บทที่ 407

หลังจากที่ต้องทนทุกข์ทรมานเป็นเวลานาน ตอนนี้เชียว เขียนอยากจะกลับบ้านจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ว่า ไม่สามารถหาวิธีฟื้นฟูบริเวณนั้น ใน เมืองจินหลังได้ ดังนั้นเขาจึงต้องกลับไปที่เมืองเป็นจึง เพื่อดูว่าที่ นั่นเขาจะสามารถหาหมอที่เก่ง ๆ ได้หรือไม่

และมีอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญ ใกล้ถึงวันเกิดอายุ 84 ปีของแม่ ของเขา ตนเองในฐานะลูกชายคนโต จำเป็นต้องกลับไปเพื่อ ฉลองวันเกิดให้เธอ

อย่างไรก็ตาม แม่ได้ขอให้เขาเชิญชื่อเทียนไปด้วย แต่ ตอนนี้ดูเหมือนว่า ซื้อเทียนจะยังไม่ให้อภัยตนเอง

อย่างไรก็ตาม เขายังคงถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณลุงซื้อ หลัง จากนี้อีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดของแม่ผม ไม่ทราบว่าคุณจะไป เมืองเช่นจิงเพื่อเป็นเกียรติในงานฉลองวันเกิดของแม่ผมได้หรือ เปล่า? ”

อเทียน กล่าวอย่างเรียบ ๆว่า “ประธานเซียว ผมได้บอก คุณไปแล้วว่า ระหว่างผมกับตระกูลเดียว ไม่มีความสัมพันธ์อะไร กันเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ฉะนั้นเรื่องไปงานฉลองวันเกิดของแม่คุณ คุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดอีก

เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วพยักหน้า
แม้ว่าตอนนีในใจของเขาอยากจะจับตาเฒ่าชื่อเทียบคี ต ลงบนพื้นและทุบตีเขาสักครั้ง แต่เขาก็กล่าวอย่างถ่อมตัวว่า “เมื่อมันเป็นการตัดสินใจของคุณลุงซื้อแล้ว อี้เขียนก็ไม่สามารถ บังคับได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น อี้เขียนก็จะกลับไปเมืองเช่นจึงก่อน

อเทียน พยักหน้า

เขียว เขียนเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองไปที่เ เฉิน ในใจเขารู้สึกแค้นมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แล้วเขาก็ พาบอดี้การ์ดของเขา ก้าวเดินออกไปจากตระกูลเว่ย

เมื่อเห็นว่าภัยพิบัติอย่างเดียว เซียนจากไป เว่ยหย่งเจิ้ง รู้สึกโล่งอกอย่างสิ้นเชิง ยิ่งไปกว่านั้น เขาค้นพบว่า เคราะห์ร้ายในคราวนี้ก็ทำให้

ตนเองได้โชคมาด้วย ที่ได้สูตรยาที่ดีมาอีกหนึ่งสูตร

ที่แท้ แผลเน่าที่บริเวณนั้น สามารถรักษาได้ด้วยยาจีนหลาย สิบชนิด และรวมกับน้ำปัสสาวะของตนเอง นี่มันช่างวิเศษมาก ต่อไปถ้าใครมีอาการแบบนี้ ตนเองก็สามารถรักษาเขาได้อย่าง สมบูรณ์!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็รีบก้าวไปข้างหน้าและกล่าวด้วยความ เคารพว่า “อาจารย์เย่เป็นหมอเทวดา ในเมืองจีนหลิงจริงๆ ทักษะ ทางการแพทย์น่ายกย่องยิ่ง วันนี้ต้องขอบคุณอาจารย์เที่ลงมือ ช่วยเหลือ ทำให้ตระกูลเวียของผมสามารถอยู่รอดได้ ตระกูลเว่ย จะจดจําบุญคุณของอาจารย์เย่ตลอดไป

คนอื่น ๆ ก็พนมมือและโค้งคำนับให้เเฉิน “ขอบคุณอาจารเย ที่ช่วยตระกูลเว่ยให้พ้นจากวิกฤตในครั้งนี้ ทำให้พวกเรา รู้สึกตื้นตันอย่างสุดซึ้ง

เย่เฉินมองไปที่พวกเขาแวบหนึ่งและกล่าวอย่างเรียบ ๆว่า “ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับฟัง คำขอบคุณ

ขณะพูด เยเงินไปที่เว่ยเลี้ยงแล้วกล่าวกับเว่ยหย่งเจิ้งว่า “เนื่องจากเว่ยเลี่ยงได้แก้ไขปัญหาของตระกูลเว่ยของคุณแล้ว อย่างที่คุณเคยพูดสัญญาไว้ ตอนนี้เขาควรจะเป็นประธานของ บริษัทผลิตยาเว่ยชื่อแล้วใช่ไหม? คุณเตรียมตัวจะประกาศเรื่องนี้ เมื่อไหร่?”

เมื่อเว่ยหย่งเจิ้งได้ยินประโยคนี้ ปรากฏร่องรอยความไม่ พอใจอยู่ในแววตา ตนเองเป็นผู้นำตระกูล เขาเป็นแค่คนนอก ทําไมถึงได้กล้ามาก้าวก่ายเรื่องนี้?

อีกอย่าง ตำแหน่งประธานของบริษัทผลิตยาเว่ยชื่อ จะเป็นไป ได้อย่างไรที่จะให้ไอ้ลูกนอกคอกมาดำรงตำแหน่งนี้

เวยฉางหนึ่งที่อยู่ด้านข้างก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไอ้เย่เฉินมัน เกินไปแล้ว! ที่ช่วยไอ้ลูกนอกดอกมาแย่งตำแหน่งประธาน แก ไม่รู้เหรอว่าตนเองเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเวีย

เว่ยเลี่ยงที่ถูกดูหมิ่นมาครึ่งชีวิต ตอนนี้ในใจรู้สึกตื่นเต้น มาก เขามองไปที่เก๋เฉินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ ขณะนี้ เขาได้ถือว่าเย่เฉินเป็นพ่อแม่คนที่สองแล้ว อย่างไรก็ตาม……..
ขณะนี้เวยหย่งเจิ้งยิ้มแล้วกล่าวว่า “อาจารย์เข่ พูดตรง ๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องของตระกูล เรื่องแต่งตั้งประธาน เป็นเรื่องใหญ่ที่ มีความสำคัญมาก เราจําเป็นต้องใช้เวลานานในการพิจารณา