บทที่ 345

ผู้คนมากมายในงานล้วนรู้ว่า ก่อนหน้านี้เรื่องที่เขียวอี้เขียนเคย คุกเข่าเรียกเฉินว่าพ่อ เรียกว่า ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทันใดนั้นก็พากันหัวเราะออกมา

ใบหน้าเขียว เขียนไม่สามารถควบคุมได้อยู่ กัดฟันแล้วพูดว่า ได้! คุณแน่มาก! ผมให้เก้าสิบล้าน!!

เว่ยจางหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ตั้งแขนเสื้อของเขาและพูดว่า “ประธาน เซียว เก้าสิบล้านแพงเกินไปแล้ว เล่นแบบนี้ไม่คุ้มค่ากับเงิน ขนาดนี้ คุณอย่าหุนหันพลันแล่น หลงกลเด็กเปรตนั่นนะ!”

เก้าสิบล้านซื้อโสมได้หนึ่งต้น นอกจากโสมม่วงชั้นเลิศพันปี แล้ว ก็ไม่มีโสมอะไรคุ้มกับเงินขนาดนั้น

แม้ว่าเขียว เซียนจะมีเงิน แต่เขาก็ไม่ใช่ จะร่ำรวย เขาก็ไม่ใช่ คนที่หรูหราฟุ่มเฟือย นอนกับเซียวเวยเวยก็จ่ายเงินแค่สิบห้า ล้าน ทำให้เขาซื้อโสมเก้าสิบล้านหนึ่งต้น นั่นถือว่าสุดยอดมากๆ

แต่ว่า ในเวลานี้สิ่งที่เขาคิดคือ ตัวเขาควรได้รับการรักษา

หลายวันมานี้ ที่นั่นเหมือนไม่มีความรู้สึกเหมือนไม่มีอันนั้น แล้วไม่มีผิด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ที่ตัวเองกลัวคือหมดความหวัง ในชีวิตแล้ว …

ดังนั้น ในใจเขาตั้งใจไว้ว่า จ่ายเก้าสิบล้าน ถ้ามากกว่านี้ แม้แต่บาทเดียวก็จะไม่ยอมจ่ายแล้ว!
ซึ่งในเวลานี้เยเดินถือป้ายขึ้นอย่างแผ่วเบา พูดว่า “ผมจะให้ หนึ่งร้อยล้าน!”

ทันใดนั้นเขียว เขียนโกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว ค่าทกว่า “นาย ไอ้เศษสวะ จะทําอะไรกันแน่? กล้าก่อกวนเรื่องของผม?”

เย่เงินยิ้มอย่างเย็นชาพูดว่า “ผมถูกใจโลมม่วงนี้แล้ว แน่นอน ว่าจะต้องยื่นเสนอราคาสิ ทำไม? ประธานเขียวถูกใจของชิ้นนี้

คนอื่นจะแย่งกับคุณไม่ได้เชียวหรอ?”

เซียวอี้เขียนตายกใหญ่ “คุณคิดว่าผมไม่รู้เบื้องหลังของคุณ หรอ? คุณเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน ไอ้เศษสวะตกถังข้าวสาร เกาะเมียกินไปวันๆ พวกนายคฤหาสน์ตระกูลเดียวทั้งตระกูลไม่มี ใครมีเงินถึงหนึ่งพันล้านสักคน! นายอาศัยอะไรเอาเงินออกมาได้ เยอะขนาดนั้น?”

พูดจบ เซียว เซียนก็หันศีรษะไปทางพิธีกร แล้วพูดว่า “ผมขอ เสนอให้คุณไล่ไอ้นออกไปซะ ไอ้นี่โกง! เดิมเขาไม่สามารถมีเงิน ได้มากขนาดนั้น!”

ชื่อเทียนฉีขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณเ ในวันนี้ ลงบัญชีของผมซื้อเทียน! ผมซื้อเทียนฉียังไม่ถึงขนาด ขาดแคลน”

ฉินกางรีบพูดต่อว่า “เงินทุนของพวกเราตระกูลฉิน ก็ตามอา จารย์ ใช้ได้ตามสบาย!”

เมื่อทั้งสองคนพูดคำนี้ออกไป ทุกคนในงานพากันช็อค
ไอ้เย่เงินมาไม้ ซื้อเทียน หมอเทพอ ตระกูลจิน ผู้นำตระกูล จีน คิดไม่ถึงว่าจะยอมเซ็ตบิล ให้เขา นี่คือเงินหนึ่งร้อยล้านนะ

ในเวลานี้ เยเฉินกลับยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “มันก็แค่ร้อย ล้านเอง ผมยังจ่ายไหวอยู่ พอดีเลย ในกระเป๋าผมหาได้ร้อยล้าน หามาครึ่งเดือน จะทำให้มันรำคาญตายแล้ว พอดี ก็ถือโอกาสนี้ ใช้มันให้หมด

เซียวอี้เซียนพูดอย่างดูถูก “คุณพล่ามอะไร? คุณเห็นว่าทุกคน เป็นเด็กสามขวบหรอ? ในกระเป๋าคุณยังมีร้อยล้าน คุณรู้ไหม หนึ่งร้อยล้านคือเท่าไหร่? เงินสดหนึ่งร้อยล้าน มีน้ำหนักมากกว่า หนึ่งตัน! คุณจะใส่มันเข้ากระเป๋าได้?!”

เย่เฉินยื่นปาก ยิ้มแล้วพูด “คุณนี่เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ บนโลกนี้ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”

พูดไป เย่เฉินก็หยิบเช็คหนึ่งร้อยล้านหนึ่งใบจากกระเป๋าที่ส่ง หวั่นถึงให้ตัวเอง เช็คใบนี้ที่อยู่ในกระเป๋าเขาหลายวันจบยับยู่ยี่ แล้ว เห็นแล้วเหมือนเศษกระดาษกองหนึ่งไม่มีผิด

เย่เฉินยกเช็คขึ้นแล้วพูดกับพิธีกร “คนสวย ให้เจ้าหน้าที่การ เงินของพวกคุณมาตรวจสอบหน่อย”

เซียว เซียนหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เย็นแม่ เอาเศษ กระดาษมากองหนึ่งแล้วบอกว่าเป็นหนึ่งร้อยล้าน? งั้นกูเย็ดกันที ก็ยังใช้ทิ้งไปกี่ร้อยล้านแล้ว!

เย่เฉินไม่สนใจเขา ถือเช็คขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่แยแส
ในเวลานี้ พิธีกรได้พาเจ้าหน้าที่การเงินมา เยเฉันก็ขึ้นเช็ดไป ให้อีกฝ่ายตรวจสอบอีกฝ่าย ใช้เวลาตรวจสอบ กพัก “เช็คฉบับ นี้มีมูลค่าหนึ่งร้อยล้าน เป็นเรื่องจริง”

พูดจบ ทุกคนในงานก็กระจายออก

เช็คหนึ่งร้อยล้าน กลายมาเป็นเศษกระดาษในกระเป๋า แม่งถ้าทําหายแล้วจะทํายังไง?

ถ้านั่งยองๆ ในห้องน้ำ ไม่ระวังไหลออกมาจากกระเป๋าทำไง?