บทที่ 355

อู่ตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออกมองที่เยเฉิน รู้สึกว่าที่เป นพูดเป็นไปไม่ได้จริงๆ

ในตอนนี้ เซ่เงินยิ้มอย่างมีแผนร้าย พูดต่อว่า “ยังมีอีก หลัง จากผมใช้จิตวิทยานี้แล้ว ถ้าหากมีใครมาขัดขวางไม่ให้คุณกิน นายก็จะใช้ทุกวิถีทางทำให้ตัวเองตาย จนกว่าจะได้กินอีถึงหยุด ขณะเดียวกัน หากคุณเห็นบนถนนคุณก็ต้องกินมันด้วย ถ้าไม่ กินก็อยากจะตาย ถ้าใครกล้าขวางคุณ คุณก็จะหาวิธีทำให้ตัว เองตาย จะกลับไปกลับมา ไปตลอดชีวิตอยู่อย่างนี้ไม่มีหยุด!

“ดังนั้น ชีวิตของคุณต่อจากนี้ นอกจากการกิน ก็ไม่มีอะไรที่ ทำให้คุณอยากจะไขว่คว้าอีก คุณก็จะไม่ได้ดิ้นรนที่อยากจะใช้ เงิน ไม่เรียกร้องหาความสุข ยิ่งไม่รู้จักจีบผู้หญิง ชีวิตคุณใน อนาคตต่อไป แค่อยากกินแต่! ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “คุณ ชายเย่ คุณเห็นผมเป็นปัญญาอ่อนรึไง? คุณนึกว่าคุณพูดอย่างนี้ ผมก็จะเชื่อฟังคุณ จิตวิทยาไม่ใช่ทำแบบนี้หรอก คุณไม่เป็นมือ อาชีพสักนิด!”

เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า “ผมไม่ใช่มืออาชีพ? ผมเป็นมืออาชีพ จริงๆ โอเค? ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ลองดูสิ!”

พูดแล้ว เย่เฉินก็ยื่นมือออกมา แตะเบา ๆ ที่หน้าผากของ
อู๋จีราวกับถูกสะกดทั่วร่าง หยุดไปราวๆสิบวินาที อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาลืมตาโตขึ้นมา พึมพำกับตัวเองอย่าง กระวนกระวาย “ที่ไหนมีอี? ที่ไหนมี? ถ้ายังไม่ได้กินผมจะตาย แล้ว! จะตายแล้ว! สรุปที่ไหนมีอึนะ?! ”

พูดจบ ก็ลืมไปหมดสิ้นว่าเปเงินเป็นใคร หันศีรษะวิ่งไปทาง หอพัก เพราะสมองเขาในตอนนี้สั่งเขาว่า ในหอพักมีห้องน้ำ มี แต่ที่จะกิน…

เกิดเหตุสะเทือนขวัญในอาคารหอพักของมหาวิทยาลัยการ เงินและเศรษฐศาสตร์จินหลิง

เดือนของมหาลัย ทายาทเศรษฐีอันดับสอง ทันใดนั้นพุ่ง เข้าไปในห้องน้ำ เตะขาไปที่นักศึกษาคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโถส้วม จนกระเด็น

ฟังครึ่งแรก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวที่ทายาทเศรษฐีรุ่นที่สอง รังแกนักศึกษา แต่ว่าเรื่องราวครึ่งหลัง ที่น่ารังเกียจจริงๆ หลัง จากเตะเพื่อนร่วมห้องที่กำลังอีกระเด็นแล้ว เขาก็เอื้อมมือไปจับ ที่คนเขาจึงออกมา ควักขึ้นมาแล้วยัดเข้าปาก…ฉากที่เขากลืน มันลงไป ทำให้เพื่อนร่วมห้องในหอพักอาเจียนออกมา

เพื่อนนักศึกษาไม่รู้ว่าขณะนั้นเขาเกิดบ้าอะไรขึ้น พวกเขาจึงรีบ โทรหาครูอย่างรวดเร็ว เมื่อตอนที่ครูมา เพิ่งกินอิ่มแม้แต่ปาก ก็ยังไม่ได้เช็ด เมื่อครูมาก็อาเจียนออกมา อาเจียนจนเกือบตาย

อาเจียนก็ส่วนอาเจียน ครูรู้ว่าครอบครัวที่มีอิทธิพลมาก เพราะฉะนั้นจึงไม่กล้าประมาท ต้องถามอย่างขยะแขยง “นักศึกษา นายเป็นอะไรไป?”

ขณะนี้อู๋ฉีเพิ่งได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา รู้สึกได้กลิ่นที่น่า ขยะแขยง รีบเช็ค แล้วมาคมที่จมูก ขยะแขยงจนเกือบตาย เขา ลืมเรื่องที่เคยพบเย่เฉินจนหมดสิ้น และลืมเรื่องที่เมื่อกี้ตัวเองแข็ง อีกัน ตอนนี้ยังไม่เข้าใจสักนิด ว่าทำไมปากถึงเต็มไปด้วย

เขารีบพุ่งเข้าไปในห้องน้ำบ้วนปาก คลื่นไส้ไม่หยุด ครูก็ตาม มาอยู่ข้างๆ แล้วถามนักศึกษา นายไม่สบายตรงไหน เปล่า ?”

อู๋ฉีสายศีรษะสีหน้าซีดเซียว “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? มีใครแกล้ง ผมเหรอ?” มีนักศึกษาคนหนึ่งรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “ลูกพี่ เมื่อสัก

ครูพี่วิ่งเข้ามาจากข้างนอก ใช้เท้าเตะน้องสามกระเด็นออกจาก

โถส้วม หลังจากนั้นก็กินที่เขาถ่ายออกมา…

พูดถึงตรงนี้ เขาไม่สามารถพูดต่อได้แล้วจริงๆ บังคับควบคุม อาการที่อยากจะอาเจียน พูดว่า “หรือว่าพวกเราไปโรงพยาบาล หาหมอไหม?”

“แม่ง นายพูดอะไร?!” ฉัตวาดอย่างโมโห “นายว่าฉันกินที่

น้องสามถ่าย…”

นักศึกษาทุกคนพยักหน้า

อาเจียนสักพักแล้วด่า “เร็ว! แม่งรีบพาฉันไปโรง พยาบาล!”
ครูรีบขับรถของตัวเอง พาไปที่โรงพยาบาลชุมชน เพื่อนทุกคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับคู่ก็ติดตามไปด้วย ทันทีที่ถึงโรงพยาบาล เมื่อพบแพทย์ฉุกเฉิน แทบรอไม่ไหว ที่จะพูดว่า “หมอรีบมาล้างกระเพาะให้ผม ผมกิน

หมอชะงัก ตั้งแต่รักษามาสิบปี ” คนไข้” แบบนี้ เพิ่งเคยเห็น เป็นเคสแรก

เขาถามโดยจิตใต้สำนึก “อยู่ดีๆคุณกินทำไม?