหัวใจจะกำเริบแล้ว เฉียนหงเป็นที่อยู่ข้างๆ ก็อยากจะสู้ตายไปพร้อมกับหม่าหลัน
นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่ถูกหม่าหลันประชดอย่างไม่ไว้ หน้าขนาดนี้!

ตลอดจนทั้งชีวิตพวกเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แรงที่สุด ประชด ประชันสุดเหี้ยม!

ที่แค้นมากที่สุดก็คือ พวกเขาโต้ตอบอะไรไม่ได้

คำพูดนี้จะโต้ตอบได้อย่างไร?

กิน ใส่ พัก ใช้ ลูกสาว ลูกเขย แต่ละอย่างก็เทียบกับผู้ หญิงสารเลวหม่าหลันได้

พอคิดถึงตรงนี้ เซียวฉางเฉียนสองสามีภรรยาสองคนยิ่ง หงุดหงิดมากขึ้น ในใจรู้สึกว่าทั้งอายทั้งโกรธ แทบรอไม่ไหวที่ จะขุดหลุมตรงจุดนั้นมุดหนี

เวลานี้หม่าหลั่นสนุกสนานอย่างมาก ตลอดจนอดไม่ได้ที่จะ เปิดคอร้องออกมา เธอจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่มี ความสุขแบบนี้ ได้เอาความแค้นก่อนหน้านี้ ทั้งทุนทั้งกำไร ชำระไปด้วยกันหมดเลย!

เซียวฉางเฉียนรู้ว่าวันนี้ศักดิ์ศรีของตัวเองเอากลับมาไม่ได้ แล้ว จึงได้พูดอย่างเป็นชาว่า “หม่าหลัน ไม่ช้าก็เร็วแกจะ ต้องชดใช้กับสิ่งที่แกทำในวันนี้!!

หม่าหลันพยักหน้าติดต่อกัน ถอนหายใจแล้วพูดว่า “พี่ ใหญ่ ฉันว่าสิ่งที่ต้องชดใช้นี้ไม่นานก็มาถึง เดือนหน้าก็จะย้าย เข้าคฤหาสน์Tomson Rivieraแล้ว บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ฉันอาจจะหลงทางในนั้นวันละหลายรอบ จะอยู่สบายเหมือนห้องที่ ฉันพักอยู่ตอนนี้ได้ยังไง บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ทำแบบนี้ ฉัน คิดว่าตัวเองพักที่นี่ไม่เหมาะสม……

พูดแล้ว หม่าหลันถอนหายใจอีกครั้ง “ไอ้หยา รอจนกว่า พวกเราย้ายเข้าไปอยู่ Tomson Riviera ก็จะห่างไกลจากพี่ ใหญ่มาก ต่อไปคงจะไม่ได้ไปเยี่ยมบ่อยแล้วล่ะ ไม่มีโอกาสที่จะ ฟังคำคุยโวโอ้อวดของพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ได้ เรื่องเหล่านี้ก็คือสิ่ง ที่ฉันชดให้ในการกระทำของวันนี้

เซียวฉางเฉียนรู้สึกว่าอีกเดี่ยวตัวเองก็จะถูกยั่วโมโหจนระเบิด ออกมาแล้ว เพื่อรักษาชีวิต เขากัดฟันและกระทืบเท้า ด่าด้วย ความโมโหว่า: “แม่ง บ้านไม่ซื้อแล้ว พวกเราไปกันเถอะ! “