บทที่ 290

พูดจบ เธอก็พูดกับเย่เฉินว่า “คุณสามีคะ พวกเราไปเก็บของ

เย่เฉินก็พยักหน้า แล้พูดว่า “ได้ เดี๋ยวผมไปจัดการเลย

เซียวซูหนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วพูดกับหม่าหลั่นว่า “หนู จะโทรหาพ่อ แล้วบอกว่าจะย้ายไปข้างนอก ต่อจากนี้พ่อกับแม่ก็

อยู่

กันไป ไม่ว่าแม่จะทำอะไรผิด หนูก็จะไม่ต่อว่าเลยสักคำ

หม่าหลับก็กังวล

ในชีวิตเธอน ความหวังเดียวก็คือเซียวซูหน

ไม่เช่นนั้น แค่ความสามารถอันเล็กน้อยของเซียวฉางควน ตนเองชีวิตนี้ไม่มีทางรวยได้แน่

แต่ว่า ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเซียวซูหนจะใจแข็งมาก ถ้าหากว่า เธอโทรหาเขียวฉางควนจริงๆ ละก็ เรื่องนี้ก็จะไม่มีทาง เปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว

ดังนั้น เธอก็เลยรีบพุ่งเข้าไป ไปกอดขาของเซียวซูหนไว้ แล้ว พูดร้องไห้ว่า “ซูหน อย่าหนีแม่ไปไหนนะซูหน แม่ผิดไปแล้ว ได้ ไหม? แม่ยอมรับผิดแล้ว! โทษที่แม่เห็นแก่ได้ แถวางใจเถอะ นะ ต่อจากนี้ไปแม่จะเปลี่ยนตัวเอง โอเคไหม?”
เซียวซูหนก็มองเธอ แล้วพูดแบบสีหน้านิ่งว่า “ถ้าแม่สำนึก ผิดจริงละก็ ก็ควรจะไปขอโทษกับแย่เฉิน ไม่เพียงขอโทษต่อ พูด

ที่แม่พูดไป แล้วยังต้องขอบคุณเย่เฉิน ที่ช่วยพวกเราเอาไว้ ด้วย”

หม่าหลับก็ตอบโดยสัญชาตญาณ “ไอ้ไม่เอาไหนนี่น่ะหรือ มัน ช่วยเราก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือไง?

เซียวซูหนก็หัวร้อน กระทืบเท้าพูดว่า “แม่ยังเรียกเขาว่า คน ไม่เอาไหน อีกหรือ?”

หม่าหลับก็รีบเปลี่ยนคำพูด “แม่พูดผิดๆ เขาไม่ใช่คนไม่เอา ไหน แกพูดถูก แม่จะไปขอโทษเขาเสีย

พูดจบ ก็พยุงตัวลุกขึ้น แล้วเดินไปยังห้องนอนของเซียวซูหน กับเย่เฉิน พูดกับเย่เฉินอย่างไม่ตั้งใจว่า “เย่เฉิน ฉันขอโทษแล้ว กัน ก่อนหน้านี้ฉันพูดไม่น่าฟัง แกก็อย่าเก็บไปใส่ใจแล้วกัน”

จากนั้น เธอก็ร่ำไรครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอ่อ แล้วก็ ขอบใจมาก สำหรับวันนี้”

ในใจของเย่เฉินก็โกรธหม่าหลันมาก ที่โกรธ ไม่ใช่เพราะนิสัย ของตนเองไม่ดี แต่เป็นเพราะนิสัยความหน้าด้านเห็นแก่เงินของ

หม่าหลัน จนเกือบจะทำร้ายเชียวหน

สําหรับเย่เฉินแล้ว ขอเพียงเชียวชูหนปลอดภัย ต่อให้หม่า หลันต้องตายไป ตนเองก็ไม่มีความไม่สบายใจแม้แต่น้อย
แต่ว่า ถ้าหม่าหลั่นทำให้เชียวชูหนต้องได้รับบาดเจ็บ ให้เธอ ตายเป็นหมื่นครั้ง ก็ไม่พอที่จะให้ตนเองให้อภัยได้

เรื่อง ในวันนี้ ถึงแม้จะนำโมโห และทำให้กลัว แต่ก็ยังดีทีเดียว หนปลอดภัยดี ตนเองก็ไม่อาจจะไปสั่งสอนเธอต่อหน้าเซียว หม หรือชก หน้าใส่เธอ

แต่ว่า ถ้าผ่านเรื่องในวันนี้ไป แล้วแม่ยายหน้าโง่ของตนเองยัง พอจะเห็นเป็นตัวอย่างได้บ้าง ก็คงจะดีไม่น้อยเลย

พอคิดถึงจุดนี้ ในใจเย่เฉินก็ครุ่นคิดว่าจะให้โอกาสแก่หมา หลันอีกสักครั้ง ถ้าครั้งหน้า เธอยังหาเรื่องวุ่นวายแบบนี้มาอีก ตนเองก็จะให้คนมาฟันขาเธอให้หักเสีย ให้เธอนั่งเก้าอี้คนพิการ ตลอดชีวิต

ถ้าต้องนั่งรถคนพิการแล้ว ยังหาเรื่องมาให้อีก เช่นนั้นก็ทำให้ มันเป็นเจ้าหญิงนิทราไปให้รู้แล้วรู้รอด!