บทที่ 332

ตำรวจจราจรกล่าวอย่างเป็นชาว่า “เอาสิ คุณได้ทำการดูถูกเจ้า หน้าที่พนักงาน! คุณกำลังต่อต้านกฎหมายอย่างโจ่งแจ้ง อย่า หาว่าเราไม่สุภาพแล้วกัน ! ”

เมื่อพูดจบ เขาหยิบสเปรย์พริกไทยฉีดใส่หน้าของหลิวหมิง ทันที

หลิวหมิงรู้สึกได้ทันทีว่าแสบตาเป็นอย่างมาก จึงยื่นมือไปดูตา โดยไม่รู้ตัว การถนี้ไม่สำคัญ มันทำให้ตัวอักษรเปื้อนเลือดสีแดง ที่หน้าผากนั้นถูกเปิดเผยออกมาในทันที

“ฉันไป…” ตำรวจจราจรคนหนึ่งถอนหายใจ “พวกนายมาดูที่ หน้าผากของเขาสิ มันสักคำว่ายาจกเอาไว้! ”

“นี่มันรอยสักแบบไหนกันเนี่ย? ทําไมมันโหดแบบนี้!!

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่แปลกใจเลยที่ชายหนุ่มคนนี้ชอบว่าคนอื่นว่าจน ที่แท้ก็เพราะว่าบนหัวของเขามีคำว่ายาจกติดอยู่นี่เอง! ”

หลิวหมิงได้ยินเช่นนั้น จึงรีบเอามือปิดหน้าผาก แต่ว่าในเวลา นี้ ดวงตาของเขาก็เจ็บปวดเหลือเกิน จึงไม่เห็นตำรวจสองสาม คนยื่นมือออกมา

หลังจากนั้นหลิวหมิงก็ถูกลากออก แล้วถูกกดลงไปที่พื้น ตำรวจเอามือของเขาไขว้ไว้ด้านหลังและใส่กุญแจมือ หากทำแบบ เขาก็จะไม่มีวิธีที่จะทำให้มือกลับมาทางด้านหน้าได้ ยิ่งไป กว่าก็ไม่สามารถปกปิดคำว่าคนจนบนหน้าผากของเขาได้เช่นกัน

หลังจากนั้น ตำรวจจราจรก็จับหลวหมิงและยัยหน้าปลอมมา ไว้ที่ข้างถนน ให้พวกเขาหมอบเอาไว้ จากนั้นจึงโทรหาทีม ให้ คนในทีมมาที่นี่แล้วเอาชายคนนี้ไปสอบสวน

นี่คือสี่แยก ใจกลางเมือง ที่มีคนสัญจรไปมามากที่สุด

เกือบทุกคนที่ผ่านไปมาก็จะเห็นชายตาแดงหมอบอยู่ข้างถนน สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่ดวงตาที่โดยสเปรย์พริกไทยพ่นใส่ แต่เป็นหน้า ผากของเขาที่ถูกสลักด้วยคำว่า ยาก…….

หลายคนหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพ หลิวหมิงรู้สึกอับอาย พยายามกระโดดหนหลัง หันก้นให้กับคนที่เดินผ่านไปมา

แต่ตำรวจจราจรได้กดเขาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงที่เย็นซาว่า “อย่าขยับ นายไม่ได้ชอบไอสองคำนี้รึไง? กำลังดีเลย ถือเป็น นิทรรศการให้ประชาชน”

ใจของหลิวหมิงนั้นอยากตายเต็มที…

หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาจะไปแกล้งคนขับรถทำไมกัน หาก ทนอีกหน่อย ตอนนี้ก็คงจะถึงบ้านแล้ว

ขณะนี้เอง มีรถบีเอ็มดับเบิลยูคันเก่าจอดอยู่ มีชายหนุ่มคน หนึ่งเดินลงจากรถมา วิ่งเข้ามาพร้อมกับเยินยอเล็กน้อย ถามว่า “โอ้โหคุณชายหลิว คุณเป็นอะไรกันเนี่ย? โอ้โห หน้าผากของ คุณไปโดนอะไรมา? ! ใครมันมาสลักคำว่ายาจกบนหน้าผากของคุณกัน?

หลิวหนึ่งที่กำลังก้มหน้าอย่างหมดหวังอยู่นั้น เมื่อได้ยินคน เรียกเขาว่าคุณขายหลว ในใจก็อยากจะตายมากขึ้นกว่าเดิม สิ่ง สุดท้ายที่เขาไม่ต้องการก็คือการโดนจำได้ แต่ท้ายที่สุดมันก็เกิด

ขณะนี้เอง เขาโกรธจนอยากจะฆ่าคน

เมื่อเขาเงยหน้ามองขึ้นมา ก็รู้สึกคุ้นตากับคนตรงหน้า อดไม่ ได้ที่จะถามว่า “แกเป็นใคร? ”

ชายคนนั้นรีบอธิบายว่า “ฉันคือให้หลงไง! เขียวให้หลงจาก ตระกูลเซียว แต่ก่อนพวกเราเคยทานข้าวด้วยกัน กับหวังเหวิน เฟยจากตระกูลหวังไง คุณจําผมไม่ได้เหรอครับ?

หลิวหมิงกัดฟันแล้วมองไปที่เขา จากนั้นก็พ้นเลือดใส่หน้าของ เขา สาปแช่งอย่างโกรธแค้นว่า “แม่งไสหัวไปซะไอคนจนตระกูล เชียว กล้ามากนะที่มาหัวเราะเยาะฉัน เชื่อไหมล่ะว่าฉันจะฆ่า แก! “