บทที่ 357

ครูประจำชั้นของอู่ และเพื่อนร่วมห้องในหอพักเดียวกันเกือบจะ ถูกเขาทรมานจนแทบบ้า

พวกเขาฝืนทนต่ออาการคลื่นไส้ จะส่งกลับไปหาหมอที่นั่น

คนนั้นที่ถูก ฉลากออกมาจากห้องน้ำ ชายชราที่ถูกโยนนั่ง ร้องไห้อยู่กับพื้น “สมองมีปัญหาก็อย่าปล่อยมันออกมาแม้แต่ ก็ยังมาแย่งนะ!”

ครูประจําชั้นรู้สึกอึดอัด หยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ยื่นให้ชาย ชราห้าร้อย พูด “ลุง นี่ชดเชยค่าเสียหาย ขอให้ท่านโปรดอภัย…

ชายชราคิดไม่ถึงมาก่อนว่าอย่างนี้ก็หาเงินได้ห้าร้อย ความ ลำบากที่ได้รับเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากนั้นก็ยิ้มแย้ม แจ่มใสแล้วถามว่า “ครั้งหน้าจะเอาอีกไหม?”

ครูประจำชั้นคลื่นไส้พักหนึ่ง พูดว่า “ลุง ครั้งหน้าไม่ต้องแล้ว ถ้าหากท่านยังถ่ายไม่หมดก็เข้าไปถ่ายต่อเถอะ…

พูดจบ รีบเรียกทุกคน “เร็ว พาไปหาหมอ!”

เมื่อไปถึงที่หมอตรงนั้น หมอเหลือบมองเขา ก็อาเจียนอาหาร มื้อเย็นออกมาหมด พูดว่า “ผมขอร้องพวกคุณ พาไปโรง พยาบาลโรคจิตเถอะ โรคแบบนี้พวกเรารักษาไม่ได้จริงๆ! ”
ครูประจำชั้นบอกว่า “อย่างน้อยท่านก็ต้องช่วยเขาอ้าง กระเพาะหน่อย ของพวกนี้กินลงไปสกปรกมาก….

หมดแทบจะร้องไห้ พูด “ผมล้างให้เขาได้ แต่คุณไม่กลัวเหรอ ว่าผ่านไปสักพักเดี่ยวเขาก็อยากจะไปกินอีก? ถึงผมจะล้างยังไง ต้องค่อยๆ ใส่ท่อลงไปทีละนิด แต่สู้ที่เขากินเร็วขนาดนั้นไม่ได้

ครูประจำชั้นอ้าปากถามเพื่อนทุกคนที่อยู่หอพักด้วยกัน “นี่คือ ครั้งที่สองของเขาหรอ?”

“ใช่” เพื่อนที่พักด้วยกันรีบพยักหน้า “ห่างกันประมาณแค่หนึ่ง ชั่วโมง! ครูประจําชั้นพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเป็นไปได้ว่าผ่านไปอีกชั่วโมง

เขาจะกินอีก …

นึกถึงตรงนี้ เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เช็ดปากเขาให้ สะอาด พาเขาขึ้นรถ พวกเราไปโรงพยาบาลโรคจิตชิงซาน

ไม่งั้นถ้าเสียเวลานานไป ก็จบเห่เลย!”

ทุกคนได้แต่ทนความขยะแขยง ใช้กระดาษช่วยเช็คปาก จากนั้นก็พาคนที่มึนๆงงๆอย่างเขาออกไปข้างนอก

ทันทีที่เขาขึ้นรถ อู่ฉีก็กลับมามีสติ รู้สึกว่าในปากตัวเองมี ความรู้สึกแปลกๆ ที่อยากคลื่นไส้อดไม่ได้ที่จะถาม “เมื่อผมเป็น

อะไรไปอีก?” เพื่อนร่วมหอคนหนึ่งที่นั่งข้างๆถามด้วยความประหลาดใจ”นายจําไม่ได้เหรอ?”

อู๋ สายศีรษะและพูดว่า “จำไม่ได้ ก็จำได้ว่าเมื่อกี้ปวดหัวนิด

หน่อย สมองมันๆ” พูดจบก็เอามือวางไว้ที่ข้างปาก ห้ะอุทานคำเดียว วินาทีนั้น ทําเอาตัวเองเกือบเป็นลม ถามด้วยสีหน้าที่แทบจะระเบิด

“สถานการณ์เป็นยังไง?! เมื่อกี้ฉันกินของแบบนั้นอีกแล้วหรอ?!”

เพื่อนร่วมหอพักน้องสามที่นั่งอยู่ด้านหน้า หันกลับมาพูดว่า “ลูกพี่ เมื่อกี้พวกเราขวางพี่อย่างสุดชีวิต แต่พี่ก็ยังพุ่งไปที่ห้องน้ำ ทําเอาชายชราคนหนึ่ง…

เพื่อนร่วมหอพักที่นั่งข้างๆ รีบพูดว่า “น้องสาม นายหยุดพูด ได้แล้ว!”

“โอ้…” น้องสามถึงจะตระหนักถึงเรื่องจริงที่น่าคลื่นไส้ ดังนั้น อู่ รีบจี้ถาม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?! บอกฉันให้ชัดเจน! “อันนี้…” ทุกคนมองหน้ากัน ฉากปีศาจที่น่ากลัวเมื่อครู่ ไม่มี

ใครยินยอมที่จะอธิบาย กระทั่งแม้แต่นึกถึงก็ขยะแขยง อู่ตะโกนจนหน้าด่า ” แม่ง! พวกนายจะพูดไม่พูด! เสียงตะโกนออกมา รถทั้งตู้โดยสารก็เหม็นทันที