บทที่ 428

เขียวฉางเฉียนหน้าเขียว เดินไปด้านหน้า พูดออกไปว่า “หม่าหลัน อย่ามาหยิ่งผยองที่นี่ ไม่ว่าพวกเราจะแย่แค่ไหน ก็ดี กว่าแก! แกก็ไม่ดูตัวเองว่ามีอะไรบ้าง? สามีเป็นเศษสวะ ลูกเขยก็เป็นเศษสวะ ทั้งบ้านก็คือเศษสวะ! ”

หม่าหลันเบิกตากว้าง พูดดูถูกว่า “ไอ้หยา! พี่ใหญ่ที่ใหญ่ สามีฉันเป็นเศษสวะจริงๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ ผู้ชายตระกูลเซียว ทั้งหมดต่างก็เป็นเศษสวะ นี่ในใจแกยังไม่รู้อีกเหรอ?”

“แก…..

“เซียวฉางเฉียนกัดฟัน

ดีหม่าหลัน ฉันด่าสามีแก คำพูดนี้ของแก ลากฉันและ ลูกชายของฉันเข้ามาด้วย?

เวลานี้ หม่าหลันไม่ให้โอกาสเขาพูดต่อ และได้เท้าสะเอว กล่าวอย่างภาคภูมิใจ “แต่ว่า พวกคุณอย่ามาหาว่าลูกเขยฉัน เย่เฉินเป็นเศษสวะไม่ได้ ลูกเขยสุดที่รักของฉันคนนี้ ตอนนี้เก่ง มาก! อย่างอื่นไม่เอ่ยถึง คฤหาสน์Tomson Rivieraของลูกเขย ฉันนั้น เดือนหน้าก็สามารถเข้าพักได้แล้ว แกมีเหรอ? แกมีเห รอ?”

ที่จริง หม่าหลันก็ไม่ใช่ว่าจะชื่นชมเย่เฉินจริงๆ

แต่ว่า เวลานี้ ใช้เย่เฉินมาพูดประชดเซียวฉางเฉียน เหมาะ สมที่สุด!
เซียวฉางเฉียนได้ยินคำพูดนี้ ในใจรู้สึกแย่มากจริงๆ

แม่ง พูดได้ถูกต้อง!

ไอ้สวะเย่เฉิน ไม่คิดว่าจะสามารถหลอกเอาคฤหาสน์Tomson Rivieraมาได้ ตัวเองล่ะ? ตอนนี้วิ่งมาซื้อบ้านมือสองอายุยี่สิบปี บ้านหลังนั้นของเขา สามารถซื้อที่นี่ได้เป็นสิบหลัง

หม่าหลันเห็นสีหน้าเซียวฉางเฉียนทั้งแย่ทั้งอึดอัด ในใจดีใจ อย่างมาก ตื่นเต้นแทบจะเต้นสแควร์แดนซ์

เธอยังคงโจมเขียวฉางเฉียนต่อไป ถอนหายใจพูดว่า “ไอ้ หยา เมื่อก่อนฉันคิดว่าเธ่เฉินเป็นไอ้สวะจริงๆ ไม่ว่ายังไงก็ดูถูก เขา ตอนนั้นฉันอิจฉาพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้มาก! เวยเวยของพวก คุณ หาแฟนเป็นนายน้อยตระกูลหวัง หวังเหวินเฟย นี่ไม่ใช่ว่า กลายเป็นหงส์บนฟ้าแล้วเหรอ?”

พูดแล้ว หม่าหลันก็ถอนหายใจอีก สะบัดมือด้วยสีหน้าที่ เสียดายแล้วพูดว่า “โธ่เอ๋ย แต่ว่าใครจะไปรู้ เวยเวยจะถูก หวังเหวินเฟยทิ้ง! แกว่าหวังเหวินเฟย ช่างเป็นผู้ชายเลวใน กลุ่มผู้ชายเลวจริงๆ?”

เฉียนหงเย่นและเซียวฉางเฉียนมองหน้ากัน ทั้งสองคนโมโห จนจะฆ่าคนตายแล้ว!

แม่งเอ้ย ผู้หญิงคนนี้กล้าเปิดเผยข้อบกพร่องของตัวเอง

สมควรตายจริงๆ!

ในเวลานี้เอง หม่าหลันพูดต่อไปอีกว่า “แต่ทว่า ฉันยังอิจฉาอพวกแกมาก แม้ว่าหวังเหวินเฟยจะทิ้งเวยเวย แต่ว่าฉัน ได้ยินมาว่า เวยเวยหาลูกเขยมาให้พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้อีกแล้ว! ฉันได้ยินมาว่าคนนั้นเขาก็คือประธานเซียว เซียนของเซียนเฉิงก รุ๊ป แต่ว่าเก่งและดีกว่าหวังเหวินเฟยอีก

พูดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันก็ได้พูดอย่างน่าเสียดายว่า “แต่ ว่า เซียว เซียนคนนี้ดีหมดทุกอย่าง ก็แค่อายุมากไปหน่อย พี่ ใหญ่ เซียวอี้เขียนยังแก่กว่าพี่สองสามปีแน่ะ ฉันสัมภาษณ์ที่ได้ ไหม คุณหาลูกเขยที่อายุเยอะกว่าคุณ มีความรู้สึกยังไง?”

เฉียนหงเย่นไหนเลยจะฟังคำพูดประชดนี้ไม่ออก โกรธจน หน้าเขียว ตะโกนออกมาว่า : “หม่าหลั่น! แกหุบปากเดี๋ยวนี้ นะ! ไม่งั้นฉันจะฉีกปากแก! ”

“อุ้ย! “หม่าหลันพูดอย่างดูถูกว่า “พี่สะใภ้ ที่ฉันพูดล้วน แล้วแต่เป็นเรื่องจริง ทำไมคุณไม่ให้ฉันพูดล่ะ? แทงใจดำเหรอ? ถึงอยากจะฉีกปากของฉัน?”

พูดมาถึงจุดนี้ หม่าหลันพูดจาเยาะเย้ยว่า : “เฉียนหงเป็นฉัน จะบอกแกให้ แกอย่าได้คิดว่าตอนนี้มีลูกเขยที่อายุมากกว่าแก แล้ว แกอยากจะรังแกฉัน! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เดียวเชียน ประธานเชียวคนนั้น ได้ทิ้งเวยเวยของแกไปแล้ว! ที่ฉันพูดถูก ต้องใช่หรือเปล่า?”

“ยังมีอีก ได้ยินว่าเซียวอี้เซียนยังเอาเวยเวยของพวกแกส่ง มอบให้กับเว่ยฉางหมิงแห่งตระกูลเว่ยไปแล้ว ไอ้หยา ประธาน เชียวนี้น่าสนใจจริงๆ เวยเวยเป็นคน และก็ไม่ใช่ของขวัญไม่ใช่ลูกหมา ทำไมถึงได้มอบให้ใคร ก็ได้อย่างนี้นะ?”

“ดูไปดูมา ลูกเขยสุดที่รักเย่เฉินของฉันดี แม้ว่าจะน่าน่า สมเพชไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็ไว้ใจได้ ไม่ก่อความวุ่นวาย ทอดทิ้งเซียวซูหนของพวกเรา

เฉียนหงเย่นถูกหม่าหลันดูถูกเสียดสี โกรธจนจะเป็นบ้า

เธอกัดฟันเบะปากพุ่งเข้ามาจะตีหม่าหลัน ด่าตีโพยตีพาย ว่า “หม่าหลัน! วันนี้ฉันจะสู้กับแกให้ตายไปข้างหนึ่ง