บทที่ 334

เมื่อพูดเสร็จ เชี่ยวชูหนก็พูดต่อว่า “แล้วเธอไม่ต้องทำงานเห รอ?

คงรั่งหลินแลบลิ้นออกมาแล้วพูดว่า “เดิมที่งานของฉันก็อยู่แต่ ข้างนอกนี่แหละ อีกอย่าง ฉันอยู่ที่ดีเหากรุ๊ป ยังไม่เคยพบ ประธานเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างเขาก็ควบคุมฉันไม่ได้หรอก เป็น พนักงานที่ไม่ได้มีใครสนใจ ดังนั้นถ้าไม่ได้ไปทำงานบางวันก็ไม่ เป็นไรหรอก”

จากนั้น ดงรั่งหลินจึงพูดต่ออีกว่า “แต่ว่าเธอมีงานต่อ งั้นฉัน ส่งพวกเธอสองคนกลับไปก่อนแล้วกัน”

เมื่อถึงที่จอดรถ เย่เฉินก็พบว่าท่านห้าหงยืนอยู่ข้ารถของตั้งสั่ง

รอยรถที่โดนเมื่อวานยังไม่ได้รับการซ่อม

เมื่อท่านหงห้าเห็นเเฉินเดินมา จึงรีบเข้าไปต้อนรับและกล่าว ความเคารพว่า “คุณเย่ ไปเที่ยวมาสนุกไหมครับ?

“ก็ไม่เลว” เย่เฉินเหลือบมองไปที่ด้านหลังของรถ จึงเห็นว่า ซ่อมจนเหมือนกับของใหม่อย่างไงอย่างงั้น เลยกล่าวว่า “นาย ทําจากใจเลยนะ”

ท่านหงห้ารีบกล่าวอย่างเคารพว่า “ท่านอาจารย์เย่ พอดีมีร้าน ซ่อมรถอยู่ด้านข้างครับ เลยให้พนักงานเอาอุปกรณ์มา อันนี้ท่านจะกลับบ้านเหรอครับ? ต้องการให้เรียกคนไปส่งไหมครับ? เย่เงินรีบ โบกมือ ปฏิเสธไปว่า “นายไปทำอะไรของนายเถอะ เดี๋ยวพวกฉันกลับกันเอง

*โอเคครับ หากท่านอาจารย์เม่มีอะไร สามารถเรียกหาผมได้ ตลอดเลยนะครับ ท่านหงห้าโค้งมือค่านับ จากนั้นก็จากไป พร้อมกับคนของเขา

เซียวซูหนเมื่อเห็นเช่นนี้ก็ส่ายหัวไปมาพร้อมกับพูดกับเเ นว่า “ไม่รู้จริงๆว่าคนพวกนี้เป็นอะไร ทำไมถึงได้เคารพคุณขนาด

เย่เงินยิ้มและกล่าวว่า “เป็นเพราะว่าฉันมีความสามารถ แต่ นั้นไม่ได้เหรอ? ”

เชียวชูหนมองบน ใส่เย่เฉิน พร้อมกับพูดว่า “คงเป็นทักษา ด้านฮวงซุ้ย ใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้พวกเขาดูเชื่อใจคุณมากเลยนะ หากรู้ว่าคุณหลอกพวกเขา อนาคตคงจะแก้แค้นคุณแน่ๆ คุณเอง ก็ควรระมัดระวังหน่อยแล้วกัน”

เย่เฉินยิ้มแต่ก็ไม่ได้เถียงอะไร

ทั้งสามคนขึ้นรถและมุ่งหน้าขับเข้าไปในเมือง

บนถนน ต่งตั่งหลินขับรถแล้วถามไปว่า “ซูหน อันนี้เธอกลับ บ้านหรือว่าไปที่ไหน?

