บทที่ 347

สายตาทุกคนมองไปที่เขียวอี้เขียน

เขียวอี้เซียนรู้สึกทั้งอับอายทั้งโมโห ตะโกนด่าเสียงดัง “นาย น่ะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ ทั้งตระกูลนายล้วนเสื่อม สมรรถภาพทางเพศ ผมจะบอกให้ กูสบายดี!”

เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา “ตรงนั้นของใครใช้ไม่ได้ ตัวเองเท่านั้น ที่รู้ดี ที่ควรแข็งไม่แข็ง ปากแข็งแล้วมีประโยชน์อะไร?

ทุกคนมองที่เซียวเซียน เยาะเย้ยขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

หรือว่าประธานเซียวที่มีชื่อเสียงเลื่องลือคนนี้ สูญเสียความ เป็นชายไปแล้วจริงๆ?

ดูแล้วน่าจะเป็นไปได้ ไม่งั้นทำไมเขาต้องวิ่งมาประมูลโสมม่วง ชั้นเลิศนี่ล่ะ? อีกอย่างยังคลุกคลีอยู่กับเว่ยฉางหนึ่งของตระกูล เว่ย

วันนี้ในงานมีแต่คนจากการแพทย์แผนจีน ทุกคนก็รู้ว่าตระกูล เว่ยกำลังศึกษาวิจัยเพิ่มความแข็งแรงให้กับผู้ชาย เป็นยาตัว ใหม่ที่สามารถฟื้นฟูสมรรถภาพทางเพศของผู้ชาย ดูแล้ว เซียว เซียนที่คลุกคลีอยู่กับเว่ยฉางหนึ่ง คงอยากจะเป็นคนทดสอบยา คนแรกมั้ง?

เซียว เซียนโกรธจนกัดฟัน อ้าปากด่า “เจ้าคนแซ่เย่ อย่ามา พูดใส่ร้ายคนอื่นที่นี่! กูยังมีความสามารถแข็งแรงอยู่
“เมียน้อยของตัวเองยังส่งให้คนอื่นแล้ว ยังจะมาพูดว่ามี ความสามารถ? ถ้ามีความสามารถจริงจำเป็นต้องส่งให้คนอื่น หรอ?”

ใบหน้าเซียว เซียนแดง พูดด้วยความโกรธจัด “คุณ… นี้ คุณกำลังพูดเหลวไหลอะไร?!

เซียวเวยเวยถามอย่างโมโห “เย่เฉิน ทำไมคุณถึงไม่มีเหตุ ไม่มีผลพูดใส่ร้ายคนบริสุทธิ์”

เยเฉินเห็นท่าทางทั้งสองคนนั้นทั้งโกรธทั้งกังวล หัวเราะเยาะ ขี้เกียจเถียงกับพวกเขา ตรงไปรับโสมม่วงชั้นเลิศจากมือของ พิธีกร พูดกับอเทียนฉีกับฉินกางว่า “พอแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรที่ ทำให้ผมสนใจแล้ว ไปก่อนล่ะ

พูดจบ เย่เฉินก็ลุกขึ้นเดินออกไป

ซื้อเทียน และฉันกางรีบพูดว่า “อาจารย์เย พวกเราไปส่ง ท่าน! ”

“ไม่จำเป็น” เย่เฉิน โบกมือแล้วพูด “ผมเดินไปคนเดียวได้ พวกคุณอยู่สังสรรค์กับทุกคนต่อเถอะ”

พูดไป เขาก็มองไปที่ห่างจากที่ไม่ไกล โคบายา ซอิจิโร่ที่ต้องม องซื้อเทียนอยู่ในที่ลับๆตลอด เตือนสติซื้อเทียนอีกครั้งว่า “ท่านซื้อ หลังจากวันนี้ ถ้ามีคนมาแย่งยาที่อยู่ในตัวคุณ หรือ ขโมยยาในตัวคุณ คุณไม่ต้องต่อต้าน เขาอยากได้ก็ให้เขาไป เลย เข้าใจไหม?”
ชื่อเทียน รีบพยักหน้าทันที ยิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์เย่วางใจ ผมเข้าใจแล้วครับ!”

สายตาของ จีนเค้าเงี่ยนมองที่เขาตลอด เห็นเขาจะไป ทันใด นั้นก็กระวนกระวายเล็กน้อย ถามอย่างลังเล โดยใช้เสียงสามว่า “อาจารย์เย่ ฉันไปส่งคุณได้ไหมคะ?”

ตอนที่เเฉินเห็นฉันเข้าเสวียนเพิ่งมาถึง ก็รู้ว่าเธอมีความใน ใจ และดูออกมาเธอมีอะไรจะพูดกับตัวเอง เห็นเธอในที่สุดก็ รวบรวมความกล้าพูดออกมา พยักหน้าพูดว่า “ได้ คุณไปส่งผม”

ฉันเอาเสงี่ยนมองเเฉินอย่างซาบซึ้งพูดด้วยความเคารพ “อา จารย์เย่เชิญค่ะ !”

ฉันเอ้าเสงี่ยนเดินตามเเฉินจนถึงประตูอย่างอ่อนน้อม

เยเฉันมองไปฉันเอาเสงี่ยนที่ท่าทางลังเล จึงเอ่ยปากถาม “เอ้

เสวี่ย บอกมาตามตรง คุณมีเรื่องอะไรในใจใช่ไหม?”

ฉันเข้าเสงี่ยนกัดริมฝีปากล่าง พูดด้วยความเขินอายจนหน้า แดง “อาจารย์เย่ ท่านมองออกหรอ …