บทที่ 322

ถึงแม้หล่อนต้องการจะลบกลบไม่ได้แล้ว

ด้านข้างหูก็ได้ยินเสียงทุบรถอย่างไม่หยุดหย่อน รถมาเซราติ ที่ใหม่เอี่ยมตอนนี้นั้นถูกทุบแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่มีชิ้นดี

หลิวหมิงสั่นสะท้านไม่ทั้งตัว เขารู้ว่าเขาโง่มากแค่ไหน คราวนี้ กลัวว่าตนจะโดนเหล็กเตะเข้าให้ จึงรีบไปจับขาของท่านหงห้า เพื่อขอความเมตตา “ผมผิดไปแล้ว ลุงหง ยกโทษให้ผมสักครั้ง เถอะ ผมรู้ว่าผมผิดแล้วจริงๆ

“ผิดกับแม่แกน่ะสิ! “ท่านหน้าเตะเข้าไปที่หน้าอกของหลว งอย่างแรง หันกลับไปมองเเฉิน ขอคําแนะนํา “ท่านอาจารย์เป ท่านคิดวาควรจัดการยังไงดีครับ?”

เยเฉันมองหลิวหมิงด้วยสายตาที่เย็นชา ยิ้มเยาะก่อนพูดว่า “เด็กคนนี้น่าสนใจมาก ชอบด่าคน ปากพูดแต่ของเสียออกมา เมื่อสองวันก่อนฉันได้ยินมาว่ามีคนปากก็เต็มไปด้วยของเสีย เหมือนกัน สุดท้ายก็ถูกลากไปเลีย โถส้วม ในห้องน้ำเสียแล้ว นายรู้เรื่องนี้บ้างไหม?

แน่นอนว่าท่านทั้งห้า

เมื่อตอนอยู่ที่คลับเฮาส์ฮุยหวง เวยฉางหลังจากตระกูลเว่ยได้ พานางบำเรอเข้ามา ทำให้อาจารย์เขุ่นเคือง จึงถูกบังคับโดย ลุงที่เป็นพ่อบ้าน โดยให้คนหนึ่งไปเลียโถส้วมแปดโถ เรื่องนี้แพร่งพรายไปทั่วเมืองจีนหลังโดยเร็ว มันกลายเป็นข้อสนทนา ในอาหารมื้อค่าของหลายๆคน

อย่างไรก็ตาม ลุงไม่กล้าเปิดเผยตัวตนของเยเงิน ดังนั้น ภายนอกจึงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่ เวียงหญิงและ นางบำเรอของเขาต่างถูกลงโทษอย่างหนัก เนื่องจากทำให้ชาย ร่างใหญ่นี้ขุ่นเคือง

สองวันก่อน หลิวหมิงเพิ่งจะหัวเราะเยาะให้กับความน่าอับ อายของเวียฉางหมิงที่โดนกระทำอย่างน่าสังเวช อีกทั้งยังบอก ว่าหากเขาโดนทําเช่นนี้ เขาคงต่อต้านจนตัวตาย

ไม่คิดเลยว่าเเฉินจะมาพูดเรื่องนี้ เขาตกใจจิตใจเตลิดไป หมด เขาไม่อยากจะตามรอยเวยฉางหนึ่ง ที่ต้องไปเลีย โถส้วมใน ห้องน้ำชาย……

ดังนั้นเขาจึงรีบขอร้องวิงวอน อาจารย์เย่ ผมมีตาหามีแววไม่ ได้โปรดยกโทษให้ผมสักครั้งหนึ่งเถอะนะครับ ท่านเองก็เห็นว่า รถของผมนั้นโดนทุบไปหมดแล้วอารมณ์โกรธของท่านก็ได้ ปล่อยออกมาแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมสักครั้งเถอะครับ

เย่เฉินยิ้มอย่างแผ่วเบาแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ดูเหมือนว่านายจะ ชอบด่าฉันว่าเป็นไอ้คนจนสินะ ฉันรู้สึกว่านายจะชอบคำว่า (ยาจก)ซะเหลือเกิน? ”

“ไม่ใช่ครับไม่ใช่! ” หลิวหมิงรีบส่ายมือและหัว พร้อมกับ อธิบายอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “ผมเป็นคนจนเอง ผมเป็นคนจนเอง ต่างหาก! ท่านอาจารย์เย่! ”
เย่เฉินพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “เอาล่ะ เนื่องจากนายรู้ว่าตัว เองจน งั้นฉันแนะนำให้นายเอาสองคำนี้ไว้บนหัวของนายเลยละ กัน คนอื่นจะได้รับรู้เหมือนกัน นายคิดว่ามันดีไหมล่ะ? ”

หลวหมิงตกใจพร้อมกับรีบก้มตัวลงร้องไห้ เขาร้องให้พร้อม กับพูดว่า “ท่านอาจารย์เท่านอภัยให้ผมสักครั้งนึงเถอะครับ ผมยินดีที่จะชดใช้ให้ท่านห้าล้าน ไม่ใช่สิ! ให้ท่านสิบล้านไป เลย”

เย่เฉินส่ายหัวไปมา “ฉันคนนี้ เป็นคนจนที่มีความ ทะเยอทะยาน ดังนั้นเงินของนาย ฉันไม่สนใจหรอกนะ อีกอย่าง เมื่อกี้นายทําให้ภรรยาของฉันตกใจ นายคิดว่าชดใช้ด้วยเงิน พองั้นเหรอ? ”

พูดจบ เขาถามท่านหงห้าว่า “ท่านห้า พกมีดมาไหม? ”

ทํานหงห้ามขยิบตา กับอีกฝ่าย

เขา มกริชคมให้ในทันที ท่านหงหายนกริชให้กับมือของเยเฉิน พร้อมกับพูดว่า “ท่าน อาจารย์เย่ เชิญครับ

“เชิญฉันงั้นเหรอ? ” เย่เฉินจ้องมองไปที่เขาแล้วถาม “นายคิด ว่าไอ้คนจนนี่ มีค่าพอให้ฉันจารึกคำให้มันด้วยตัวเองไง? ” เพียงเท่านั้นหงห้าก็รู้ว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง แล้ว!

ใช่ คนอย่างหลิวหมิง จะไปมีคุณสมบัติมากพอที่จะให้ท่านอาจารย์เข่จารึกไว้บนหัวมันได้ยังไงกัน

ดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า “ท่านอาจารย์เปครับ ผมทำให้ผม ทําให้ครับ! ”

เยเงินพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “สลักให้มันลึกๆหน่อยนะ ฉัน กลัวว่ามันจะตื่นไป แล้วเขาจะลืมมันน่ะสิ”