“กลับบ้าน” เซียวหนกล่าว “กลับบ้านไปจะไปพักผ่อนซะ หน่อย วันจันทร์ก็ต้องกลับมามีพลังอีกครั้งให้ได้
ต่งรั่งหลินพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “งั้นฉันไปส่งเธอสองคน กลับบ้านก่อนแล้วกัน แล้วฉันค่อยกลับ โรงแรม

เชียวหนถามอย่างประหลาดใจว่า “ตอนนี้เธอยังอยู่ที่ โรงแรมอีกเหรอ? ”

ต่งรั่งหล่นครวญครางพร้อมกับพูดว่า “ไม่อยู่โรงแรมแล้วจะ ให้ไปอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันก็อยู่ที่ป้ายจินฮานองมาตลอดแหละ

เขียว หนถาม “อยู่โรงแรมคนเดียวเงียบเหงามากใช่ไหม? ทําไมไม่หาซื้อบ้านสักหลังในจีนหลัง? ”

ต่งรั่งหลินยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ซื้อบ้านอยู่คนเดียวกัน ลำบากกว่าอีก งั้นอยู่โรงแรมไม่ดีกว่าเหรอ ทุกวันมีคนมาเก็บ กวาดห้อง ทําความสะอาดให้อยากกินอะไรก็แค่โทรไป ก็จะมี รถมาส่งอาหารให้ถึงห้อง ซักผ้าก็แค่โทรไป เขาก็ขึ้นมารับแล้ว อบแห้งรีดเสื้อผ้าเสร็จถึงจะค่อยส่งมาให้ฉัน

สําหรับคนที่เงินอย่างคงรั่งหลินนั้น ดูเหมือนว่าจะใช้เงินใน การประหยัดเวลาและประหยัดพลังงานของหล่อน

เซียวซูหนจึงถามอีกว่า “แล้วเรื่องที่บ้านของเธอเป็นยังไง บ้าง? แล้วลูกพี่ลูกน้องของเธอยังมาอะไรกับเธออีกรึเปล่า?

“ไม่แล้วล่ะ” ต่งตั่งหลินกล่าว “ฉันเคยร้องเรียนครอบครัวจน ไปก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาบอกว่าหลักฐานไม่เพียงพอ มันรับ ประกันไม่ได้ว่าสิ่งที่ฉันพูดมาทั้งหมดนั้นจะเป็นความจริง ลูกพี่ ลูกน้องของฉันก็ไม่ค่อยอะไรแล้วล่ะ คงไม่กล้าทำอะไรฉันแล้ว
ขณะที่พูดเธอก็มองไปที่กระจกหลัง มองเเฉินที่นั่งอยู่เบาะ ท้าย จากนั้นก็ขยับปากกล่าวว่า “ขอบคุณ”

ในใจของเธอนั้นรู้ดีว่า เยเฉันเป็นคนตือนคนในตระกูลต่งไม่ ให้พวกเขาท่าอะไรกับตนอีก นั่นจึงทําให้พวกนั้นเจียมตัว ดังนั้น จึงไม่รู้ว่าเเฉินนั้นช่วยตนเองมากี่ครั้งแล้ว

เชียวหรับรู้สึกสงสารต่งตั่งหลินเพื่อนสนิทคนนี้ มาทำงานที่ นหลังคนเดียว พักอยู่ที่โรงแรมมาตลอด แถมยังเจอคนใน ครอบครัวทรยศและตามล่าอีก

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอจึงพูดกับต่งตั่งหลินว่า “รั่งหลิน ตระกูลหวัง มอบบ้านพักให้กับเย่เฉิน อยู่ที่ Tomson Riviera รอที่นั่นตกแต่ง เสร็จแล้ว ฉันจะหาห้องให้เธอ เธอย้ายมาอยู่กับเราได้เลย

“จริงๆเหรอ? ! “ต่งตั่งหลินถามอย่างตื่นเต้น

เซียวชูหนยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าจริงอยู่แล้ว! เธอเป็น เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน จะโกหกเธอได้ไงกัน? “